Tag: succes

Jongensdromen

Voetbal.
Nederland is niet alleen het land met 17 miljoen bondscoaches.
Nederland telt ook net zo veel scheidsrechters, lijnrechters, spelverdelers, keepers, trainers, verzorgers, mentale coaches en niet te vergeten voetbalverslaggevers, commentatoren en televisie persoonlijkheden.
We weten in Nederland allemaal alles beter. Verreweg de meesten weten het overigens het beste vanaf de bank, het liefst met chips en bier. Maar dat terzijde.

Slechts een klein deel – maar nog altijd een hele grote groep mensen – probeert zijn of haar betrokkenheid bij het spelletje iedere week praktisch in te vullen door vrijwillig als coach op te treden bij de pupillen.
En al mag je als gemiddelde f-coach blij zijn dat alle 7 spelers het doel van de tegenstander uitkiezen om te scoren, en al telt bij de e-pupillen buitenspel nog niet en ook al vind je het als d-coach eigenlijk helemaal niet zo gek dat je ofwel met 14-0 verliest, ofwel met 9-0 wint; alle coaches denken aan kampioensbekers. Alles coaches maken opstellingen. Alle coaches zoeken naar wegen om de sterkste krachten binnen het team ‘uit te nutten’ en eventuele zwaktes zo veel mogelijk te bedekken.
Alle coaches willen winnen. Alle coaches zijn dromers.
Net als alle voetballers.

Een bestaan als coach van pupillen is zwaar. De meeste voetballertjes snappen nog lang niet alles. Het ontbreekt spelers nog aan ervaring, vaardigheden en inzicht. Een team is vaak niet meer dan een verzameling enthousiastelingen met één of twee talentjes. Tactiek, ach. De meeste van de spelers kennen de betekenis nog niet, weten nog niet hoe je het woord moet schrijven. Laat staan dat zij het als team, in een wedstrijd en tegen een specifieke tegenstander kunnen inzetten.
Wanneer je naar een gemiddelde pupillenwedstrijd kijkt dan kun je als voetballiefhebber af en toe hele mooie dingen zien. Prachtige bewegingen, mooi uitgevoerde tackles en heel erg netjes opgezette aanvallen. Echter, verreweg het meeste van wat de pupillen willen mislukt jammerlijk. De bal waait hopeloos de verkeerde kant op, dat schot op doel komt niet. En als dat schot komt dan gaat de bal huizenhoog over. Of dat schot is niet meer dan een lullig rollertje richting de goal waar de keeper vervolgens enthousiast overheen duikt.
En de coach? De coach doet zijn best.

‘Gaat van die goal af!!’, roept hij gedreven. ‘Er zijn teveel mensen voor de bah-hal!!’, brult de denkbeeldige leeuw. ‘Bewegen!!!’, ‘Je moet instappen!!’, ‘Neem die man nou van elkaar over!!’, ‘DER-UI-HUIT!!!!’, ‘Hou het nou breed jongens!’, ‘Maak dat veld eens groter!’, ‘Meer diepte, speel nou es met meer diepte!!’
‘WAT HEB IK NOU GEZE-HE-GD?!!!’
De meeste pupillen hebben trouwens helemaal géén idee wat de coach heeft gezegd.
Wie denkt dat de hersenen van een pupil al zover ontwikkeld zijn dat hij èn op de bal kan letten, èn de tegenstander in de gaten kan houden, èn zijn positie bewaakt èn naar zijn moeder kan zwaaien die langs de kant staat èn daarnaast de aanwijzingen van een coach kan horen, kan begrijpen en kan opvolgen heeft het gruwelijk mis.
Dat kunnen pupillen – een enkeling daargelaten – nog helemaal niet.
Wat pupillen wel kunnen, en ook doen, is dromen.

