Als iets machteloosheid uitdrukt, dan is het wel een ‘meldpunt’. Het meldpunt als nieuwe hangplek voor machtelozen. Want machteloos ben je, als je je op meldpunten ophoudt.
Er zijn in Nederland namelijk helemaal geen inspraakprocedures, klachtenregelingen, consumentenprogramma’s, ombudsfiguren, belangenorganisaties, loketten, buurtorganen, commissies, werkgroepen en. zo. voort.
Nee, in Nederland zijn geen wegen die naar Rome leiden.
Maar vrees niet.
U hoeft hem zelf niet aan te spreken hoor. De vervelende buurman, de hufter op het veld, de kroegbaas met z’n sigaar in tussen de lippen, de collega met drank op achter het stuur, de buurjongen zonder uitlaat op z’n scooter of de schijtende vogel in uw achtertuin.
Surf naar een meldpunt en aangeven die gast, liefst anoniem.
Meldpunten zijn een succes. Meldpunten krijgen aandacht.
Meldpunten zijn verzamelplaatsen van gelijkgestemden.
Hey, stemmen? Ehhh… wacht even.
Last van vrachtwagens? De PVDA is er voor u!
Vuurwerk? GroenLinks zal u redden!
Wat zegt u?? Polen!!?? Melden die gasten! De PVV helpt u haten!
U bent het niet eens met de dienstregeling van de bus? De SP heeft uw stem nodig, autoloze Groninger!
Surf, klik en klaag mensen.
En als je zo gauw even niet weet wat je eigenlijk te melden hebt dan heb ik hier nog een overzichtje.
“In de studio is aangeschoven meneer Drost, schadeadvocaat. Welkom meneer Drost op dit vroege uur, u gaat namens een aantal slachtoffers schade verhalen op de firma Foppen, het bedrijf dat met Salmonella besmette vis op de markt bracht. Vertelt u eens, hoe moeten wij dat zien? Namens wie gaat u schade verhalen en waarom?”
“Letselschade EXPERT, ik ben letselschade EXPERT, dat ten eerste. Ten tweede hebben ongeveer ruim 18 mensen zich to mij ten burele gewend, dat wil zeggen, voor zover zij daartoe in staat waren om de schade, geleden door de onrechtmatige daad van visbedrijf Foppen, te gaan verhalen.”
“Wat voor schade praten we precies over?”
“Ik noem u ZWARE buikpijnen, het zich slap voelen en een algeheel beleven van wat toch wel genoemd kan worden ernstige ziekte.”
“Buikpijn, ziek voelen, tja, meneer Drost, is dat genoeg reden om schadevergoeding aan te vragen?”
“SMARTEgeld mevrouw, het betreft hier SMARTEgeld. U moet er niet te licht over denken. Er zijn mij gevallen bekend van een slachtoffer die, onder invloed van deze zware buikpijnen, van trappen is gevallen. Ik noem verder infusen, ziekenhuisopnames en slachtoffers die nu, weliswaar herstellende, zich nog altijd zeer slapjes voelen.”
“Oh, ja. Maar, welke schade praten wij dan over?”
“Wij gaan vragen een SMARTENgeldvergoeding, een vergoeding voor de SMART die geleden is door deze, en dat is het, onrechtmatige daad van de firma Foppen.”
“En het is ook vastgesteld dat deze klachten zijn veroorzaakt door het eten van zalm die besmet is met Salmonella?”
“Van de slachtoffers die zich tot mij, al dan niet ten burele, hebben gewend zijn monsters van de ontlasting genomen, dat is van de poep zogezegd. Uit onderzoek is onomstotelijk gebleken dat het hier een Salmonella vergiftiging betreft. On-om-stotelijk!”
“En kunt u dan ook aantonen dat deze Salmonella uit de vis van Foppen komt? Dat lijkt mij toch vrij moeilijk?”
“Er zijn slachtoffers die de verpakking van deze Zalm, inclusief een van datum en BTW notatie voorziene, drie weken oude kassabon hebben bewaard mevrouw.”
“Gaat het allemaal niet wat ver?”
