Categorie: Internet

De vrijheid van online communicatie

9 januari 2012 / / 5 reacties

In zijn blog ‘Online gedrag in een offline wereld‘ vergelijkt Bas van de Haterd online gedrag met offline gedrag. Van de Haterd houdt een pleidooi voor minder, zoals hij dat noemt, a-sociaal gedrag in de online communicatie.
Van de Haterd vergelijkt daarbij appels met peren.

Wanneer je een gesprek dat je voert ‘offline’ – wat overigens geen ladingdekkende term is, beter is dan ‘in real life’ – dan voer je zo’n gesprek over het algemeen met mensen die je daarvoor uitgenodigd hebt. Of, die een directe relatie hebben met jou en met het onderwerp. Zelden breken mensen in bij een paar wildvreemden die een praatje staan te houden met boodschappen als ‘ik ben het er helemaal mee eens!’ Of, ‘dat is natuurlijk lulkoek.’ En anders dan van de Haterd betoogt zullen die mensen die met elkaar stonden te praten in de regel weglopen. Zonder wat te zeggen ook.

Dat mensen online niet blijven hangen in een discussie en niet reageren op vragen is juist een zegen. Het zegt alles wat nodig is. Niet meer boeiend, geen argumenten of gewoon afgeleid.
Einde discussie.
Niets is vervelender dan een dooretterende discussie die geen kant op gaat.

Een ‘discussie’ op het Internet, bijvoorbeeld via Twitter is niet te vergelijken met een gesprek dat je voert in je huiskamer met 3 vrienden. In de huiskamer mag je verwachten – uit oogpunt van sociaal gedrag – dat mensen elkaar het woord gunnen, naar elkaar luisteren en elkaar serieus nemen.
Op (bijvoorbeeld) Twitter hoeft dat gelukkig niet, het kan ook bijna niet. Wanneer ik, uit beleefdheid, op alles zou moeten reageren wat mensen aan mij adresseren dan heb ik er een dagtaak aan. Ik roep wat, mensen reageren en de meest prikkelende, humoristische, treffende of absurde reacties reageer ik op.
Dat is mijn keuze, mijn vrijheid.
Andersom, als ik op iemand reageer en er komt niets op terug dan was mijn reactie simpelweg niet boeiend, niet prikkelend of niet ter zake doende.
Soit. Zegt alles over mij, niets over die ander.

Vind ik na verloop van tijd dat ik tegen een muur sta te praten dan reageer ik niet meer. Kan. Mag. Is heerlijk.

Of, hoe en wanneer mensen online reageren op jou zegt iets over de inhoud die jij toevoegt.
Voor de vorm, omdat je anders door van de Haterd a-sociaal gewonden wordt, hoeft van mij helemaal niemand nergens op te reageren.
Liever niet zelfs.

Marktplaats.nl: Zo ‘deel’ je een advertentie pas echt!

22 juli 2011 / / 1 reactie

Kijk, het is mijn dommigheid hoor, niet die van Marktplaats.
Maar, omdat ik minstens net zo dom ben als de grote goegemeente in Nederland die advertenties plaatst via Marktplaats lijkt het me toch handig dit even met u te delen.

Dit is wat er gebeurde:
– Mijn Buick staat te koop op Marktplaats.
– Een email: u heeft een bod.
– Ik open de browser, en zie mijn advertentie en het bod.
– Het bod is mij veel te laag, dus ik kopieer de link uit de browser, en tweet:
– ‘Je denkt zeker dat ik echt alles weggeef?’, met de link naar de advertentie.
– Ik krijg een DM van @SterkStaaltje (waarvoor mijn eeuwige dank) en die zegt:
ALS IK DIE LINK VOLG KAN IK DE ADVERTENTIE AANPASSEN!!
– Huh?

Wat blijkt:
Ik ben automatisch ingelogd op marktplaats.
Als ik dan de advertentie door wil sturen via SM (bijvoorbeeld Facebook of Twitter), en ik de link kopieer, dan is IEDEREEN die de link volgt automatisch ingelogd op kijn account en kan hij/zij de advertentie aanpassen naar eigen believen.

Dat u het even weet.
Delen is het nieuwe vermenigvuldigen zegt men wel.
Maar delen kan ook te ver gaan….

Hoop, Geloof en Kanker

16 mei 2011 / / Geen reacties

Er is geen andere ziekte die je zo vaak wordt toegewenst als kanker. ‘Krijg de kanker!’, je kunt de wens al toegebruld krijgen wanneer je de auto voor een stoplicht af laat slaan. Nooit hoor ik ‘krijg de griep!’, ‘krijg een oorontsteking!’ of desnoods ‘krijg een lamme sluitspier!’ Altijd moet ik kanker krijgen.
Niemand – ik ook niet – gelooft overigens dat je van al die kankerwensen ook echt de kanker krijgt. Ik bedoel, het is niet zo dat de wachtkamer van de huisarts op maandagmorgen vol zit van mensen die onderzocht willen worden omdat zij in het weekeinde ‘de kanker’ toegewenst hebben gekregen.
(Dat zou een drukte hebben gegeven vandaag. Met een winnaar en een verliezer (en dus twee feesten) in het betaalde voetbal!)

Hoe anders wordt het wanneer er iemand gaat roepen dat we kanker kunnen genezen. Niet alleen wordt zo’n bericht massaal via social media verspreid, wordt er bijzonder veel geloof aan gehecht en kijken maar heel weinig mensen verder dan hun neus lang is, we weten ook haarfijn hoe het komt dat het wondermiddel niet in de zorgwinkels te verkrijgen is.
De op geld beluste farmaceuten onthouden ons de kankergenezing omdat: a) het wondermiddel niet genoeg opbrengt b) er veel meer winst zit in de ziekte dan in de genezing of c) het een natuurproduct betreft waar niet aan te verdienen valt.
Kiest u zelf de gewenste complottheorie of bedenk er zelf maar een.

