licht
de wind
het zout
de kist
zwart gebed
van zonde
schuld
en boete
de straf
het lijden
dood
het eeuwige
heilige
moeten
ik snik en lees
mijn afscheidsbrief
zij prijzen god
ik had jou lief
Categorie: Relatie
Voor jou (*)
mijn hartstocht en mijn wilde dromen
mijn heldere kijk en scherpe blik
mijn schip met geld dat niet wil komen
de botte, blinde ik
mijn vriendschap en mijn schaterlach
mijn woede en mijn pijn
mijn wensen en verlangens
mijn essentie en mijn zijn
mijn volle lengte en korte lontje
mijn vechtlust tegen doe gewoon
mijn eigenwijze zin doordrijven
mijn dochters en mijn zoon
mijn onredelijke jacht naar rede
mijn streven naar een evenwicht
mijn tranen die slechts komen
bij voldoende tegenwicht
mijn kussen en mijn strelen
mijn onbereikbaarheid
mijn nooit kan het eens gewoon
mijn niet te winnen strijd
mijn grenzeloze liefde
mijn onverzettelijkheid
mijn ik zal er altijd wezen
mijn ongewenste eerlijkheid
(*) Alleen als totaalpakket leverbaar
Gesloten deuren
Twee weken geleden, maandagmorgen.
Telefoon. De KPN kondigt een ‘collect call’ aan. Ik hang op. Onzin, mijn kinderen zijn thuis, M. is boven. Ik ken verder geen mensen voor wie ik wil betalen omdat zij mij bellen.
Tenminste, dat is wat ik M. vertel als zij beneden komt en vraagt wie er belde.
In mijn achterhoofd gebeurt iets anders. Het is S., ik weet het zeker. Wil ik hem dan niet spreken? Nee, niet op mijn kosten, vertel ik mijzelf. Eerlijker is misschien dat ik het ‘nu even niet’ wil. Maar de waarheid is dat ik het helemaal niet wil.
Ik weet dat het verbreken van de verbinding slechts uitstel is. De telefoon zal opnieuw rinkelen. En hij wordt een keer opgenomen. Is het niet door mij, dan wel door een ander lid van ons gezin. Als de telefoon opnieuw rinkelt neem ik hem op.
S. vertelt dat hij 10 augustus vrijkomt. Hij heeft er dan ruim een jaar gevangenisstraf opzitten na een veroordeling voor een gewapende roofoverval met ernstige geweldpleging.
In de afgelopen 15 maanden sprak ik mijn zoon drie keer over de telefoon. De eerste keer vroeg hij geld voor een telefoonkaart, de tweede keer belde hij ‘om niets’ en nu, de derde keer vertelt hij dat hij vrij gaat komen.
Het is vervroegd, hoor ik hem zeggen. Waarom weet hij ook niet.
Volgens S. moet hij zich verplicht melden en in behandeling gaan voor zijn verslaving, anders komt hij weer vast.
Als ik vraag hoe dat dan moet en wie dat dan regelt antwoordt hij dat hij dat allemaal niet weet. Hij komt gewoon vrij. Hij vertelt zich bij de nachtopvang te kunnen melden en dan maar zien hoe het verder gaat.
Dan komt de vraag: ‘Kan ik niet voor een paar dagen bij jou terecht?’
[suffusion-widgets id=’3′]
Het ‘maar natuurlijk’, ligt op mijn lippen. Het is mijn kind. Mijn kinderen hoeven niet te vragen of zij bij mij mogen slapen. Mijn kinderen horen bij mij. Mijn kinderen zijn altijd welkom.
Mijn gedachten verkrampen. Ik kan geen ‘nee’ zeggen! Toch? Dat kan toch niet?!
Maar ik kan ook geen ‘ja’ zeggen. Ik denk aan M., en aan mijn drie andere kinderen. Aan de laatste keer dat S. hier over de vloer kwam. Hoe ik hem weggebracht heb. Hoe ik mijn eigen kind met zijn hele bezit in een plastic tas en 15 euro aan de andere kant van de dijk succes gewenst heb. De angst om wat er komen ging. Wetende hoe gruwelijk mis het zou gaan. Ik denk aan de nachtmerries van mijn jongste zoon. Aan de tranen van mijn dochter. Aan de strijd van M.
