Tag: oorlog

De Questie: De nabestaanden van MH17

mh17
Gisteren keek ik naar Nieuwsuur en zag de zoveelste reportage over de MH17. Nabestaanden van slachtoffers die de rampplek bezoeken, een voetbalclub die een award vernoemd naar een omgekomen keeper en de schrijnende confrontatie met een doosje overblijfselen van een van de slachtoffers. Niet overblijfselen van het slachtoffer zelf, die zijn er niet eens. Nee. Een boardingpas en een inentingsboekje. Dat is ongeveer alles wat er gevonden is. Diep, diep tragisch.

Maar ik voel ook steeds meer weerstand tegen wat ik zie. Wat rechtvaardigt toch deze hele poppenkast? Waarom worden de slachtoffers toch met zo veel ceremonie naar Nederland gehaald? Waarom moet ik toch het gevoel krijgen dat het hier gaat om gevallen helden? Wat maakt dat ik mee mag kijken hoe een vader op de rampplek tegen de lokale burgemeester de woorden uitspreekt dat ‘het land snel weer moet terugkeren naar hoe het was’? Wat moeten deze beelden bij mij aan gevoel, begrip of mededogen toevoegen?
Wat maakt nou toch dat ik meer en meer medelijden met de hoofdrolspelers – de nabestaanden – krijg, niet vanwege het geleden verlies, maar vanwege hun rol in dit media theater?

Als de zoon of dochter of dochter van deze nabestaanden op een minstens net zo zinloze en tragische wijze aan hun einde was gekomen, bijvoorbeeld omdat automobilist met z’n dronken kop zoon tot snot reed na de voetbaltraining, of omdat dochterlief in de auto stapte bij een dwaas die met 150 km in het uur zijn auto tegen een boom aan tweeën reed. Wat dan?

Dan weinig waarschijnlijk. Een stukje in de regionale krant, een ingelijste foto aan de wand van de voetbalclub en een mooi gedicht van een vriendin.
Daarna een periode van rouw en verwerking.

Ik denk dat daar mijn weerstand ook zit. Mensen moeten ook na de meest diep tragische gebeurtenis verder. En dat is wat ik mij afvraag. Kunnen de nabestaanden van de slachtoffers van MH17 ooit verder met hun leven? Ik ben bang van niet. De media aandacht gaat nog jaren duren. Er zullen onderzoeken blijven komen, er zullen nieuwe vragen worden gesteld, er zal gezocht worden naar gerechtigheid. Ik moet er niet aan denken. Niet aan het verlies van een van mijn kinderen, maar zeker niet aan een zich daarna jarenlang voortslepend mediacircus waardoor keer op keer de wonden worden opengereten. Het zal jaren, wellicht tientallen jaren duren voor de schuldigen zijn vastgesteld, voor daders zich bij een rechtbank moeten verantwoorden (als het al ooit zo ver komt). Advocaten zullen zich op de kwestie van smartengeld werpen. En al die tijd ben je als nabestaande van een slachtoffer een dankbare prooi voor de media.

De questie is niet of de nabestaanden niet gegund is, de questie is veel meer of wij er niet veel beter aan doen de slachtoffers en de nabestaanden rust te gunnen.

Niet was, niet wordt, maar IS!

ISLAM-werelddominantie

Gisteren keek ik naar ‘Andere Tijden‘, de aflevering ging over de ‘Schitterende hoogmoed in de jaren ’90’. In een van de fragmenten doet Pim Fortuyn de voorspelling dat het politieke beleid een voedingsbodem is voor fundamentalisme en radicalisering. De uitzending eindigt met de aanslagen op de Twin Towers. De wereld zou hierna – zo wist iedereen – nooit meer hetzelfde zijn.
Vanmorgen lees ik in de Volkskrant dat middels een videotestament bevestigd is dat de 19 jarige Limburger Abu Abdullah al-Hollandi zichzelf en een stuk of 20 anderen heeft opgeblazen. Voor Allah, voor het Kalifaat.

In Nieuwsuur afgelopen week waarschuwde de Duitse journalist Jürgen Todenhöfer, na tien dagen bij IS ‘te gast’ te zijn geweest dat hij IS ziet als ‘het grootste gevaar voor de wereldvrede’. Volgens Todenhöfer is het Kalifaat een redelijk functionerende staat, beschikken zij over grote sommen geld en zou IS van plan zijn honderden miljoenen mensen uit te roeien. Een andere quote: ‘Als IS zijn plannen doorzet, wordt het erger dan Stalin, Hitler, Pol Pot en Mao samen.’