En die ene opmerking, dat ene compliment, die ene toejuiching, die ene aanmoediging.
Het kan zomaar het verschil maken tussen een hele mooie, of een vervelende droom.
Onze jongensdromen zijn wel voorbij. Wij werden geen profvoetballer, bondscoach of hoofdtrainer. De meeste van de huidige pupillen zullen die dromen ook niet werkelijkheid zien worden.
Daar kunnen wij niets aan doen, dat kunnen wij niet geven.
Hun dromen, die kunnen wij hen gunnen.
Een lachende coach, een bemoedigende coach en een stimulerende coach helpt daarbij.

(Eerder gepubliceerd in het clubblad van Jeugd Voetbal Bolsward)
[suffusion-widgets id=’5′]

Eerst verdienen, dan uitgeven bij TenPages

Een boek, een boek!
Niet lezen, maar een boek schrijven! De droom van enkelen, de nachtmerrie van hen die tevergeefs met een manuscript van deur tot deur leurden.
‘Don’t call us, we’ll call you’, en daarna werd het stil.
TenPages heeft een mooi alternatief, vinden ze bij TenPages.

Ze (V. van der Lande) wilde het probleem verhelpen dat veel (aspirant-)schrijvers kennen: je stuurt je manuscript per post naar een uitgeverij, wacht maanden op antwoord om vervolgens afgewezen te worden.

Aldus de website TenPages.com.
Dat is mooi. Want dat betekent natuurlijk dat je op TenPages.com je je manuscript niet per post instuurt en niet maanden hoeft te wachten om vervolgens afgewezen te worden.
Het klinkt bijna te mooi om waar te zijn.
En dat is het natuurlijk ook.

Het werkt als volgt: Jij zet 10 pagina’s van je manuscript online, jij zoekt daar minimaal 100 aandeelhouders bij die samen voor € 10.000 in die 10 pagina’s willen investeren en als dat binnen 3 maanden lukt, dan wordt jouw boek uitgegeven.

Lukt het jou binnen 3 maanden niet, dan verdwijnt je manuscript van de website. Gelukkig zijn er promotools die je – uiteraard tegen vergoeding – kunt inzetten om aandeelhouders te werven. Lukt het nog niet?
Dan krijgen de aandeelhouders 4 van iedere geïnvesteerde 5 euro retour. Dat betekent dus dat wanneer jij ‘maar’ de helft van de benodigde aandelen weet te verkopen, de aandeelhouders de rekening betalen: 1000 euri.
Ja, dat is 20%. ‘Transactiekosten’, heet dat bij TenPages.com.

En als het dan wel lukt? Dan worden die aandeelhouders uiteraard slapend rijk?
Nou, dat valt nogal mee. Of tegen zo je wilt. Een boek met een winkelprijs van € 15.90 levert een aandeelhouder per aandeel van €5 zo weinig op dat hij pas na 7.093 verkochte boeken zijn €5 heeft terugverdiend.
Dus, niet alleen moet het boek worden uitgegeven, het moet ook een ‘succes’ worden. laten we zeggen, 25.000 exemplaren verkopen. Bij 25.000(!) verkochte boeken heeft onze aandeelhouder dus een prima rendement van €12,63.
Alleen, dat lukt niet veel schrijvers in Nederland, 25.000 boeken verkopen.

Maar goed, fuck de aandeelhouder, moet je maar niet gokken met je centen.
De schrijver, daar gaat het om.
Geen maanden wachten en dan afgewezen worden, maar.. maar…
Maar wat eigenlijk?

Ruim 1100 manuscripten werden geplaatst op TenPages. daarvan haalden nog geen 30 manuscripten de benodigde €10.000 op. Dat is nog geen 3%.

Die andere 97% van de aspirant schrijvers zat dus 3 maanden penen te zweten en naar de teller te staren om vervolgens de noeste arbeid in de digitale prullenbak van TenPages te zien verdwijnen.
Je kunt niet tussentijds je manuscript terugtrekken bij TenPages. Dat mag niet.
Je mag ook niet een andere uitgever zoeken binnen die 3 maanden.

Wat je dus wel mag bij TenPages is je manuscript digitaal inleveren, maanden wachten en dan vervolgens afgewezen worden.

O ja, nog even dit:

Zullen wij vanavond frietjes eten, moeder?

