Bellicher

Gisteravond zag ik de laatste aflevering van de VPRO serie ‘Bellicher; de macht van meneer Miller’.
Ik heb er van genoten. Voor Nederlandse begrippen topkwaliteit. Op de publieke omroep, zonder reclame. Spannend, van de eerste tot de laatste minuut.

Ook wanneer ik naar de ‘betere’ buitenlandse series of films kijk dan vallen mij vaak dingen op. Gebeurtenissen die niet realistisch zijn. Dat ik denk ‘ja, dat kan natuurlijk niet echt’. Dat komt ook een beetje door mijn manier van kijken. Ik kijk naar mensen die voorbij komen en die eigenlijk geen toegevoegde waarde hebben, anders dan dat later moet blijken dat zij een belangrijke schakel in het verhaal vormen. Of mensen die ‘terloops’ iets zeggen, wat gewoonweg te terloops is. Hoe minder van die momenten ik beleef, hoe meer ik de serie of film over het algemeen waardeer. Niet alleen heeft dat met een goed plot te maken, als een film of serie een mogelijke realiteit weergeeft, dan moet het – in mijn beleving- ook wel realistisch overkomen.

Bij Bellicher viel mij op dat ik dit voor een Nederlandstalige serie blijkbaar nog veel belangrijker vind. Dat onrealistische gebeurtenissen mij niet alleen opvallen, maar mij ook echt gaan storen.
Dat gedoe met dat inbreken op die server in Brussel bijvoorbeeld.
In een uurtje een programma schrijven om een ultra beveiligd systeem te kraken en van alle Europese ministers een terroristenprofiel in elkaar zetten. In je eentje. Ondertussen regelt de ander even toegang en weet de boef binnen no-time waar hij de helden moet zoeken. En om onduidelijke reden gaat dan een dame die servers te lijf, terwijl de programmeur buiten in een campertje zit met z’n laptoppie.
Om nog maar te zwijgen van het in gijzeling nemen van een hele EU-top en daar dan ook nog weg weten te komen omdat achter de deur die de held kiest om te vluchten nou net geen zwaar bewapende SWAT-agent ligt.

Dat zie ik in Amerikaanse films en series ook.
Maar waarom stoort het hier zoveel meer?
En, herkent u dat?
Of is het iets wat alleen in mijn brein gebeurt?