Gisteren was ik met mijn jongste dochter op de open dag van de middelbare school waar zij graag heen wil. Zij heeft haar keuze eigenlijk al gemaakt. Dit is de school waar haar zus heen gaat, waar haar beste vriendin heen zal gaan en waar zij ook naar toe wil.
De school heeft zijn best gedaan om een goede indruk te geven van wat er allemaal te leren en te beleven valt. Mijn dochter is enthousiast en met lichte blosjes van opwinding loopt ze voor mij uit. Ze wil de sportzaal zien en doet proefjes in het biologie lokaal. We nemen ook een kijkje in de praktijklokalen waar jonge meiden kunnen leren hoe ze het haar moeten kappen, hoe ze kleren maken en hoe ze nagels kunnen verfraaien. Dat wil mijn dochter ook wel even, nieuwe nagels.
De nagels worden vakkundig opgeplakt door een trots kijkende leerlinge. Mijn dochter is blij met haar nieuwe nagels en loopt vrolijk door naar de volgende attractie: cakejes versieren.
Terwijl dochter de meest gruwelijk ogende snoepjes op een verse cake plakt kijk ik naar het meisje van de nagels. Ik schat haar op een jaar of 15. Ze heeft donkerbruin halflang haar, grote nieuwsgierige bruine ogen met nèt iets te veel mascara. Ze is gekleed volgens de laatste mode en laat niet alleen haar ogen maar ook haar decolleté stralen. Tikje ordi misschien, maar ik vind haar wel mooi. Eigenlijk ziet ze eruit zoals veel meiden van die leeftijd. Het vertedert me.
Het meisje staat op de uitkijk voor haar volgende klant, tot er ineens een man naast haar staat.
Ze vraagt hem of hij soms ook een manicure wil. Ze spreekt hem aan met U en met Mijnheer. De man komt heel dicht bij haar staan, te dicht bij haar staan. Ze kijkt glimlachend naar hem op en vraagt nogmaals: “U wilt zeker wel gelakte nagels hè?” De mijnheer buigt zijn hoofd richting haar decolleté en zegt iets tegen haar. Ik kan niet horen wat.
Het hele plaatje (volwassen mijnheer te dicht in de buurt van de kokette scholiere) fascineert me.
Het doet iets met me. Maar niet lekker.
De man ziet dat ik naar hem kijk. Ik weet niet wat hij ziet maar ik zie zijn badge met naam en de aanduiding van zijn functie: Onderwijsassistent.
Mijn dochter roept: “Kom mam, we gaan weer verder”.
Ze huppelt voor me uit en zegt: “Eigenlijk was die cake niet zo lekker als hij eruit zag”.
Ik laat het nagelmeisje en de mijnheer voor wat het is.
Maar het beeld laat me niet meer los.
Nee, dit stukje werd niet door Berend Quest geschreven. Het is een gastblog van @____marianne.