De laatste dagen is het een artikel onder de titel ‘Scientists cure cancer, but no one takes notice‘ dat op diverse blogs is verschenen en voor de nodige opwinding zorgt.

Echter; net zo min als dat het toewensen van kanker bij iemand kanker veroorzaakt, van het rondbrullen dat kanker te genezen is wordt geen kankerpatiënt beter.
Het gaat hier om een oud verhaal, ik zag het jaren geleden al eens voorbij komen.
Het verhaal betreft het middel DCA, een middel dat wellicht een rol kan gaan spelen in de behandeling van kanker.
Steven Novella schreef hier (vandaag) een helder en leesbaar artikel over op Skepticblog.
Ik beveel het u en alle retweeters, Facebookers, Hyvers en mailers van ‘Scientists cure cancer, but no one takes notice’ van harte aan.

Maatpakken volgens KPN

22 april 2011 / / Geen reacties

Gisteren keek ik naar het NOS journaal dat op opgewekte toon melding maakte van het feit dat de KPN de komende jaren 25% van haar personeel gaat ontslaan. De reden hier voor is, volgens het NOS journaal, dat door ‘ons onverwacht veranderde belgedrag’ de KPN erg veel inkomsten misloopt.
Zo nam het SMS verkeer in maart met 10% af. Ook zijn wij allemaal onverwacht en resoluut overgestapt naar smartphones en gebruiken allemaal ping en WhatsApp.
De nieuwe ‘maatpakker’ Eelco Blok (dank @JosvanOosten) deelde nuchter mee dat het voor hem ook niet echt leuk was om zo te starten bij de KPN maar ja: ‘A man’s gotta do what a man’s gotta do!’

Ehh, even hoor.
De KPN, één van de top-3 telecomaanbieders van Nederland, die KPN zag niet aankomen dat wij massaal smartphones zouden gaan gebruiken? Die KPN, met 3,235 miljard omzet in het 1e kwartaal van 2011, kon niet voorzien dat internettoepassingen een vlucht zouden nemen ten opzichte van SMS?
Meent de KPN dat nou werkelijk?
Als dat zo is, meneer Blok, zou u dan eerst de volledige top van die firma niet eens de straat op schoppen?
Wat zijn dat voor koekenbakkers in de top van uw bedrijf??

Maar goed, nog even hoor.
Ik lees hier dat er ook hele andere ‘tegenvallers’ zijn. Zoals – 700.000 prepaid klanten, 98.000 vaste lijnaansluitingen verloren, aansluitingen breedband omlaag van 2,576 naar 2,569 miljoen, – 7000 digitenne aansluitingen. En ook de zakelijke markt boekte 7,2% minder omzet.

Ook altijd weer grappig vind ik berichten als deze (Emerce):

De nieuwe digitale communicatiemiddelen, waaronder ook apps als die van Hyves en Facebook, zorgen er tot KPN’s verrassing voor dat klanten iets minder vaak gaan bellen. Gevolg: die klanten gaan minder vaak over de limieten van hun belbundels heen, wat doorgaans duurdere belminuten zijn.

We gaan dus minder over onze grens heen, dus moeten we meer gaan betalen.
Dat is dus zoiets als hogere bekeuringen krijgen omdat je minder overtredingen maakt.
Maatpakken; een mooi werkwoord.

BBQ op de Dam

6 april 2011 / / Geen reacties


Nee, het is inderdaad niet grappig.
En, het was ook helemaal geen grap. Niet van de man die zichzelf in de brand stak op de Dam (ik ga de beelden niet linken), maar ook niet van mij die deze tweet verstuurde.

Mensen die zichzelf in de fik steken, ik kan dat niet bevatten. Het is een daad waar in ieder geval een enorme hopeloosheid en machteloosheid uit spreekt.
Maar, ik vraag mij wel af of hopeloosheid, wanhoop of machteloosheid maakt dat je willekeurige voorbijgangers een levenslang trauma mag aandoen door jezelf met benzine te overgieten en aan te steken.
Ik bedoel: wat verwacht je van die mensen?
Dat die mensen alleen gaan kijken?
Dat ze jouw blussen?
Dat er nu wel aandacht komt?
Of, vind jij dat die mensen jou iets hebben aangedaan?
Wat wil jij?

Aandacht.
Jezelf in de brand steken is een manier om de aandacht te trekken. Een gruwelijke manier. Een vernietigende manier. Niet alleen gruwelijk voor jou, maar voor iedereen die er getuige van is. En als je dat op de Dam in Amsterdam doet; Ik vind dat stuitend.
Voor iedereen.
Niet alleen voor hen die er toevallig getuige van MOETEN zijn, omdat ze daar lopen, maar ook voor iedereen die op een link klikt omdat dit soort gebeurtenissen tegenwoordig bijna altijd wordt opgenomen en binnen minuten online staat.

Er staat dus iemand met een telefoon op te nemen hoe iemand zich in de fik zet.
Er staat – een gewone burger? – zonder trillende handen door te filmen terwijl wanhopig wordt getracht de man, die brand als een fakkel, te doven.
Er roept iemand: ‘Wat een psychopaat!!’
Er is iemand die dit minuten later op het Internet zet.
Binnen no-time gonst het rond op Twitter.
En we roepen ‘ohhh’ en ‘ahhhh’ en we vinden het allemaal vreselijk.

En natuurlijk lieve, meevoelende, inlevende en zorgzame medeburgers: Berend Quest is infaam, abject, niet grappig en kwetsend.
Waren wij allemaal zo warm en betrokken als u dan kwamen deze wanhoopsdaden veel minder voor.