Tag: oorlog

Ik ben een beetje bang

Ik ben eigenlijk nooit echt bang geweest dat ons hier in dit kleine landje, met ons opleidingsniveau, met onze ‘beschaving’, met onze democratie en met al die andere zwaar bevochten rijkdommen iets vreselijks zou overkomen.
Nou ja, een natuurramp misschien. Maar het heeft geen zin je daar druk over te maken, dat gebeurt of dat gebeurt niet. En dijken kun je ophogen.
Maar er is iets veranderd de laatste tijd.

Al geruime tijd kruipt er tergend langzaam een koud angstgevoel van de grond langs mijn ruggengraat omhoog. Ik voelde de kou ervan, ik beleefde het ‘unheimische’ maar ik kon er met mijn hersenen nog niet echt bij.

De laatste weken dringt het tot mij door dat ik bang ben dat we echt op een doodlopende weg terecht gekomen zijn. Het lijkt wel of wij vergeten zijn hoe onze wereld, of meer specifiek, ons vrije, rijke, geciviliseerde stukje van deze wereld tot stand gekomen is. Wat als basis heeft gediend voor de vrijheid en de rijkdom die wij nu beleven.
Wij zijn niet meer van generaties die vrijheid, rijkdom en democratie bevochten hebben, wij zijn de generaties die vinden dat wij daar recht op hebben.

Wij hebben recht op werk, recht op een goed loon, recht op zorg, recht op kunst, recht op uitkeringen en recht op gelijke behandeling, vrijheid van meningsuiting en recht op bescherming.
Daar hoeft geen idee, ideaal of gedachte meer achter te zitten.
Dat staat geschreven.
Dat zegt de krant.
Dat zie je op televisie.
Dat lees je op het Internet.

Vrijheid, democratie, recht en rijkdom zijn niet meer van ons; het is er en staat allemaal ten dienste van ons.
En terwijl de Europese leiders vast blijven houden aan de leugen dat Griekenland niet failliet zal gaan en de ene na de andere bank in crisis raakt kijken wij op televisie naar ‘The Voice of Holland’ en eten nog een zakje chips.

Kredietbeoordelaars zijn de Al Gore’s van deze tijd.
Zij waarschuwen ons en wij luisteren aandachtig, spreken onze respect uit voor de berekeningen en wijze woorden en zappen snel door naar de allernieuwste kijkhit van de John de Mol’s van onze wereld: ‘The Next Hair Guru‘.

Maar waar ik heel veel vertrouwen heb in het zelfregulerende en zelfherstellende vermogen van moeder aarde ben ik erg angstig voor het zelfherstellende vermogen van zijn meest dominante bewoner: de mens.
De geschiedenis leert ons dat de mens echte crisissen, echte armoe en echte onrust uiteindelijk alleen weet te bestrijden met geweld.
Europa verdrinkt in kredieten van landen waar je zelfs bij de bakker je wisselgeld natelt. Italië heeft een seksverslaafde mafioos als leider. Spanje wordt het nieuwe Griekenland.
Het Midden Oosten is zich ‘vrij’ aan het vechten en de religieuze idioten staan op de straathoek te wachten op hun kans.
Amerika heeft een zwarte president die straks machteloos moet erkennen: ‘No I could not!’ 46 Miljoen mensen leven in de USA onder de armoedegrens, er is een niet te bevatten financiële schuld en een volk dat het ijzeren geloof in ‘The American Dream’ begint te verliezen.

En de politiek wordt harder, simpeler.
Je bent voor ons, je bent tegen ons.
‘Doe es normaal man’, roepen we tegen elkaar.

En de Grieken? De Grieken zijn een heel oud en ervaren volk.
De Grieken snappen het wel.
De Grieken kopen alvast 400 Abrams tanks.

(Noot: Het Griekse tankverhaal blijkt een Hoax te zijn maar ik laat het desalniettemin gewoon staan. Ik ben er eigenlijk niet uit of dit nu afbreuk doet aan mijn verhaal, of er juist nog een aspect aan toevoegt.)

De hoop van Alex Gbanse

Toen mijn zoon een aantal jaren geleden begon met voetballen werd hij gecoacht door een donkere man die Nederlands met een Afrikaans-Frans accent sprak. En dat is een Friese plaats waar weer een eigenwijs dialect van het Fries wordt gesproken. Mijn zoon was gek op zijn coach, Alex.
Een paar jaar later sprak ik Alex opnieuw. Alex was geen coach meer en ik was inmiddels voorzitter van het jeugdvoetbal en altijd op zoek naar kader.
Alex is opnieuw coach geworden. Of hij dat nu nog is; ik weet het eigenlijk niet.
Ik ben Alex een beetje uit het oog verloren. Tot gisteren.

