“In de eerste plaats wil ik glashelder stellen dat de zee van ons allemaal is. Gaat het daarbij specifiek om de Noordzee, dan wil ik gezegd hebben dat mijn partij de territoriale wateren van Nederland niet slechts onderkent, maar zal vechten voor – in ieder geval en als absoluut minimum – het behoud van de 12 internationale zeemijlen als ondergrens. Lees verder
4 Redenen waarom ik op GeenPeil stem. Niet omdat het moet, maar juist omdat het eindelijk kan.
Voor mij is het tijd om verder te kijken dan de optie om ‘links’ of ‘rechts’ te stemmen. Zowel links als rechts – of het zogenaamde ‘midden’ – doen niet veel meer dan mij verschillende smaken worst voorhouden. De gepresenteerde worst heeft als basisingrediënt een ideologie, maar de smaak wordt aangepast aan de tijdsgeest. Het is McDonald ideologie: het ziet er mooi uit, het maakt je hongerig, maar het voedt niet en smaakt nergens naar. McDonald heeft een heel platte perverse ideologische missie; het wil gewoon zoveel mogelijk hamburgers verkopen.
GeenPeil probeert mij geen ideologie te verkopen. GeenPeil heeft als missie om mij weer een stem te geven in het democratische proces. Denk mee, discussieer mee en stem mee. Dat heeft mijn sympathie. Ik wil geen Big Mac, ik wil geen Kip Nuggets.
Ik wil mijn eigen eten koken.
De stelling luidt ‘iedere verandering stuit op weerstand’. Dat kun je ook omdraaien. Er is geen verandering mogelijk wanneer er geen weerstand wordt geboden. Ik vind dat er echt iets moet veranderen. Mijn vertrouwen in de huidige politiek is extreem laag. Ik geloof politici niet. Ik keek naar het debat rondom Ard van der Steur en voelde mij vervreemden van de werkelijkheid. Er werd een theaterstuk voor het volk opgevoerd. Vijf(!) uur lang profileren, acteren en presenteren. Terwijl de uitslag al voor het debat vastlag: Van der Steur offert zich op, Rutte komt er mee weg en de PVDA blijft uit de wind. De rest danst vrolijk mee en is blij met de exposure.
Als we van dit soort fenomenen af willen, dan zullen we weerstand aan moeten bieden. De huidige politieke partijen doen dit niet, het is tijd voor een partij die iets wezenlijk anders biedt. GeenPeil is die partij voor mij.
Iedereen met kiesrecht mag stemmen. Maar, slechts een klein deel van de stemgerechtigden is lid van een politieke partij. Waren in 1956 nog bijna 800.000 mensen lid van een politieke partij, in 2016 waren het er nog geen 300.000. En dat is niet voor niets. Burgers voelen zich blijkbaar steeds minder betrokken bij de politiek. Ik ben voor het eerst wél lid geworden van een politieke partij. Ik ben er namelijk van overtuigd dat de betrokkenheid van burgers begint bij meedoen, meedenken en mee kunnen stemmen. En, veel belangrijker, dat echt meedoen en meedenken ook leidt tot meer nuancering, meer zinnige argumenten en een bredere blik op de wereld dan MIJN huis, MIJN tuin, MIJN baan en MIJN inkomen.
Hoe minder mensen zich gehoord voelen, hoe harder zij gaan schreeuwen. En, aan het toenemende geschreeuw te horen voelen steeds minder mensen zich gehoord. Een ander effect van niet gehoord worden is de taal waarmee de burger probeert zich verstaanbaar te maken. In de strijd om de kiezer gaan de huidige politieke partijen echter niet luisteren naar of in gesprek met die burger. Nee, liever zoekt zij aansluiting in de gebezigde taal. ‘Mensen die hier willen wonen dienen de grondwet te respecteren’ wordt ‘Als het je hier niet bevalt rot je maar op’.
