Categorie: TOZZ

Wallànder

Ik kijk al tijden geen CSI, CSI Miami, CSI New York of CSI Kerkrade meer.
Ik weet na een paar minuten al het antwoord op de vraag ‘who did it?’ Niet alleen omdat je negen van de tien keer naar een herhaling kijkt, of omdat de serie een meters dikke betonnen format heeft, maar ook omdat je alleen maar hoeft te wachten op een gebaar, een gebeurtenis of een uitspraak die je simpelweg niet logisch kunt plaatsen. Dat is de clou namelijk. Iemand die een blik op een tafeltje werpt, of iemand die vraagt of hij even van het toilet gebruik maken mag.
Vraag je af wat dat kan betekenen en je hebt de dader en het motief.
Maar niet alleen dat.
Ik kreeg ook meer en meer last van epileptische aanvallen. Die onnatuurlijk scherpe kleuren, dat idiote helle licht en zoveel beeldwisselingen per minuut kan mijn brein niet aan.

Maar goed, ik ben een televisiejunk en gek op misdaad.

Engelse misdaadseries begin ik ook niet meer aan. Ik weet niet hoe groot een dorp als Midsommer is, maar dat moet nu toch wel een keer of tien uitgeroeid zijn.
Daarnaast, wanneer in een Amerikaanse serie iemand zegt: “Misschien moet je eens in Orlando kijken!”, dan zie je hem in het volgende shot de hand schudden van een collega in Orlando.
In een Engelse serie gaat zo’n figuur dan eerst overleggen met zijn baas, dan een taxi bestellen, naar het het station – want een Engelse rechercheur reist per openbaar vervoer – enzovoort enzovoort.
Je bent zo een half uur verder.
Nee, Engelse series zijn mij te traag en te stroperig.

Even heb ik geprobeerd CSI en Midsommer te verruilen voor het echte werk. Misdaaddocu’s gebaseerd op echte gebeurtenissen op Discovery en National Geographic. Maar daar word je ook niet echt vrolijk van.
Standaard gaan die series ongeveer als volgt:
Je ziet een nagespeelde scene waarin een voice over zegt: “Op 21 januari vertelde Ben aan Melissa dat het zo niet verder kon.”
Daarna zie je de echte Ben in beeld en die zegt: “Ik zei dus, op 21 januari tegen Melissa dat het zo niet verder kon.”
Hierna komt Melissa in beeld om te vertellen: “Ben vertelde mij, ik denk dat het 21 januari was, dat het zo niet verder kon.”
En zo dreutelt het een uurtje door.

Zweeds dan maar?

Gisteren keek ik naar Wallànder. Ja, je moet het uitspreken alsof je iemand verbetert. Nee, niet Wallonder, maar Wallànder! Dat sluit beter aan. Dat klinkt wat minder snel.
Als Engelse series er zijn voor mensen met een traag begripsvermogen en Discovery/NatGeo voor mensen die alles drie keer moeten horen, Wallànder is bedoeld voor mensen die hersendood zijn.
Wat. Een. Gebrek. Aan. Tempo.
Na een uur vroeg ik mij echt af waar het in godsnaam ook alweer over ging.
Een Amerikaanse rechercheur is meteen in Orlando, een Engelse rechercheur gaat eerst een taxi bellen, op Discovery/NatGeo wordt drie keer verteld dat er een taxi gebeld is, maar Wallànder spant de kroon.
Daar zie je uitgebreid hoe de rechercheur van de lig- naar de zithouding gaat, zijn schoenen onder de tafel vandaan pakt, en begint met zijn schoenen aan te trekken en zijn veters te strikken!
´Wallànder heeft dat Scandinavische, dat melancholische´, wordt mij verteld.
Schei toch uit mensen, Wallànder is gewoon een depressieve, gefrustreerde jankert die last heeft van vertraagd denken!
Wallànder: “Waar… Was…. Je…. Gisteravond?”
Verdachte: “Thuis.”
Wallànder: “…..Thuis…???”
Verdachte: “Ja, Thuis!”
Wallànder: “….Hier…?”
Verdachte: “Ja, op de bank.”
Wallànder: “……De bank…?”
Verdachte: “Ja, de bank!”
Wallànder: “….Deze…..Bank…..?”
Ik dacht eerst dat het aan mijn televisie lag. Dat er storing was, dat alles in slomotion werd weergegeven.
Maar het blijkt zo te horen.
Eerlijk gezegd vind ik het afwikkelen van een wc-rol spannender.

