Berend worstelt zich een dilemma door

Vandaag worstelde Berend Quest met een dilemma.
En daar doet Berend Quest liever niet aan; worstelen met dilemma’s.
Berend Quest is er namelijk om te zeggen wat hij wil en te vinden wat hij wil. Te doen wat hij wil en te laten wat hij wil. Te zijn wie hij wil. Te zijn wat hij wil.

Berend heeft als taak uw en mijn dilemma’s aan- en in te voelen, te beschrijven en te verwoorden. Uit te vergroten, te verkleinen of met een flinke korrel zout van smaak te voorzien.
Berend worstelt met woorden, niet met dilemma’s.

Slechts één keer eerder riep een stuk op dit blog meer reacties op dan de gastcolumn van Annette Teeuwen. Nog niet eerder riep een stuk op dit blog bij Berend Quest zelf zo veel vragen en innerlijke strijd op. Niet vanwege de inhoud, niet vanwege de beschreven problematiek, maar puur en alleen door de vraag: En wat nu, Berend Quest?

Onder de reacties op de gastcolumn is ook een reactie van Sytze te vinden, de persoon in kwestie waar Annette Teeuwen zich zo boos over heeft gemaakt. En, daar is het niet bij gebleven. Ook via Twitter heeft Sytze laten weten dat hij het inhoudelijk niet eens is met het verhaal.
De kern van zijn betoog raakt mij. Sytze stelt dat er wel over hem, maar niet met hem gesproken wordt. Hij wil zichzelf heel graag verdedigen.
Sytze wil zichzelf zelfs zo graag verdedigen dat hij mij, maar ik zie aan zijn tweets ook anderen, zijn telefoonnummer doorgeeft.
‘Bel me voor meer info’

En Berend zag een kans.
Een kans om recht te doen aan een inhoudelijke discussie. Hoor en wederhoor.
Beste Sytze, het podium is voor jou”; Berend hoorde het zichzelf al helemaal zeggen.

Ja, ja. Je bent een vuile eigenpijper Berend Quest! Aan wie of wat ga jij nou helemaal recht doen? Lazer op man. Je bent een ijdele klootzak, en meer niet.

Er is namelijk helemaal niets waarmee Berend Quest Sytze een dienst kan bewijzen, of de discussie meer inhoud kan geven. Hij kan de discussie op z’n best rekken.
Ruimte bieden aan polarisering en stigmatisering.

Sytze, jij hebt een levensgroot, zo niet levensbedreigend probleem.
De gevoelens die jij koestert worden niet door andere mensen herkend, en de bevrediging van die lustgevoelens zullen niet worden worden geaccepteerd en, zo hoop ik uit de grond van mijn hart, nooit worden getolereerd.
En dat is jouw probleem.
En het wordt ons probleem op enig moment dat jij besluit om aan die gevoelens toe te geven.

Dat jij daar anders over denkt, dat jij dat anders voelt en dat jij dat anders beleeft en dus dat je het met een stuk zoals dat van Annette Teeuwen niet eens bent (en nooit eens zal zijn) is evident, en inherent aan jouw probleem.
Ik vind (en het is nog altijd mijn blog) dat pedofilie een stoornis is.
En wel een stoornis van de persoonlijkheid.

Daarmee ben je, in mijn ogen, ongeschikt om inhoudelijk over deze zaken in discussie te gaan.
Het helpt namelijk niemand.
Jouw bijdragen zullen je geen sympathie opleveren en de bijdragen van de anderen zullen jou niet meer rechtvaardiging brengen.
Er is een kloof tussen jou en mij die met een goed gesprek of inhoudelijke discussie niet te overbruggen is.

Het enige dat jou wellicht dichter bij mijn wereld kan brengen is jouw behandeling in een kliniek.

Ik ben mij bewust van het feit dat je hier tegen zult willen ageren.
Ik ben mij er ook van bewust dat je veel argumenten denkt te hebben die mij zouden moeten overtuigen van het tegendeel. Je zult beslist aankomen met het feit dat jij wel wilt, maar zij niet.
Dat jij wel hulp wil, maar zij het niet willen bieden.
Maar dat is volgens mij niet het probleem.

Het probleem, in mijn ogen, is het antwoord te vinden op de vraag wat er als probleem gedefinieerd moet worden.
En, wie de eigenaar is van het probleem.