GeenPeil wil het anders doen. De leden van GeenPeil bepalen, ook na de verkiezingen. Het is mijn overtuiging dat betrokkenheid (zie 3) de manier is om mensen weer het gevoel te geven dat zij er toe doen en dat zij een stem hebben die gehoord wordt.
Meedoen, meedenken, meediscussiëren en meestemmen zal in mijn ogen een bijdrage leveren aan de broodnodige nuancering.
GeenPeil lid zijn en roepen dat je GeenPeil gaat stemmen levert je niet louter gejuich op. Er zijn veel sceptische, soms zelfs ronduit vijandige reacties. Onbekend maakt onbemind, denk ik dan. Een paar van de argumenten die ik regelmatig hoor:
GeenPeil = GeenStijl!
De oorsprong van GeenPeil ligt in GeenStijl. Klopt. Het isgelijkteken klopt echter niet. Persoonlijk ben ik geen grote fan van GeenStijl, en ik weet dat veel GeenStijl fans geen fan zijn van (de politieke partij) GeenPeil. Ik zie die twee fenomenen los van elkaar. Het zijn in mijn ogen ook twee entiteiten en wanneer je ze met elkaar vergelijkt: appels en peren.
De Skinhead overname theorie
‘Straks worden 300 skinheads lid en bepalen dus de koers van GeenPeil!’. Op dit moment zijn reeds 3113 mensen lid van GeenPeil. Hoe groter dit aantal wordt, hoe kleiner het risico dat de partij gekaapt wordt.
GeenPeil in de Tweede Kamer, je denkt toch niet serieus dat dit mogelijk is?
Ja, dat doe ik dus wel. Ik denk serieus dat er in dit land meer dan genoeg mensen rondlopen die zoeken naar een partij die wel luistert naar de leden, waar je direct invloed kunt uitoefenen ofwel: een echt nieuw alternatief biedt.
GeenPeil en de langere termijn
Alleen ‘kort door de bocht’ voor of tegen stemmen helpt niet voor problemen op de langere termijn, het is allemaal heel erg beperkt tot de waan van de dag.
Ik vind dit in ieder geval een heel belangrijk argument om kritisch te blijven kijken naar de ontwikkeling van de partij. Er is oog voor en er wordt naar eigen zeggen heel hard gewerkt aan instrumenten om het langetermijndenken te faciliteren en te stimuleren.
GeenPeil heeft geen antwoorden
Klopt, geen programma, geen visie en geen politici. De leden van GeenPeil bepalen de standpunten via stemming. Waar GeenPeil wel antwoorden op geeft zijn de vragen over GeenPeil.
De VVD propageert vlees, het CDA vis, de PvDA gevogelte en Marianne Thieme gaat voor de veganistische hap. Maar heb je eenmaal je restaurant gekozen dan word jou de jaren daarna niet meer gevraagd waar je trek in hebt. De menukaart word voor je samengesteld. Als kiezer krijg een meergangenmenu geserveerd waar je niet om hebt gevraagd, en niet voor gekozen hebt. Een laffe hap ook. Ontdaan van kruiden, smaak en structuur. Met een amuse van vis, een voorgerechtje van gevogelte, een hoofdgerecht van vlees en een veganistisch toetje.
Dit was gisteravond – vrij vertaald – de boodschap van Jan Dijkgraaf, lijsttrekker van GeenPeil.
Ik vind het een krachtige metafoor voor mijn ongenoegen als kiezer. Ik wil mijn eigen eten kiezen, ik wil zelf bepalen wanneer ik wil eten. Ik wil zelf bepalen waar ik eet. Sterker, ik wil niet continu verplicht uit eten en dan maar afwachten wat ik voorgeschoteld krijg. Ik kook mijn eigen eten wel. Ik ben het zat om steeds aan tafel te gaan en van alles door mijn strot geduwd krijgen wat ik niet lust, waar ik geen trek in heb, waar ik allergisch voor ben of wat mijn maag simpelweg niet verdraagt. GeenPeil propageert vlees vlees noch vis. GeenPeil wil de kiezer telkens weer zelf de vraag laten beantwoorden wat hij of zij wil eten.