Ik ga vanavond maar weer eens een dvd-tje doen van Bassie en Adriaan.
Kom er maar in B100!!

Doe eens normaal Anne Mulder!


Politici zijn nogal eens overtuigd. Nee, niet zozeer van een politiek ideaal, die tijd is voorbij. Het is meer de overtuiging van het eigen gelijk waar politici last van hebben. De overtuiging van het eigen gelijk gecombineerd met de overtuiging van de stuitende domheid van de kiezer. Het is een dodelijke combinatie.
Enorme ego’s, afgeschermd door dikke betonnen platen.
Wie gisteren nog Dion Gaus de invoering van de dierenpolitie zag en hoorde verdedigen – best kans dat ze bij zo’n dierenmishandelaar ook een gestolen motor vinden – begrijpt wat ik bedoel.

Nu is er een nieuw licht aangegaan.
Het brand in de tweede kamer, schijnt VVD en het lampje heet Anne Mulder.
Anne Mulder heeft bedacht dat de patiënt ‘meer kostenbewust’ moet worden. En dus wil Anne Mulder dat iedere patiënt die een behandeling heeft gehad een rekening ontvangt. Zodat de patiënt weet wat het heeft gekost.

Lig je dus bij te komen van een chemokuur, krijg je een rekening. Of meneer de patiënt wel doorheeft wat hij de gemeenschap kost. Of mevrouw de patiënt in het vervolg geen baarmoederhalskanker meer wil oplopen!
Hey!! Met je geïnfecteerde brandwonden!!! Dat. Kost. Geld!!!

Waar ik Anne Mulder niet over hoor, en dat vind ik dan wel weer een beetje jammer, is:

  • Wie krijgt de rekening voor het versturen van al die rekeningen?
  • Hoe kan een patiënt aan een rekening een behandeling ‘controleren’?
  • Hoeveel procent van het budget van zorg gaat op aan interim managers, coaches, adviesbureaus, organisatiebureaus, uitzendbureaus en alle andere inhoerkrachten?
  • Hoe wordt op de rekening duidelijk dat een behandeling – want alternatief – niet werkt of niet bewezen werkt maar wel vergoed wordt?
  • Wie vertelt een patiënt dat een antibioticakuur hem bij veel kwalen slechts 1 ziektedag scheelt?
  • Wie maakt ons, de premiebetalers duidelijk dat het zorgsysteem gewoon ziekmakend is? Een dokter heeft patiënten nodig, dus wij moeten wel zorg ontvangen, behandeling ondergaan en ziek worden. Een ziekenhuis met lege bedden wordt niet beloond, maar gestraft!
  • Wie betaalt de kosten van alle ziektes die je door zorg en in ziekenhuizen oploopt?
  • Wie doet er wat aan de geldverkwistende idiote wachttijden op poli’s? Overboeking is de oorzaak. Nogmaals, de dokter heeft patiënten nodig dus worden er meer afspraken geboekt dan kan. Want stel, er komt een patiënt niet opdagen. Is er wel eens uitgerekend wat dit de gemeenschap kost?
  • Waarom krijgt de chronische roker nog altijd ook een derde dotterbehandeling? Terwijl de patiënt vooraf aangeeft te zullen blijven volharden in het ongezonde gedrag?

Het zijn maar een beperkt aantal punten die op dit moment mij te binnen schieten.
Er zullen er heel veel meer zijn.