Ik herinner mij – al weet ik niet meer wie deze woorden opschreef – dat er een Nederlandse zeeheld is geweest die een paar eeuwen geleden in een scheepsjournaal noteerde:

Hun bedoelingen niet bevroedend, schoten wij met schroot!

Het schip was op een kust van Afrika aangevaren en op het strand hadden de plaatselijke negers zich dansend en zingend verzameld, met zeer waarschijnlijk tot doel om de gasten uit den vreemde te verwelkomen.
‘Je weet maar nooit’, dacht onze zeebonk. ‘Ze kijken wel blij, maar toch’.
‘Wat de boer niet kent, dat vreet hij niet’ en ‘wat de kapitein niet snapt dat schiet hij af’.

Ach ja. Vroeger.

Jongens van Jan de Wit. Vinger in de Dijk. Het Verzet. de Scheepsjongens van Bontekoe. Walvisvaarders. Zilvervloot. Aflsuitdijk. Deltawerken.
Land veroveren op de zee.

Willem van Oranje, Michiel de Ruijter, Joseph Luns, Joop den Uyl, Prins Bernhard, Johan Cruijff, Jeroen Krabbé (Niet in mijn blogs kliederen Jeroen!!).
Dàt waren mannen!

2011
Onze premier (44!) komt thuis na een lange dag met ijzeren grimas de pers te woord staan, eindeloos standpunten herhalen (vroeger heette dat ‘debatteren’) en het vermijden van het naar buiten lekken van – wat men dan noemt – interne problemen.

Gisteren heeft Mark Rutte, want zo heet onze premier van 44 jaar, zijn stem uitgebracht.
Hij kwam niet met vrouw en kinderen, niet met een vriend. Niet eens met een hond.
Mark Rutte kwam samen met het stembiljet van zijn moeder.
‘Ik heb gestemd hoor mam!’, riep hij trots door zijn nieuwe mobiel die hij voor zijn verjaardag kreeg (De premier was namelijk 14 februari jarig. Hij werd 44 jaar!).
En daarna, met een hoorbare trilling van vertedering in zijn stem fluisterde onze premier:
‘Zullen wij vanavond frietjes eten, moeder?’

Eén-drie-achtste WAT?

Een nieuwe wc moet er komen. De oude doet het wel, maar de bril blijft niet lekker staan en het duurt ongeveer een half uur voor de stortbak weer gevuld is na het doorspoelen. Dat is lastig, met 5 gezinsleden.

Ik weet niet hoe het met u is, maar ik heb enorme bewondering voor klussers die naar een klus kijken, een paar spreuken mompelen (.. dan haal ik even een krimpfitting, plaats een nieuwe hoekse stopkraan en een overloop garnituurtje..) en vervolgens één keer naar de Karwei rijden en de klus klaren.
Ik neem voor iedere klus een abonnement.
Niet alleen op de Karwei, maar ook op de klushulpen van de Karwei.
Voor de vervanging van een toilet stapte ik een keer of 8 in de auto.

Ik bewaar ook goed de bonnetjes. Voor het geval dat. Zo stond ik een paar jaar geleden vol trots 1900 kuub beton te bestellen voor de vloer van m’n buiten oven.
Toen de man van het doe-het-lekker-zelf centrum vroeg waar dat nieuwe crematorium gebouwd werd en hoe het met de onderheiing zat heb ik het hem nog even laten narekenen en bleek 0,19 kuub wel voldoende.

Vrouw Quest en ik gaan eerst een keer oriënteren. Dat hebben wij geleerd. Om al te impulsieve aankopen te voorkomen. Dat je niet terugkomt met die fantastische aanbieding wat inderdaad een geweldige oplossing zou zijn geweest, mits je maar beschikte over dat specifieke aansluitsysteem.
Die niet in de aanbieding is. Waardoor je alsnog 3x uit de budgetbocht vliegt.