GeenPeil wil het anders gaan doen. GeenPeil wil het bestaande systeem en de bestaande cultuur flink opschudden. Geen elite die wel weet wat goed voor je is, maar doen wat de kiezer je vraagt te doen. Het uitgangspunt is dat de kiezer niet alleen in verkiezingstijd invloed heeft en belangrijk is, maar gedurende het hele politieke proces.
Ik omarm dat idee. Niet speciaal omdat het een bedreiging is voor de gevestigde orde. Niet alleen omdat het aan de stoelpoten zaagt van het huidige pluche.
Maar vooral omdat het mij – en naar ik hoop een heleboel andere kiezers – weghoudt van al die boze-mensen-clubjes die vooral ‘tegen’ iets zijn.
Ik ben namelijk ergens voor.
Vóór meer transparantie, vóór meer directe invloed en vóór meer betrokkenheid van de kiezer bij de dagelijkse besluitvorming in dit land.
Ja, ik vind wel wat van dingen. En nee, ik geloof niet meer in de politiek. Ik stem zelfs al een jaar of wat niet meer. Kotsmisselijk word ik er van. Politici lijken niet meer gedreven door idealen. Europa en de BV Nederland is alles wat nog belangrijk is. En de enkele partij die nog wel voor de verwezenlijking van idealen strijdt, strijdt niet voor idealen waarin ik mij herken.
Politici hebben geen boodschap aan mij. Politici kneden, vormen en verpakken de eigen boodschap op een manier waarvan zij verwachten dat het de meeste kiezers oplevert. Den Haag is een winkelcentrum waar voor iedere winkeltje de verkopers met luide stem aan het publiek gebakken lucht staan te verkopen. En als je koopt blijkt in de kleine lettertjes van de verkiezingsbeloften te staan dat je op geen enkele garantie kunt terugvallen.
De enorme populariteit van de PVV is voor mij tekenend voor die ontwikkeling. Hoe diep moet je wantrouwen zijn, hoe ernstig moet je geloof in de democratie zijn geschaad en hoe angstig moet je zijn voor het verlies van jouw baan, jouw buurt, jouw belangen, jouw veiligheid en jouw toekomst om te stemmen op een partij die geleid wordt door een dictatoriale man die alleen maar boos is en voor ieder probleem primair een schuldige aanwijst?
‘Populisme’, ook zo’n mooi woord. Kritiek op het huidige establishment is al snel ‘populisme’. Populisme is een ander woord geworden voor ‘domheid’. Tegenwoordig is volgens de politiek alles zo ingewikkeld geworden dat alleen politici nog snappen wat er mis is, wat er aan moet gebeuren en dat wij, het domme volk, het oplossen van die problemen ook vooral aan politici moeten overlaten. Populisme zegt volgens mij meer iets over de impopulariteit van het huidige politieke systeem dan over de domheid van het ‘gewone’ volk.
Ik ben lid geworden van Geen Peil. Daar heb ik een aantal redenen voor. De belangrijkste is wel dat ik een beweging wil ondersteunen die werkelijk iets nieuws bedacht heeft, Niet in idealen, niet in een mooi beschreven partijprogramma, niet in mooie beloftes. Nieuw is de gedachte dat je echt mee kunt doen door jouw vertegenwoordigers te vertellen wat jij wilt dat er gestemd wordt, in plaats dat zij jou breedsprakig uit proberen te leggen waarom er voor jou een bepaalde keuze is gemaakt.
Nieuw is ook de absolute transparantie die wordt betracht. En nieuw is ook de missie om transparant te maken wat er nu allemaal voor ons achter de Haagse muren verborgen blijft.
De politiek moet worden vernieuwd, en Geen Peil is eindelijk een stap in die richting.
