Forget what we’re told
Before we get too old
Show me a garden that’s bursting into life
De N31 op vrijdagmiddag. Chasing Cars van Snow Patrol op de radio. Ik luister. Voor het eerst, denk ik. En huil. Zo we al niet met een beschadigd zieltje geboren worden, opgroeien doen we niet zonder de nodige krassen, deuken en barsten op te lopen. Het maakt ons ook tot unieke individuen denk ik.
We kunnen het nog steeds. Ingraven in onze eigen waarheid. Elkaar bestoken vanuit de loopgraven. Wel naar elkaar kijken maar zonder elkaar te zien. Luisteren maar niet horen. Elkaar pijnlijk raken zonder aan te raken. Jij, als het grote gevaar voor het ik.
We zijn alleen maar angstig. De krassen, deuken en barsten worden aangeraakt als ware het blootliggende zenuwen. Geen houding, geen woorden, geen gedrag beschermt ons tegen het kunnen aanraken van die pijn, bij elkaar. Alleen jij kan dat bij mij. Alleen ik kan dat bij jou.
Wat ons bindt, overwint, Gelukkig. Altijd weer. Jij streelt mijn ziel, ik kus jouw tranen.
If I lay here
If I just lay here
Would you lie with me and just forget the world?