In Brandpunt een item over Ivoorkust: ‘Het drama van Carrefour’. Over de moordpartijen of beter: slachtingen die daar hebben plaatsgevonden.
Ik zie KRO’s Aart Zeeman samen met Alex Gbanse boven een put staan waar volgens een inwoner de rebellen lijken in hebben gedumpt. Beide mannen deinzen achteruit als zij de lucht uit de put opsnuiven.
Alex Gbanse, Ivoriaans Nederlander. Getrouwd met een Friezin, vader, voetballiefhebber, jeugdcoach en ICT ondernemer blijkt ook journalist te zijn die de wereld wil confronteren met de gebeurtenissen van Ivoorkust. Die de daders voor het gerecht wil brengen. Die de nabestaanden gerechtigheid wil brengen en die de inwoners van Ivoorkust hoop wil bieden.

‘Ik heb hoop’, zegt Alex Gbanse aan het eind van de uitzending.
‘In Nederland is het na de oorlog ook goedgekomen, dus waarom niet hopen voor Ivoorkust.’

Het vraagt niet alleen moed om hier in vrede en welvaart te leven en je te bekommeren om Ivoorkust. Het vraagt misschien nog veel meer moed om er heen te gaan en verslag te doen.
Het meeste moed vraagt misschien wel het hopen, zeker wanneer je hebt gezien wat mensen als Alex Gbanse hebben gezien.
Ik vraag mij af of ik die moed ook zou hebben.

De schreeuw 2011

Ook dit jaar werd 4 mei voor mij ruw verstoord.
In de eerste plaats was er het aandacht-zuigende gehijg van de media over het uitblijven van een nieuwe ‘damschreeuwer’. Ik hoorde op het (kort na) achtuurjournaal een NOS verslaggeefster verzuchtten dat ‘de twee minuten stilte van dit jaar toch anders waren’. Dat wil ik best geloven als je op een schreeuw staat te wachten.
Wanneer het uitblijven van een incident nieuws wordt, dan heeft iemand de definitie van een incident niet helemaal goed begrepen.

We waren ook helemaal klaargestoomd voor, en voorbereid op een nieuwe damschreeuwer. Ontelbare bewakers. Massa’s politieagenten. Nieuwe, betere hekken. Strenge controles. Mannetjes met oortjes die naar jou keken of jij je niet vreemd gedroeg. Bizar veel aandacht voor de maatregelen om een nieuw incident te voorkomen. Een oproep bijna aan iedere gestoorde geest die de geschiedenisboekjes wil halen.
Kom. Naar. De. Dam!!

Dan was er nog die andere schreeuw. De schreeuw om de foto van een door zijn hoofd geschoten Bin Laden. Ter omlijsting van die schreeuw zag ik in nieuws- en actualiteitenprogramma’s animaties van de overval op de villa waar Bin Laden zich schuilhield. Maar ook de de arrestatie, het proces en ophanging van Saddam Hoessein. Daarna het proces en de executie van de Roemeense dictator Nicolae Ceauşescu en zijn vrouw. Er werd uitgebreid stilgestaan bij de zegeningen die die beelden wel of niet hebben gebracht voor het volk en de wereld.
De nabestaanden willen gerechtigheid, of wraak. De wereld wil bewijs, of een martelaar.

Het treurige is natuurlijk dat er wereldwijd wordt opgeroepen om foto’s vrij te geven van een dode man die vreselijk is verminkt door kogels die in zijn gezicht zijn geschoten.
We willen bloed zien.

Nog altijd leeft het idee dat je vrede bereikt wanneer je vijanden doodt.

De bevrijding van Rainer Beck en Bruno Dorfer

Oorlog is waanzin.
In de periode 1939 – 1945 vonden wereldwijd ruim 72.000.000 mensen de dood. Militairen en burgers. Door wapens, honger, ziekte of gaskamers.
Oorlog is waanzin.

Op 8 mei 1945 gaven de Duitsers zich over. De waanzinnige dictator was dood, een waanzinnig regime met volkomen waanzinnige idealen en doelstellingen was verslagen.
In Nederland gaven de Duitsers zich over op 5 mei van dat jaar.
Ruim 5 jaar was er strijd geleverd tegen een leger dat niet alleen zeer goed kon vechten maar dat in dienst stond van een regime dat zich kenmerkte door volkomen ontmenselijkt gedrag.

De geallieerden riepen Duitse soldaten tijdens de oorlog via pamfletten en radioberichten op te deserteren uit dat verschrikkelijke en onmenselijke nazi-leger. Zij zouden dan gespaard worden en een goede behandeling krijgen.

Op 5 september 1944, bekend geworden als ‘Dolle Dinsdag‘ deserteerde een jonge soldaat van de Duitse marine, Rainer Beck. Rainer Beck kwam niet alleen uit een sociaal-democratische familie, hij was half Jood. Rainer Beck en zijn familie behoorden tot de ‘natuurlijke vijanden’ van Duitsland. Bij de Duitse marine had hij tot dan toe, bizar als het klinkt, de bescherming gevonden die hij nodig had.
Rainer Beck zat ondergedoken in Nederland (hij had een zuster die naar Amsterdam was gevlucht), en meldde zich na de bevrijding in Amsterdam bij onze bevrijders, de Canadezen. Via een aantal opvangplaatsen, waar hij een andere jonge deserteur Bruno Dorfer ontmoette, werden de 2 jongemannen overgebracht naar het Amsterdamse havengebied. Op het oude Ford terrein waren nog 2000 Duitse militairen ‘opgevangen’. De Duitsers waren namelijk op bevel van Churchill niet ‘krijgsgevangen’ genomen maar werden behandeld als ‘gecapituleerden’. Churchill had namelijk bedacht dat een Duits leger nog wel eens te pas kon komen bij het bevechten van de Russen.