Dus, Geen Peil is wel de oplossing? Geen Peil is wel te vertrouwen? Bij Geen Peil kun je je geen vraagtekens zetten?
Wel, ik heb zelf ook nog wel wat vragen. Maar vooralsnog geef ik Geen Peil het voordeel van de twijfel. Voor € 12 ben ik het komende jaar onderdeel van in ieder geval politiek het meest vernieuwende idee dat ik ken. Ik ben lid geworden en ga Geen Peil stemmen.
En ik voel mij in zekere zin aandeelhouder van een kansrijke startup.
De hashtag #JeSuisCharlie heb ik de afgelopen dagen niet gebruikt. Niet omdat ik niet sympathiseer. Het zou voelen alsof mijzelf een t-shirt aan zou meten met de tekst: ‘Ik overleefde de aanslag op de Twin Towers!’. Ik bedoel, op zich klopt dat wel, maar ik zat in Alkmaar ten tijde van de aanslag, dus zo’n prestatie was dat niet. Ik wil mij #JeSuisCharlie niet aanmatigen. Dat doet geen recht aan Charlie Hebdo. Het doet geen recht aan de cartoonisten, het doet geen recht aan de redactie. Het doet geen recht aan de slachtoffers. Ik ben namelijk niet zo’n held geweest.
Ik ben een van die mensen die zich in de afgelopen jaren de volledige vrijheid van meningsuiting had, maar hem niet benutte. Ik werd niet bedreigd, ik werd niet gecensureerd. Sterker nog, ik publiceer hier nog niet eens onder mijn echte naam. Ik verschuil mij al op voorhand. ‘Ce n’était pas moi, ce était Berend Quêst!’ Ik ben te laf geweest om mij nu te verbinden aan een statement als #JeSuisCharlie.
Er zijn in de afgelopen jaren talloze momenten geweest, privé, op het werk of op sociale media dat ik iets anders dacht dan dat ik schreef of vertelde. Of dat ik iets opschreef en het niet publiceerde. Nuance als schuilnaam voor zelfcensuur. Ik ben mijzelf gaan wijsmaken dat vrijheid van meningsuiting grenzen heeft. Dat het allemaal wel wat minder mag. Ik ben de weelde van de vrijheid waarin ik leef voor lief gaan nemen. Ik ben vergeten waar het vandaan komt, welke strijd er is geleverd om de vrijheden waarin ik leef te verwerven.
En het ergste is niet dat ik mijzelf censureer. Veel gevaarlijker is dat in mijn hoofd ook gedachten vorm krijgen die in geen andere richting wijzen dan het beperken van de vrijheid van meningsuiting van anderen. ‘Tja, dus jij wordt bedreigd huh? Misschien had je ook iets minder …’ De confrontatie met deze gedachten in het licht van de gebeurtenissen van de afgelopen dagen is ziekmakend.
Fuck!
Nuance als (zelf)censuur is een kwaadaardig kankergezwel. De aanslagen in Parijs zijn als misselijk makende, maar genezende chemotherapie. De vrijheid van meningsuiting vraagt geen nuance, kent geen grenzen en is absoluut. Iedere censuur – al is dat zelfcensuur – is voedingsbodem voor gekken, dwazen, idioten, fundamentalisten, extremisten, politici, bazen, echtgenoten, kinderen, boeren en burgers om meer censuur te willen zaaien. Iedere beperking van de vrijheid van meningsuiting toont de noodzaak aan van het recht op die vrijheid. Iedere aanval, aanslag of moord op de vrijheid van meningsuiting geeft niet alleen aanleiding om de vrijheid van meningsuiting te onderschrijven, maar vooral ook de plicht om deze vrijheid te gebruiken.
Je ne suis pas Charlie, maar het wordt wel tijd dat ik het ga proberen te worden.
O ja, en lees vooral ook eens dit blog van Oud Zeikwijf.
