Nerveus. Niet gespannen, zenuwachtig of gestrest. Nee, ik ben een deftig ‘nerveus’, bedacht ik mij terwijl ik in de ruime badkamer mijn strik probeerde te knopen. Ik wist van Jort Kelder dat een strik altijd zelfgeknoopt moest zijn, en net zo simpel was als het strikken van je veters.
Waarom, godverdomme, lukte het mij dan niet!!
Aaarrggghhh!!
Vrouw Quest, die er schitterend uitzag in haar rode jurk – een heuse doorknoper!! – kwam tikkend met haar hakken op de badkamertegels aangesneld. ‘Rustig nou jongen, rustig nou’, fluisterde zij lachend, ‘hier, laat mij maar even.’ Het haar opgestoken, de hals ontbloot en het prachtige decolleté zetten mijn lichaam direct in vuur en vlam. ‘Straks, ventje!’, glimlachte zij streng.
‘Waar heb jij die kaarten nou?’, snauwde ik terwijl de limo voor het huis een tweede maal claxonneerde. ‘Ja, ja, kom nu maar, ik heb alles’, antwoordde vrouw Quest geduldig.
De rit naar Amsterdam ontspande mij. Zacht licht, een glaasje champagne en veel, heel veel ruimte. De donkere ramen lieten ons de wereld zien, terwijl wij, juist nu wij de aandacht op ons wisten, door dezelfde ramen voor de buitenwereld werden afgeschermd.
‘Ik hou van je’, fluisterde ik.
‘Ik ben trots op je’, fluisterde vrouw Quest terug.
We kusten elkaar. Zacht, teder. Liefdevol en warm.
Buiten baadde Amsterdam in het licht van de nooit rustende economie.
De deur van de limo werd geopend door een jong meisje in een, voor de tijd van het jaar veel te koud rokje.
Licht, gejoel, flitsende telefoons.
De rode loper! Ik, Berend Quest, stond op de rode loper!
Maar even snel als het gejoel was opgekomen, zakte het weg. Een verbaasd geroezemoes steeg op.
Vragende ogen, fronsende blikken.
‘Eehh, goedenavond, mevrouw, meneer’, sprak een oude dame in pimpelpaarse jurk met kleurige veren, ‘u bent?’ Ik noemde ons beider namen en voelde mij, zoals de Duitsers het zo mooi zeggen, ‘unheimlich’ worden.
‘Quest?’, vroeg de vrouw met een lichte spot in haar stem.
‘Jazeker’, antwoordde ik met gespeelde zelfverzekerdheid.
‘U heeft een uitnodiging??’, sprak de vrouw, met nadrukkelijk ongeloof.
Al het licht op het Leidseplein was nu op mij gericht.
De temperatuur van de buitenlucht moest in dertig seconden zeker twintig graden gestegen zijn.
Hoongelach steeg op.
‘Kijk hem dan!’, riep een stem spottend.
Twee sterke armen duwden mij van de rode loper, in de richting van de tramhalte.
‘.. eens op je zij liggen!!’
‘Heh?’
‘Ga es op je andere zij liggen, je ligt te dromen!’
Ik zat rechtop in bed. Zwetend.
‘Godverdomme’, kreunde ik.
‘Wat is er?’, vroeg vrouw Quest.
Ik gaf geen antwoord maar stommelde zo snel ik kon door het donker naar beneden.
Eenmaal achter de laptop slaakte ik een zucht van verlichting.
Mijn naam stond nog steeds op de lijst!
Ik kroop terug in bed, vlijde mij tegen mijn liefje aan en gaf haar warme rug een kus.
Het Blogbal
Waar: de Balie, Kleine Gartmanplantsoen 10, 1017 RR Amsterdam (aan het Leidseplein! Net als het Boekenbal!)
Wanneer: dinsdag 15 maart 2011 20:00 uur (tegelijk met het Boekenbal!)
