Lente in Burgwerd gezien door de camera van mijn HTC Desire.
CategoriePlaatjes
Nee. Ik heb geen idee. Het kunnen de duinen zijn van IJmuiden. Bij de bunkers. Waar je verstoppertje speelde. Toen je was gezien. ‘Hè??’, denk je verbaasd. Maar ook een beetje verontwaardigd. Kun je boos worden? Is er iets waardoor je kan roepen en gaan huilen? Dat het allemaal heel gemeen is?
Maar, misschien was je ook wel landjepik aan het spelen. En ging je voorop in de strijd. Lagen jullie klaar voor de aanval. En keek je nog één keer om. Om te zien of iedereen wel klaar was.
Die spanning.Of was het die keer dat je op vakantie was. En dat je geroepen werd? Dat je niet verder mocht. Omdat het te gevaarlijk was. En dat je dacht: ‘Laat me nou!’
Wat het ook was, en wat je ook dacht. Je was acht.
En fok it. Je bent nog steeds acht! Altijd gebleven. Vrij.
‘Aardappelmoeheid’. Je zegt het tegen niemand.
Je vingers glijden even over het fotolijstje en je glimlacht.
Acht blijven, het is niet altijd even gemakkelijk.
Je kijkt naar buiten.
‘Ja rot nou ook maar up met je zon, tssk’, zeg je zacht.
Je moet er een beetje van huilen en lachen tegelijk.
Je zou bijna denken dat er diepere gedachten door die kop gaan.
Maar veel meer als ‘honger’, ‘schijten’, ‘uit’ en ‘slapen’ zit er niet in.
Echt niet.
Het is een mooi plaatje, dat dan weer wel.
Valentijnsdag is voor watjes.
Gadverdamme.
Nee, dan vroeger. Toen er nog jongens, wat zeg ik, echte mannen waren!
Mannen als Al Capone en Bugs Moran.
Op Valentijnsdag regelde je gewoon je zaken, zoals op iedere andere werkdag.
Niks geen bloemen, niks geen chocolade.
Bang! bang! bang!
En de groeten.
Sinds nog niet zo lang kook ik iedere zondag met een van de kinderen een maaltijd naar keuze.
Samen koken, echt koken.
Dus als we lasagne eten, maken we pastadeeg voor de lasagne.
En we maken salade, dressing en een nagerecht.
Lekkerder bestaat niet.
En mooier wordt het al helemaal niet.
© 2021 Berend Quest
Thema door Anders Norén — Omhoog ↑