Ik zal niet beweren veel verstand te hebben van politiek. Ik heb er zelfs een beetje een hekel aan. In Nederland heeft in mijn ogen politiek al heel lang niets meer met het verwezenlijken van politieke idealen en overtuiging te maken. Politici zeggen het liefst niets wat ook maar enigszins ruikt naar een mening. Of het moet een mening zijn waarvan kan worden aangenomen dat iedereen hem deelt en die zo algemeen is dat je er geen ruk mee kunt. Om te kunnen voorspellen wat politieke partijen of politici van iets vinden hoef je de partij of politicus niet te kennen. Je moet alleen weten of ze in de regering, of in de oppositiebanken zitten. Ik ben ook van mening dat er maar heel weinig mensen in Nederland zijn die wel verstand van politiek, politieke programma’s en de kwaliteiten van politici hebben. Je ziet, hoort en leest deze mensen in de media en zij lullen over de Haagse verwikkelingen alsof zij een spannend boek recenseren. En je weet: boeken leest niemand meer. Bekijk een willekeurig nieuwsbericht op Internet en blader vooral eens door de ‘reaguursels’.
De gemiddelde Nederlander is politiek analfabeet en als hij al stemt, doet hij dat meer met zijn onderbuik en portemonnee dan met zijn verstand.

Dat we geen verstand hebben van politiek, en nauwelijks betrokken zijn bij politiek anders dan wanneer we direct in onze portemonnee of in onze veiligheid geraakt worden helpt uiteraard niet om problemen op mondiale schaal effectief tegemoet te treden. Er zijn hele volksstammen in dit land die denken dat het probleem van Nederlandse Jihad strijders die richting Syrië trekken oplost door hen te laten gaan en hen het paspoort af te pakken zodat zij vooral nooit mer terug kunnen komen. Laat die gasten elkaar daar in Moslimland maar lekker afmaken!

Mijn verstand weet het niet. Echt niet. Ik heb geen oplossing voor het gevaar van IS die ik met argumenten kan onderbouwen. Mijn gevoel echter zegt dat we na 70 jaar zonder oorlog in dit land opnieuw onderweg zijn naar een oorlog die de wereld in brand zal zetten. We rollen van de ene economische crisis in de andere, de sociale ongelijkheid neemt toe. We roepen ach en wee voor de teevee bij de volgende onthoofding, zelfmoordaanslag, massamoord of genocide. We hebben ‘Europa’ omdat ‘mensen die dezelfde munt voeren niet met elkaar in oorlog gaan’ (Merkel). Ik ben helemaal niet bang voor een oorlog tussen Europese landen, ik wordt veel angstiger van de intense haat, de minachting, het fanatisme en de opofferingsbereidheid in de ogen van jonge IS strijders.

Het is Mao, Hitler, Pol Pot, Stalin, Hirohito en anderen in het recente verleden gelukt om met volkomen idiote ideologieën volgelingen aan te zetten tot massamoord op onbevattelijke schaal. Wij, Nederlanders, lijken te denken dat dit ONS niet meer zal gebeuren.

Ik denk dat de dreiging op een nieuwe mondiale oorlog – dit keer met het Kalifaat in plaats van het Duizend Jarige Rijk als Heilig Doel – geen gevaar was, of een gevaar wordt.

Dat gevaar IS.

O ja. En als die Jihadisten uit ooit naar Nederland (terug)komen dan doen zij dat dus zonder paspoort.

De bevrijding

rotterdam

Zij lag op een dunne matras op de grond. Een bed kon ze niet meer in slapen. Dat kwam door Indië. Eigenlijk kon zij helemaal niet meer slapen. Wanneer zij haar ogen dicht deed kreeg zij koorts, buikpijn en rook zij de stinkende asem van de mannen die haar vernederden, schopten, sloegen en verkrachten. Iedere nacht opnieuw werd haar onschuld haar afgenomen, iedere nacht opnieuw werd haar leven vernield en de weg naar haar toekomst afgesloten. Dus hield zij de ogen zo lang als mogelijk open, probeerde zij te luisteren naar de geluiden uit de straat of prevelde zij kinderliedjes in een wanhopige poging het schreeuwen in haar hoofd te overstemmen. Wanneer de ochtend kwam voerde zij de stadsduiven, dronk water en at een snee brood. Als het niet echt nodig was de deur uit te gaan bleef zij binnen. De gordijnen dicht, de deur op slot. Haar leven was ondragelijk en haar leed ondeelbaar. Haar eenzaamheid was geen keuze, het was haar lot.
Op een avond kwam de koorts niet meer, kwamen de mannen niet en voelde zij de pijn niet meer omdat het leven haar definitief losgelaten had. Zij stierf niet, zij werd bevrijd.
Het zou tien jaar duren voor zij gevonden werd.

