Indiaas moest het worden. We zochten allebei naar een restaurant en kwamen allebei op ‘Jamuna‘ in Leeuwarden.
M. had op Facebook navraag gedaan en er waren positieve geluiden, zo vertelde zij mij in de auto.
“Dan zal het wel niet veel bijzonders zijn”, zei ik. Dat ik dat zeg heeft een reden. In mijn beleving is authentiek Indiaas eten niet direct voedsel waar een gemiddelde Fries van gaat juichen. Eerder jodelen, vanwege de kruiden.
Vindt de goegemeente het een goed restaurant, dan loop je het risico dat dit dezelfde mensen zijn die een gemiddelde wok-chinees he-le-maal top vinden.
En ik vind een wok-chinees he-le-maal niks.
Het was er druk. Dat wil zeggen, het restaurant (60 stoelen) zat bijna vol.
We kregen een mooi plekje, achterin ver weg van de koude buitendeur. Mooi.
Tot je wat wilt bestellen, dan blijkt dat je wel erg ver achterin zit.
“Sorry for the delay”, zegt de Poolse, Roemeense of Russische – maar in ieder geval niet Indiase – serveerster. We bestellen wat drinken (thee in een koffiekopje) en kiezen als menu ‘Tandoori Royal’. ‘Een spetterende mix grill’, staat op de kaart te lezen.
De serveerster komt met twee borden en vraagt: “Starter for Tandoori Roayal?” Ik denk dat zij het antwoord op die vraag moet weten, maar goed. We antwoorden optimistisch: “Yes!” We hebben namelijk wel trek. Het voorgerecht heet Choleé Bhature. Aan de meneer die de lege borden weghaalt en die vraagt of het gesmaakt heeft vragen we wat het eigenlijk was. De man mompelt iets over Indiaas brood. Met iets. Wat dat ‘iets’ is geweest weet ik nu nog niet.
Het ‘spetterende’ van de mix grill blijkt de wijze van serveren te zijn. Een hoop gesis en stoom kondigt een stalen blad aan met daarop de stukjes lam, kip, rund en grote garnalen. De geur van verbrande uien slaat mij op de keel.
Daarbij krijgen we pilaw rijst, salade en brood.
Het ziet er allemaal wat gehaast uit, en zo smaakt het ook.
De salade (ijsbergsla, grote stroken komkommer, uiringen en tomaat) is zoet, erg zoet.
De pilaw rijst smaakt naar rijst, maar dan zonder pilaw zeg maar.
Ook dacht ik dat Sheek Kebab iets met vlees, knoflook, gember en andere kruiden was. Bij Jamuna is het een soort van grove frikandel, en dan vind ik de frikandel van de lokale patatboer in Bolsward pittiger.
We kijken elkaar eens aan en grinniken wat. Het is allemaal té makkelijk van smaak. Maar we realiseren ons ook dat dit wellicht ook komt omdat we zelf altijd vrij kruidig koken en eten.
Als dessert kiezen we een ‘Indiaas dessert’.
Het blijkt een mierzoete blop rijstepap met kaneel, amandel en nog iets te zijn. Ik ruik er aan. Het ruikt naar, naar.. wc verfrisser? Ik vermoed dat er een of ander geurwatertje aan toegevoegd is.
Of de stalen coupe is slecht afgespoeld, dat kan ook.
We vragen de rekening. € 54 en een beetje.
M. legt € 60,- op de schotel.
De Poolse, Roemeense, Russische maar zeker niet Indiase serveerster pakt de schotel en vraagt: “Do I bring the change back?”
Ja schatje, breng jij de change maar lekker even back.