Wij hadden een prachtig hangtoilet gezien, ik had mij uitgebreid laten voorlichten over de klus dus mevrouw Quest besloot dat we beter iets anders konden kopen.
In de wetenschap dat zelfs een kleuter deze klus kon klaren – zo had de klushulp van de Karwei mij immers aangekeken – en in het bezit van een prachtige nieuwe gebakken poepemmer reden wij naar huis.

De nieuwe wc kwam toch nèt iets dichter naar de achterwand, maar niet getreurd: volgens de Karwei klushulp heb je daar speciale ‘hoekse sifon’s’ voor. Ik was er ondertussen ook achter dat de water aansluiting van de oude wc in het midden zat, en van de nieuwe aan de zijkant. Er moest dus ook een tussenstukje komen. Van het kraantje naar de stortbak. Een pijpje met wat knelkoppelingetjes van, even meten – godverdomme, daar kan ik toch niet bij zo!! – een millimeter of 10, 12.

Ah, kijk! Top. Flexibele pijpjes. Met koppelingen ook. Een stuk of 100 verschillende, dat dan weer wel. Deze? Nee. Deze? Nee. Deze dan? Mwahh, misschien, misschien. Deze? Ja! Die!
Denk ik. Ja, ik weet het zeker!

Die hoekse grappenmaker past perfect! Hoera. De nieuwe wc staat nu keurig een paar millimeter van de muur. Top. Jammer, dat die gaten in de vloer niet meeschuiven. Nou ja. Kleinigheidje.
Dat felxibele koppeslangpijpdingetje past helemaal perfect op de stopkraan! Briljant! Jammer dat het flex geval voor het mooie net een centimetertje te kort is. En dat de ander kant niet past. Dat de stortbak geen dikker schroefdraad is, maar dezelfde maat heeft als die van de stopkraan.
Dat flexi slangetje was nogal prijzig dus ik heb een verloopstukje nodig. Wordt het ook wat langer en is dat probleem ook weer opgelost.

Moet het wel haaks zijn, dat verloopstukje, anders schiet het niet op.
Meteen even een oplossing meenemen voor het fonteintje, want die heeft ook een hele andere maat en daar moet ook een stuk tussen.
Ja, nee lieverd, het water moet er nu even afblijven.
Ik ben zo terug.

Ik rijd dan altijd van huis weg met volkomen helder voor ogen wat ik moet hebben. Ik weet zelfs waar het ligt. Tot ik in de Karwei ben. Afdeling koperwerk. Enig idee hoe fokking veel tussenstukjes, hoekdingetjes, verlengertjes, stoppers, gaanders de koppelingen ze daar hebben bij de Karwei?
En in hoeveel maten!!??
Echt, er liggen miljarden dingetjes van koper bij de Karwei!
Kalm, Quest. Kalm.
Even vragen.

Door het pad beent een man. Zo’n man met verfresten in z’n haar, eelt op zijn handen en een riem met een hamer. Een echte dus.
– Hallo meneer, die flexibele slang die ik zoek bestaat die nou niet of hebben ze die hier niet?
(Ja, ik hou van open vragen. Vragen die zo verschrikkelijk vaag zijn dat ze gewoon niet als dom kunnen worden ervaren)
– Wat vuur slang zoekt jij?
(Oh, oh… een Duitser)
– Nou, de nieuwe wc heeft een andere aansluiting dus ik moet de watertoevoer verlengen.
– Von die wc?
– Ja.
– Von die wc, of von die spuhlbak?
– Van de wc, de stortbak.
– What jij hier hebt, dat geht nicht, unzin! Wasser naar die stortbak ist altijd 10 millimeter!
(De man beent weg, ik haal snel m’n kar leeg. Die ligt namelijk vol met ‘unzin’)
– Zit er een kraan?
– Ja.
– Op die wasser toevoer?
– Ja.
– Is het één-und-ein-halb of ist het één-drie-achtste?
– Eén-drie-achtste! (één-drie-achtste WAT!!?)
– Dus zo’n kraan? (toont een kraan)
– Ja. (weer een gok)
– Dat gaat nicht werken. Dat past wel, maar het werkt niet. Jij moet ein verlenging doen met knelkoppeling.
– Oh, nou, dat komt goed uit want hij is net wat te kort.
– Jij moet ein stukje paip nimmen, met deze knelkoppeling hier en dan diese flexibele slang voor op die stortbak. dan is het klahr.
– Ok, nou. Bedankt!
– Heb jij een stuk paip?
– Ja, dat heb ik hoor. (denk ik)
In de hele Karwei dus miljoenen kilometers pijp, maar geen pijp van 10 millimeter!! Nou vind ik dat niet erg, ik heb geen pijp nodig. Maar, ik ga wel aan die Duitser twijfelen. Want als dat ‘altijd 10 millimeter is’, waarom hebben ze dat hier dan niet?!