Doe toch normaal man.

Bonnie kom je buiten huilen

Echt zware drinkers zijn vaak heel vervelende, aandachttrekkende en met zelfmedelijden overgoten sneue figuren.
Te helpen zijn zij vaak niet, althans, niet eerder dan dat zij inzien dat het probleem bij hen ligt.
Wat er ook is gebeurd.
Wat er ook heeft plaatsgevonden. Hoe rottig je jeugd ook was. Wat je ook is aangedaan. Hoeveel je ook tekort bent gekomen.
Heel veel drinken is gedrag dat eerder het zelfmedelijden versterkt dan dat het licht, lucht en ruimte biedt.
Laat staan oplossingen.
De eerste stap van een probleemdrinker op weg naar herstel is altijd: stoppen met drinken.

Iedereen met een echte zware drinkebroer of zus in de omgeving zal deze schets herkennen.

Zware, destructieve drinkers zijn zelfmoordenaars op termijn.
Met name tijdens het drinken vertonen zij destructief gedrag.
Na de ontnuchtering wordt de schade en schande van het destructieve drinken gedempt met een nieuwe alcoholroes. Een negatieve, vicieuze cirkel waaruit lang niet iedereen op tijd weet te ontsnappen.

Medelijden heb ik niet met drinkers. Drinken is een keuze. Als je echt anders wilt, dan stop je met drinken.
Het is net zo simpel als hard. Ik wil er best zijn, ook voor jou, maar niet als je drinkt.

Compassie heb ik wel.
Iedereen verdient kansen. Altijd, ook voor de tiende keer. Ook als het heel erg moeilijk geworden is om te geloven dat iemand deze keer het roer wel om zal gooien.

Het te woord staan van een dodelijk drinkende, tot niveau wrakhout afgezakte ‘artiest’ door een journalist, het naar haar huis rijden, het bellen van de dokter en het zoeken naar wegen om hulp te bieden; het getuigt allemaal van compassie.

Dat je het verhaal daarna tot in detail publiceert zonder rekening te houden met de destructieve uitwerking die dat kan hebben getuigt dan weer van een gebrek aan verstand, moraal en ethisch besef.
Maar goed, we hebben het hier dan ook over Jan Uriot, Privé verslaggever voor de Telegraaf.

Eigen schuld

Tja.
Je had natuurlijk helemaal geen hulpeloos slachtoffer hoeven zijn. Had je gewoon even de cursus van ‘Fightstuff’ (!) moeten doen.

Fijn ook dat we dit nu weten.
Lijkt me met name ook fijn voor de nabestaanden, om dit te weten.
Dat ook zij er iets aan hadden kunnen doen.
Je kunt hier in de webshop van Fightstuff bestellen.

Ik zie meteen een krachtige advertentiecampagne van de NS voor me:

Wil jij niet het volgende verkeersslachtoffer zijn? Pak dan ook gewoon de trein!

Werkt wellicht beter dan de ‘schreeuw om aandacht‘ voor verkeersslachtoffers van Landelijk Officier van Justitie Koos Spee.

Met je mensenrechten!

Ja, lees maar even goed.
Geen Engels?
Mijn samenvatting:

De Iraanse ambassade wil laten weten dat:

  1. Het heel vervelend is dat een Iraniër, ver weg van huis en haard in omstandigheden raakte die geresulteerd hebben in zijn dood
  2. Toen de ambassade dit te weten kwam hebben we de zaak direct ter hand genomen en de familie gecontacteerd. We doen ons best het lichaam naar Iran te krijgen.
  3. Tja, dit is de 2e keer al deze week hè? Dat er weer een Iraniër dood gaat bij jullie. Het wordt hoog tijd dat Nederland eens wat verantwoordelijkheid aan de dag legt als het gaat om mensen die hier een beter leven zoeken en een bestaan willen opbouwen.

De ultra korte samenvatting:
Met je mensenrechten!