‘Ik moet er even over nadenken’, antwoord ik. We spreken af dat hij over een paar dagen terug zal bellen.
Ik stel de vraag aan M. Wat zij er van zou vinden wanneer S. een paar dagen hier komt wanneer hij vrij is. Tegenvragen. Waarom? Hoelang? Met welk doel? Waarom niet bij zijn moeder? Wat zijn de afspraken? Hoe gaat hij weer weg? En waar naartoe? En wie regelt wat? Wat zijn de condities? Staat hij droog?
Het is een helder antwoord.
‘Are you kidding me?’
De dagen hierna zijn slopend. Voor mij, maar zeker ook voor mijn omgeving. Slecht slapen, bizar dromen en steeds dieper in mijzelf wegkruipen. Zwijgen, malen en verder zwijgen. M. kent het zo langzamerhand en ik zie hoe zij zich er doorheen probeert te worstelen, hopend op betere tijden. ‘Kan ik iets voor je doen?’, vraagt M. aan mij. Nee, soms kun je niets voor mij doen.
Eerst droom ik dat M. de koffers pakt, mij een kus geeft en met betraande ogen maar zeer beslist de deur uit wandelt. Op tafel ligt een briefje: ‘Ik heb het echt geprobeerd, kus M.’
Daarna droom ik dat op vakantie ben en na twee weken gebeld wordt met de vraag waarom ik mijn honden niet heb ondergebracht. De beestjes zijn van uitdroging doodgegaan.
Dan droom ik dat ik, samen met mijn ex, S. een spuit insuline geef als hij een maand of drie oud is. Hij overlijdt en iedereen vindt het uitermate verdacht. Als de politie aanbelt schrik ik badend in het zweet wakker.
‘Nee, dat gaat het niet worden. Het kan niet. Het geeft te veel stress, te veel spanning en er zijn te veel vragen. Sorry. Kun je niet bij je moeder terecht?’
Het is er uit: nee, je bent hier niet welkom.
Even is het stil. Dan zegt S. dat hij het wel snapt.
Ik stel voor dat ik hem opwacht bij de gevangenispoort en dat we dan samen een kop koffie gaan drinken. Ik kan hem dan meteen langs de benodigde adressen rijden om zaken in gang te zetten.
‘Ok, dan bel ik nog wel even over de tijd en zo’, zegt S.
Tijdens een wandeling twee dagen later zeg ik M. dat ik S. heb verteld dat hij niet welkom is. Ik vloek. Omdat ik godverdomme tegen mijn eigen kind heb gezegd dat hij er bij mij niet inkomt.
Ik huil. Eindelijk.
Vreselijke Dialogen: Het Café
– Nou, leuk. Eindelijk samen eens een biertje doen. Wat wil jij drinken?
– Doe mij maar witte wijn Herman.
– Ok, één witte wijn voor mevrouw. Ik ben zo terug.
– Zo, hè hè. Wat een dag hè?
– Ja, vreselijk. Blij dat ik even kan zitten.
– Hé, wat hoorde ik nou? Is het uit?
– Nou, nou. Het nieuws gaat snel.
– Ja. Je weet hoe dat gaat hè. Maar ehh.. het ging niet meer?
– Nee.
– Wat rot voor je.
– Nee hoor. Het is achteraf gewoon één grote vergissing geweest.
– Tja, die Sjoerd staat nu niet bepaald bekend om z’n, nou ja, eenkennigheid zeg maar.
– Hoe bedoel je?
– Het was gewoon een rokkenjager, een buiten-de-deur-neukert, dat weet toch iedereen! Jij niet?
– Nee. Blijkbaar niet.
– Ik haal nog even wat drinken. Wijntje nog?
– Ach ja, doe ook maar. Kan het schelen.
– Zo, alsjeblieft. Nou, daar zitten we dan hè?
– Ja, daar zitten we dan.
– Ik bedoel, allebei als vrijgezellig. Hahaha.
– Kom je hier vaker?
– Jazeker! Nou ja, vaak. Niet te vaak natuurlijk. Hahaha.
– Leuk café wel.