“Nee mevrouw. In het geheel niet. Wij zullen de firma Foppen, en daarnaast de gehele voedselindustrie, moeten helder maken dat men niet ongestraft op onrechtmatige wijze Salmonella in de voedselketen van de Nederlandse bevolking kan en mag brengen!”
“Lijkt me een goede zaak voor uw bedrijf?”
“Het is vooral een goede zaak voor de slachtoffers, maar daarnaast is het uiteraard ook zo dat de kosten van het onderzoek en de kosten van mij als expert zullen worden verhaald, en zullen moeten worden betaald, op de firma Foppen, vanwege de onrechtmatige daad. Het zal de slachtoffers dus niets kosten.”
“Helder. Dank voor u komst naar de studio meneer Drost, schadeadvocaat in de zaak van door Salmonella besmette vis van de firma Foppen.”
“EXPERT, mevrouw, letselschade EXPERT!”
“Ja?”
“Ha-llo!!!”
“Ja?”
“Het is vandaag BURENDAG buurman! BU-REN-DAG!!”
“Ja?”
“Nou, hier ben ik dan! BUUR-MAN!”
“Eh, ja?”
“Mag ik je uitnodigen voor een kopje koffie?”
“Waarom?”
“Omdat het Burendag is, Buurman!”
“Ja?”
“Nou, wij zijn buren! Dus!”
“Wij zijn helemaal geen buren!”
“Jawel, buurman! Ik woon op nummer 32, en jij woont op 34. Dus zijn we buren!”
“Nee, ik woon op nummer 187!”
“Huh? Dit is toch nummer 34?”
“Ja, maar ik woon hier niet!”
“Nee?”
“Nee, ik ben de schilder.”
“Oh.”
“Verder nog iets? Ik wil graag op tijd naar huis vandaag.”
“Eh, nee. Fijne dag verder.”
Toen het ‘FacebookFeest’ in Haren gisteren zelfs een prominent onderwerp in Man Bijt Hond bleek te zijn wist ik het zeker: Haren is reddeloos verloren.
Het begon allemaal maar als een lulligheidje. Een meisje van vijftien maakt een foutje en nodigt de hele wereld uit voor haar feestje. Duizenden ‘vrienden’ gaven aan graag van de uitnodiging gebruik te maken.
Big deal.
Storm, glas en water.
Als Facebook gebruiker ontvang je iedere dag uitnodigingen. Via Facebook word je dagelijks opgeroepen om ergens heen te gaan. Sterker, als ik op alle uitnodigingen die ik ontvang via social media als Facebook in zou gaan had ik er meer dan een dagtaak bij.
Er zijn evenementen die worden geïnitieerd via Facebook waar duizenden vrienden enthousiast op reageren en waar uiteindelijk nog geen tien man op af komt. Zie bijvoorbeeld de actie tegen hoofddoeken en het protest tegen het slechte weer.
Wat maakt dan het verschil? Waarom zeggen mensen wel dat zij tegen het slechte weer gaan protesteren, en doen zij het niet? En waarom gaan mensen wel echt naar een niet bestaand feest in Haren (of all places)?
De media!
Haren werd niet alleen een social media hype, ook de oude media sprong er bovenop. De ‘pers’ van radio en televisie was geland in Haren. Lang voor er nog maar één Facebook vriend in de hele provincie Groningen te vinden was zette de pers Haren op de uitgaanskaart. Tot en met de BBC aan toe, begreep ik.
In Haren gaat het gebeuren, klonk het.
Haren is the place to be, luidde de boodschap.
Iedereen komt naar Haren!! Schreeuwde de verslaggevers.
En zo geschiedde.
En natuurlijk moeten al die klootzakken die het dorp Haren vernielden aangepakt worden.
Maar als ik burgemeester was dan ging nu reeds op zoek naar een wet of een verordening die het mij mogelijk maakt om in dit soort situaties iedereen met een perskaart tot op een kilometer of 20 van mijn gemeentegrens te houden.
Want de uitnodiging stond dan wel op Facebook, de media deelde uiteindelijk de toegangskaarten uit.