Ik leg het setje soldeerspullen weer terug in m’n kar, ga naar de kassa en besluit het thuis nog maar eens na te meten. Van dat water en die millimeters.

Ja, verdomd zeg! Tien millimeter! Mooi, dan weet ik dat.
Ga ik even die spullen halen bij de Karwei, ben zo terug.
Nee, het water moet er nog even afblijven schat.

Dat water naar de fontein is dus wel 12 millimeter. dat komt mooi uit, kan ik daar die eerste flexibele slang voor gebruiken. Even een aansluitertje kopen, op het water solderen. Klaar.
Heb ik alles? Ja, ja, ja. Okeeee.
Hoppa.

Yes!! Yes!! De wc staat. Hij lekt nog een beetje, maar, bijna klaar. Nog een beetje aandraaien hierachter. Hmmmppfff…. Hmmmpfff…. YES!!!
Zo, nou jij mooie nieuwe fontein.
Even zien. Hè godver. Ook weer andere boorgaten.
Ik gebruik die ophanging van de oude trouwens, die bij de nieuwe zijn geleverd vind ik veel te iel.
Die oude zijn veul dikker.
Even zien, laat ik die daar zitten. Draai ik deze er uit. Dan komt die hier. Moet ik een plug hebben van, pak hem beet… 10 of 12 millimeter. Even zien hoor. Hier heb ik 6, hier is 8. Ook 8. Godverdomme!!
Kan ik voor 1 plug weer naar de Karwei!

Ah, er moet dus een plug van 12 millimeter in. Ok, goed dat ik het even nakijk. Mijn grootste boor is? Nou ja, voor de zekerheid maar even een meenemen hè.

Ja! Ja! Hangt! Stevig? Check! water? Check! Afvoer?.
Pff….. ook op een andere positie. En van chroom. Dus moet er een tussenpijpje komen.
Heeft u die, meneer van de Karwei?
Die heeft die meneer.
Mooi.

– Gadverdamme, het blijft stinken!
– Ach liefje, relax, het gaat zo wel over.
– Nee, voel dan! Er komt gewoon wind uit het fonteintje. Hoe kan dat nou? Godver de godver!! Denk even mee. Dit is die sifon, daar gaat water in en daardoor kan er geen lucht meer uit het putje komen. Toch?
– Ehh… ja.
– Nou, wat gaat er dan mis?
– Moet dit er niet in?
– Huh?
– Moet dit ding er niet in?
– He? Dat is toch gewoon een bescherm dingetje!
– Omdat die bij de oude er ook op zit.
– Fok! Je hebt gelijk!

– Is het nu in orde?
– Yes!!
– Mooi man, mooi.
– Koffie?
– Ja graag, en doe maar een stuk of vier paracetamolletjes.

Jaspers maakt het ‘Kakelbont’

Het zal wel mogen en het zal wel werken.
Maar het is natuurlijk ‘zum kotzen’.

Er is al een (veel te duur) servies dat ‘Boerenbont’ heet.
Pipi Langkous woonde in een heel groot geel huis met een groen dak met de prachtige naam ‘Villa Kakelbont‘.

Yvonne Jaspers lanceert een servies onder de naam ‘Kakelbont’.
Hoe ver moet je gaan.
Hoe diep kun je zakken.
Uitbenen dat succes, tot op het blote bot.
En daarna uitkoken. Pas op! Het spettert (schortje €14,99)