– Nou ja, geen hand vol maar een land vol zeg ik maar. Je moet gewoon tijdelijk iemand zoeken om de lichamelijke stoom een beetje af te blazen.
– Nou, voor mij even rustig aan hoor.
– Hé, maar vertel. Hoe is dat nu, om alleen te zijn? Voor jou?
– Hoe bedoel je?
– Wacht even *Henk! Doe nog even wat te drinken hier, en wat bitterballen.*
– Ik heb nog hoor.
– Lieverd, je moet verdriet een beetje nathouden zeg ik altijd maar. Hier, laten we proosten.
– Proost.
– Op het vrije leven!
– Hoe is het met Hariëtte?
– Ah, praat me er niet van. Moeilijk, moeilijk. Altijd pijn hier, pijntje daar.
– Maar, ze is toch ook ziek?
– Jawel, maar ja. Maakt nog niet dat ik van steen ben hè. Of dat ik geen man meer ben. Als je begrijpt wat ik bedoel.
– Ach, zo. Ik moet zo weer eens gaan trouwens.
– Gaan? Gaan? We beginnen net schatje! Of je moet bedoelen dat WE eens moeten gaan? Hé?
– Nee, ik bedoel dat na dit glas ..
– Niet zo verlegen! We weten toch allebei wat we willen?!
– Nou, ik wil naar huis Herman.
– Nee, dat wil jij helemaal niet!
– Jawel, en laat me los.
– Kom op baby, we weten wat we willen. We zijn toch volwassen?
– Nou, rot je op of niet! Engerd!
– Ah, we spelen ‘hard to get’?
– Flikker op Herman!! Hé barman!! Deze meneer valt me lastig!
– Nou jezus zeg! Rustig maar hoor, ga dan!
– Tot ziens Herman. En doe vooral de groeten aan Hariëtte!
****
– Ja, hallo!! Mij wel met de rekening achterlaten hè! Tssskkk… Allemaal hoeren die wijven.
Vreselijke Dialogen: Boodschappen doen
– Goed, zo. Nou. Dat is dat. Nu nog snel even de Jumbo door en dan hebben we het weer gehad voor een week.
– Hadden ze niet genoeg bij de Appie?.
– Als jij nou even wat wijn pakt, dan ren ik even door de non-food.
– Wat voor wijn?
– Wat voor wijn? Je weet toch wel wat voor wijn je drinkt? Gewoon, die we altijd hebben.
– Ja, gewoon? Hoe heet die wijn dan?
– Nou, laat maar weer. Ik pak het zo zelf wel.
– Normaal hebben we toch wijn van de Albert Heijn?
– Die wijn hebben ze hier ook, maar dan goedkoper.
– Als je nou gewoon zegt hoe die wijn heet.
– Ja, man! Jij maakt er altijd weer zo’n probleem van he. Pak nou gewoon die wijn en anders laat je het!
– Hoeveel?
– Hoeveel wat?
– Hoeveel wijn?
– Nou, gewoon, een fles.
– Zohoo, een hele fles? Krijgen we visite?
– Weet je. Je kunt ook gewoon buiten wachten hoor!
– Het regent.
– Ik heb hier heel weinig zin in Joop! Verdomme, gewoon even gezellig boodschappen doen, is dat nou zo’n moeite?
– Die mevrouw wil er langs.
– Wat?
– Die me-vrou-houw wil er langs! Je staat in de weg, met je kar. Die mevrouw kan er niet langs!
– Nou, jezus hee, doe normaal man! Je trekt die kar toch niet zomaar uit mijn handen!
– Ja! Nou! Ga dan ook uit de weg.
– Waarom ga jij nou eigenlijk mee? Blijf toch gewoon thuis! Sacherijn!
– Sacherijn? Ik vraag gewoon wat ..
– Gewoon?? Gewoon?? Noem jij dat gewoon??
– Ja, gewoon ja. Ik vraag gewoon welke wijn ik moet pakken.
– Ja, ja.
– Ja.
*****
– Je zou toch naar de non-food?
– Ja.
– Dat is hier toch niet?
– Nee, ik ga eerst een fles wijn pakken.
– Zal ik dan naar de non-food?
– Wat jij wil.
– Wat moeten we hebben?
– Afwasmiddel.
– Wat voor afwasmiddel?