De Duitsers mochten dus wel verslagen zijn, zonder gezag en macht waren zij niet. De Duitsers hielden bijvoorbeeld de orde in het opvangkamp en de officieren hadden gewoon de beschikking over hun pistolen.

De Duitse officieren die de leiding hadden in het opvangkamp besloten dat zij Rainer Beck en Bruno Dorfer wegens desertie voor een krijgsraad wilden slepen en veroordelen. Na toestemming van de Canadezen werd een krijgsraad georganiseerd en binnen 15 minuten werden de jongens ter dood veroordeeld.
Nog die middag werden zij in een Canadeze 3-tonner geladen en met een executiepeloton – door de Canadezen van wapens, munitie en spade’s voorzien – naar de schietbaan van Zeeburg gereden.
Niet lang daarna klonk het tweemaal: ‘Achtung! Durchladen! Anlegen! Feuer!’

Het is dan 13 mei 1945. 8 Dagen na de bevrijding van Nederland. 5 Dagen nadat de 2e Wereldoorlog officieel is beëindigd.

Oorlog is waanzin.
De Canadezen die toestemming gaven voor deze krankzinnige actie zijn nooit ter verantwoording geroepen.
De voorzitter van de Duitse ‘krijgsraad’, Wilhelm Köhn, werd na de oorlog een topfunctionaris van de rechterlijke macht in het nieuwe Duitsland.

Chris Madsen (Canadees Historicus) concludeert in zijn ‘Victims of Circumstance’:

The execution of Bruno Dorfer and Rainer Beck by surrendered German troops in Canadian custody was a product of many factors. Under a dubious interpretation of international law, Canadian military authorities permitted a continuation of the German military structure after the demise of the Third Reich. German assistance was indispensable in the disarmament, concentration, and evacuation of the German armed forces within Holland.
Unfortunately, disinterested Canadian military authorities also left the German military in control of order and discipline. German commanders and military judges applied a military law warped by National Socialism. The Canadian military, distracted by larger political and strategic concerns, tardily instituted restrictions on these proceedings. Dorfer and Beck, seeking safety and friends, instead found indifference and enemies. Were
the deaths of Dorfer and Beck avoidable? Yes! Indeed, it is hard to understand why Canadian military authorities did not follow, from their
first arrival in Amsterdam, the graduated policy eventually adopted towards German deserters. In the case of Dorfer and Beck, only one strong
voice along the Canadian or German military hierarchies was needed to question the irony of the situation. Disappointingly, none was present.

Ik houd het bij de conclusie dat oorlog, elke oorlog, waanzin is, uit waanzin voortkomt en tot waanzin leidt.

Overige Bronnen:
Louis Proyect: The Unrepentant Marxist.
Chris Madsen: Victims of Circumstance: The Execution of German Deserters by Surrendered German Troops Under Canadian Control in Amsterdam, May 1945.
Militairzeeburg.nl.
Pierre Heuboer: (VK) De laatste Duitse schoten.

Vreselijke Dialogen: Social Media


– @vreselijkedialogen and 11 others unfollowed me today … checked by http://fllwrs.com
– Waarom denk jij dat iemand daarin geïnteresseerd is?
– Wat?
– Dat ik je ontvolgd heb.
– Nou, ik wil mensen laten weten dat jij mij zo maar ontvolgt.
– Ja, dat lees ik. Maar, waarom wil je mensen dat laten weten?
– Omdat jij daar geen reden voor geeft!
– Dus ik moet jou eerst vertellen dat ik je ga ontvolgen en waarom ik je ga ontvolgen? Voordat ik het mag doen?
– Je had op zijn minst kunnen aangeven dat je wegging.
– Ik ga nergens heen! Ik loop niet meer achter jou aan. Dat is wat anders.
– Ja, sarcastisch zijn, dat kun jij wel.
– *zich weer herinnerd waarom hij haar ontvolgd heeft*
– Sarcast!
– Schei nou toch eens uit doos! Ik HOEF niet te zeggen waarom ik je verlaat, dit is Twitter!
– Nee, maar het is wel zo SOCIAAL!!
– Flikker toch op, met je ‘sociaal’, sneue doos!
– De asociale zak!! RT @vreselijkedialogen: Flikker toch op, met je ‘sociaal’, sneue doos!
– Krijg toch de flektyfus stomme hangtiet! Gaat godverdomme een vriendin zoeken, of een hobby!!
– Homo!
– WE WILL..WE WILL …BLOCK YOU!!!
– Sterf!
– *block*
**