Is WWIII Onvermijdelijk?

Persoonlijk ben ik redelijk sceptisch als het gaat over de goede bedoelingen, menselijkheid en redelijkheid van de macht.
Als het gaat om de huidige financiële crisis raad ik iedereen aan om eens naar ‘Inside Job‘ te kijken, een documentaire van Charles Ferguson die niet alleen pijnlijk blootlegt hoe de crisis is ontstaan, maar ook hoe de veroorzakers van de crisis er rijk van werden en de macht behielden.

Vanmorgen stuitte ik op een Youtube film van StormCloudsGathering.
In nog geen 14 minuten wordt geschetst hoe wij afstevenen op een 3e Wereldoorlog. En uiteraard moeten wij dat volgens de makers gaan voorkomen door massaal in verzet te komen.
Dat ik hier dit filmpje plaats is niet omdat ik iedereen op wil roepen om in verzet te gaan.

Waarom ik het wel doe is omdat ik denk dat dit filmpje ook jou op z’n minst aan het denken zet.

De makers van de film kun je trouwens ook volgen op Twitter, op Youtube, via hun website en via Facebook.

Spijt maakt geen slachtoffers

Ik heb al heel wat verkeerde keuzes gemaakt in de afgelopen 50 jaar. Ik koos de verkeerde vriendjes, ik koos er voor om niet te leren. Ik koos de verkeerde vrouwen, ik koos de verkeerde genotsmiddelen. Ik koos op het verkeerde moment, met de verkeerde partner om aan kinderen te beginnen. Ik koos de verkeerde baan, ik koos de verkeerde woning.

Ik maakte meer verkeerde keuzes dan ik hier kan beschrijven.
Verkeerde keuzes waren het.
Geen foute.

Een foute keuze is niet hetzelfde als een verkeerde keuze. Een verkeerde keuze is onhandig, schadelijk, pijnlijk, beschamend, verdrietig, belemmerend of spijtig.
Een foute keuze is fout.
Een foute keuze is dat je de verkeerde partij kiest in een gewapend conflict. Dan ben je ‘fout’ in de oorlog.
Als je een foute keuze hebt gemaakt in de Tweede Wereldoorlog door je bijvoorbeeld aan te sluiten bij de SS, dan is dat een onherstelbaar foute keuze.
Het gaat er namelijk niet om of je jong en ambitieus was, of dat je graag wat te eten wilde hebben. Of dat je ouders ook fout waren. Het maakt niet uit dat je onbezonnen handelde. Het maakt niet uit of je verblind was door propaganda of mooie uniformen.

Waar het om gaat is dat er in die oorlog miljoenen mensen, onschuldige burgers, mannen, vrouwen en kinderen ontmenselijkt werden en systematisch werden afgeslacht.
Kiezen voor de SS was een keuze tegen rechtvaardigheid, tegen rechtsgelijkheid, tegen vrijheid, tegen beschaving, tegen menselijkheid en voor het kwaad.
Er zijn mensen zijn die spijt kregen van die foute keuze, daar past een menselijke reactie en – uiteindelijk – misschien vergeving.

Wat niet past bij een foute keuze is om te worden gezien als slachtoffer van je eigen omstandigheden, je onbezonnenheid of de armoede waarin je verkeerde.
Als je fout was in de Tweede Wereldoorlog dan ben je medeschuldig aan het onbeschrijvelijke leed dat miljoenen is aangedaan.
Als je fout was in de Tweede Wereldoorlog dan ben je dader.
Als je fout was in de Tweede Wereldoorlog kun je niet zeggen dat je niet wist waarvoor je koos.
Wanneer je de daders van het leed in de Tweede Wereldoorlog de rol van slachtoffer gunt, dan doe je de slachtoffers en de nabestaanden van de slachtoffers ernstig te kort.
Het leed dat is aangedaan door de daders is daarvoor veel te groot.

Spijt maakt geen slachtoffers.