Tag: muziek

Ritchie Blackmore was van ’68 tot ’75 en van ’84 tot ’93 gitarist van Deep Purple. Tussen die Deep Purple perioden was hij gitarist van Rainbow. En na de tweede periode ook nog even.
Als iets Blackmore, naast zijn gitaarspel, heeft gekarakteriseerd dan is het wel het gegeven dat hij het gemiddeld ongeveer een week of twee met dezelfde club muzikanten uit wist te houden.

Tegenwoordig is Ritchie erg monogaam. Al sinds 1997 doet hij het voornamelijk met ene Candice Night. Niet alleen muzikaal vormen zij een duo, ze zijn ook getrouwd.
Het 2010 album Autumn Sky van het duo dat zich toepasselijk Blackmore’s Night noemt (wanneer er had gestaan Blackmore and Night waren zij waarschijnlijk allang met ruzie uit elkaar) doet in niets meer denken aan Deep Purple.

Het is ook niet helemaal een album waar ik opgewonden van raak.
Ik kan er wel goed naar luisteren terwijl ik nadenk, of een stukje schrijf. Open haard, toastje, liefje en jij en dan dit. Best lekker.
Voor een keer.

Luistert u zelf naar Autumn Sky van Blackmore’s Night via Spotify.

Sam Brown is een artiest die je op het spoor van een heleboel andere artiesten kan zetten. Zij werkt al vanaf haar 14e voor en met bekende en minder bekende artiesten.
Een van de artiesten waar zij heel veel mee samengewerkt heeft is Jon Lord, voormalig toetsenist van Deep Purple.

Vandaag het album ‘Machine Head’ van Deep Purple met speciale aandacht voor het toetsenwerk van Lord op ‘Lazy’. Een Hammond laten klinken als een overstuurde gitaar.
Lekkerrrr….!

Luistert u zelf naar Machine Head via deze link op Spotify.

[De prachtige foto is van Akeyzerr]

Een van de zangeressen van de door mij zo bewonderde live versie van ‘The Great Gig in the Sky’ op het Pulse album van Pink Floyd is Sam Brown.

Ik was in 1988 helemaal ondersteboven van dit album. Ik was meteen verliefd op dat krachtige maar toch wat hese stem van Sam Brown. Ik heb het album destijds direct aangeschaft en ik draai het nog altijd met plezier.

Voor wie het album nog niet kent, luister hier naar ‘Stop’ van Sam Brown via Spotify.

Kate Bush kreeg niet zomaar een platencontract bij EMI op 16-jarige leeftijd. Dat kwam omdat David Gilmour van Pink Floyd dat bij EMI bemiddelde.

Een album van Pink Floyd kiezen valt niet mee. De vroege Pink Floyd muziek is wezenlijk anders dan wat er op de latere albums te horen is. Ik ben overigens een David Gilmour fan. Veel meer dan een Roger Waters fan. Ik vind die Waters maar een opgeblazen mannetje met heel veel pretenties.
Overigens, bij Pink Floyd moet ik altijd denken aan Top Gear. Daar was Nick Mason eens te gast, of beter, een van de zeer dure auto’s van Mason. Zelf kwam Mason, ter promotie van zijn boek, even met de helikopter langs.
‘Money it’s a hit. Don’t give me that do goody good bullshit’

Nou ja, van mij mag het hoor.
Pulse, ik kan er uren naar luisteren. Theatraal, pathetisch misschien. Maar wel tot in de puntjes uitgevoerd. Ga ik dood, dan wordt de prachtige Pulse uitvoering van ‘A Great Gig In The Sky’ gedraaid.
Knalhard.

Maar goed, zover is het hopelijk nog lang niet dus luistert u naar Pulse via Spotify.

Patricia Paay was het die ik ooit op de vroege ochtend op de radio (Veronica) hoorde verklaren dat Kate Bush niet kon zingen maar slechts ‘hysterisch gilde’. Dat was ergens in 1978/79. Sindsdien heb ik een hekel aan Patricia Paay.

Op het Gabriel album ‘So’ staat het prachtige ‘Don’t Give Up’, een duet met deze zangeres die al op haar 16e een contract bij EMI kreeg.
Er zullen weinig mensen zijn die ‘Wuthering Heights’ (The Kick Inside 1978) niet kennen. Is het niet bij naam, dan zeker wanneer men het hoort. Of de clip ziet.
‘Hounds of Love’ is een prachtig album. Er staan 2 hits op, maar luister ook vooral naar het 2e deel (Side 2 van het vinyl album). Ik vind het werkelijk fantastisch.

Luister en geniet van Hounds of Love via Spotify.