De schriftelijke reactie van Simonis op het rapport Deetman:
“Het rapport van de Commissie Deetman laat een onthutsend beeld zien van de aard en omvang van het seksueel misbruik in de katholieke Kerk. Ik sluit mij geheel aan bij de gevoelens van spijt en diepe schaamte, zoals die vandaag werden geuit door de Nederlandse Bisschoppenconferentie en de Konferentie Nederlandse Religieuzen. En met hen bied ik de slachtoffers mijn oprechte excuses aan. Dit had nooit mogen gebeuren. Het is toch gebeurd. Dat uit het onderzoek blijkt dat vervolgens zelden het belang van de slachtoffers voorop stond, is buitengewoon droevig.
In bestuurlijk opzicht blijkt ook onder mijn verantwoordelijkheid in een aantal gevallen niet adequaat gehandeld te zijn. Ik betreur dat zeer en trek mij dat natuurlijk persoonlijk aan. Nu na uitvoerig onderzoek vastgesteld is dat wij niet in alle gevallen voor de beste oplossingen gekozen hebben, maakt mij dat bescheiden.
De Commissie Deetman schenkt uitvoerig aandacht aan mijn ongelukkige uitspraak van 23 maart 2010. Ik heb daarvoor al enkele dagen na de bewuste uitzending mijn verontschuldigingen aangeboden. Die verontschuldigingen houd ik uiteraard staande. De lading van die Duitse zin had ik echt verkeerd ingeschat. Het ging om de vraag of de bisschoppen weet hadden van het relatief grote aantal misbruikgevallen in internaten. Ik heb toen geantwoord dat wij dat niet wisten. De Commissie Deetman heeft aangetoond dat er in de Bisschoppenconferentie tot halverwege de jaren vijftig van de vorige eeuw wel over seksueel misbruik is gesproken, waarna het onderwerp nagenoeg van de agenda is verdwenen. Als het om niet-weten gaat, dan geldt dat de generatie van bisschoppen waartoe ik behoor. In de uitzending vertelde ik verder dat ik naar mijn spontane herinnering in de 38 jaar van actief bisschopsambt ongeveer tien gevallen heb meegemaakt. Het onderzoek laat zien dat het er enkele meer zijn. Ik heb hierover echter nooit iemand willen misleiden.
Uit het onderzoek blijkt dat enkele personen die ik heb toegelaten tot de wijding van het priesterschap of een pastorale opdracht gegeven heb, zich schuldig heeft gemaakt aan seksueel misbruik. In het vertrouwen dat ik in hen stelde, soms tegen het advies van anderen in, ben ik zwaar teleurgesteld. Natuurlijk stel ik mij dan de vraag of ik te goed van vertrouwen was. Alleen al vanwege het leed dat is aangericht, zal deze vraag mij nog lang bezighouden.
Graag bied ik aan de Nederlandse bisschoppen mijn diensten aan om verdere stappen te zetten in de verwerking van deze zwarte bladzijde in de recente geschiedenis van onze Kerk. Maar omdat ik degenen die nu verantwoordelijkheid dragen niet in de weg wil zitten, laat ik het initiatief daartoe bij de bisschoppen.
Tenslotte bid ik God dat het onderzoek de slachtoffers mag helpen om erkenning en genezing te vinden en ons als mensen van de Kerk zal aanzetten tot een innerlijke zuivering.”
Dit is een reactie van een doortrapte, enge man. Een man zonder enige waardigheid, zonder geweten en zonder gevoel voor anderen.
“In bestuurlijk opzicht blijkt ook onder mijn verantwoordelijkheid in een aantal gevallen niet adequaat gehandeld te zijn.”
Dit is een regelrechte schoffering van de slachtoffers, de commissie Deetman en een regelrechte ontkenning van de aanwezigheid van enig intellect bij iedereen die die de ontwikkelingen rond seksueel misbruik en de rkk heeft gevolgd.
“De Commissie Deetman schenkt uitvoerig aandacht aan mijn ongelukkige uitspraak van 23 maart 2010.”
Wanneer het nu nog niet tot je doorgedrongen is dat deze uitspraak diepe en onherstelbare wonden heeft geslagen bij de betrokkenen dan ben je niet meer dan een diep zieke sociopaat. De ‘ongelukkige uitspraak’ is niets minder dan een botte, kwetsende en pertinente leugen.
“De Commissie Deetman heeft aangetoond dat er in de Bisschoppenconferentie tot halverwege de jaren vijftig van de vorige eeuw wel over seksueel misbruik is gesproken, waarna het onderwerp nagenoeg van de agenda is verdwenen.”
Dat WIST Simonis. Dat is uit onderzoek gebleken. Simonis liegt. Deze uitspraak toont ook overduidelijk aan dat Simonis de zaken buiten zichzelf blijft leggen. En wat betekent NAGENOEG eigenlijk als het gaat om seksueel misbruik van kinderen?
“Als het om niet-weten gaat, dan geldt dat de generatie van bisschoppen waartoe ik behoor.”
KOTS!!!! Hoe. Durf. Je!!!
“In de uitzending vertelde ik verder dat ik naar mijn spontane herinnering in de 38 jaar van actief bisschopsambt ongeveer tien gevallen heb meegemaakt.”
Pardon? Meneer Simonis, uw kerk! Uw mensen! Uw medewerkers! UW KINDEREN!!! ‘Ongeveer’ 10???
“In het vertrouwen dat ik in hen stelde, soms tegen het advies van anderen in, ben ik zwaar teleurgesteld.”
HET GAAT OM HET VERTROUWEN DAT MENSEN IN JOUW STELDEN SIMONIS!!!!!
“Graag bied ik aan de Nederlandse bisschoppen mijn diensten aan om verdere stappen te zetten in de verwerking van deze zwarte bladzijde in de recente geschiedenis van onze Kerk.”
WIL JIJ JE ER ASLJEBLIEFT VERDER BUITEN HOUDEN!!
Er is genoeg gelogen en bedrogen.
“Tenslotte bid ik God dat het onderzoek de slachtoffers mag helpen om erkenning en genezing te vinden en ons als mensen van de Kerk zal aanzetten tot een innerlijke zuivering.”
Ik denk dat een volmondige erkenning zonder enig voorbehoud en het vrijmaken van fondsen om de slachtoffers te helpen de ellende te verwerken en waar nog mogelijk schade te herstellen, in combinatie met voorstellen die toekomstig misbruik binnen de kerk helpen voorkomen een meer passend slot was geweest.
JIJ moet er wat aan doen, niet jouw god!
