Tag: GGZ

Alle mannen zijn verdacht

Vrouwke van Stavast schreef een stukje op haar blog met de titel ‘Maak niet alle mannen verdacht‘.
Een persoonlijke reactie.

Ik heb 15 jaar van mijn leven in de GGZ gewerkt, waarvan een jaar of 7 in een centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Ik ben op mijn werk beschuldigd. Van seksueel misbruik. Die beschuldiging is nooit verder gekomen dan, laten we zeggen, het ziekenhuisterrein waar het zich afspeelde.
De beschuldiging is ook weer ingetrokken, net zo gemakkelijk als dat hij werd uitgesproken.

Ik werkte op een afdeling acute psychiatrie voor volwassenen toen ik tijdens een late dienst een telefoontje kreeg van het dienstdoende Avondhoofd. Deze collega vertelde mij dat een patiënte haar had verteld dat ik die patiënte, in de doucheruimte, verkracht zou hebben.
Om zo iets te horen is, kan u zeggen, zo schokkend dat ik ook nu – een jaar of 20 later – nog begin te trillen als ik er aan terugdenk. Want, wat moet je? Je zegt uiteraard dat het niet waar is, je vraagt wat er nu van je verwacht wordt en je geeft aan mee t zullen werken aan welk onderzoek dat ook maar nodig is, of nodig wordt geacht.
‘Wil je dat ik naar huis ga?’, vroeg ik met een brok in mijn keel.
‘Wil jij naar huis?’, was de tegenvraag.
Ja, dat wilde ik wel.

De volgende ochtend ben ik naar de directeur van het ziekenhuis gegaan. Ik weet eerlijk gezegd niet meer of dat was omdat ik om een afspraak gemaakt had, of omdat ik ontboden werd.
De directeur was allervriendelijkst en drukte mij op het hart, net als mijn collega’s overigens, dat hij geen enkele andere reden had om dit te onderzoeken dan de klacht die door een vrouwelijke patiënt was neergelegd. Inmiddels had de toenmalige Patiënten Vertrouwens Persoon al hier en daar over de beschuldiging verteld dus het hele ziekenhuis (patiënten en personeel) was snel op de hoogte.
De directeur vertelde dat het ziekenhuis de klacht moest onderzoeken. Dat vond ik ook. Uiteraard, zou ik zeggen.

Om kort te gaan: de patiënte die mij beschuldigd had gaf nog die middag te kennen dat zij ‘in de war was geweest’ en dat het verhaal niet waar was.
Het feit dat ik die patiënte de avond daarvoor van de eettafel had gestuurd wegens anti sociaal gedrag had er, uiteraard, niets mee te maken.
De beschuldiging werd weggeworpen en ik werd onschuldig verklaart en bedankt voor de medewerking.

Hoe dat voelt?
Ik voelde (en voel) mij ernstig misbruikt.
Ik ben een man. En dat was alles wat er voor nodig was. Want mannen doen die dingen. En een vrouw dient serieus genomen te worden wanneer zij een beschuldiging uit (En terecht overigens).
Maar, ik zou niet weten wat ik had kunnen doen om mijzelf te verdedigen wanneer zij bij die beschuldiging was gebleven.
De verdenking alleen kan je een leven lang achtervolgen.

Ja, kijk, u bent toch al gek! Dus, mag ik even?

“Eind jaren 80 ontdekte Francine Shapiro, een Amerikaanse psychologe, iets opvallends. Als zij met haar vinger voor de ogen van een patiënt heen en weer bewoog en hem of haar ondertussen negatieve herinneringen liet ophalen, bleek dat een positief effect te hebben. [Breinpower, najaar 2010. Uitgave van de GGZ Friesland]

Ja, lees even goed wat hier staat.
Hier staat dat een psychologe iets opvallends heeft ontdekt. Toen ‘zij met haar vinger voor de ogen van een patiënt heen en weer bewoog en hem of haar ondertussen negatieve herinneringen liet ophalen’. Begrijpt u wel?

In de maanden voor deze ontdekking heeft Francine Shapiro talloze andere ‘ad-random’ experimenten uitgevoerd. Zo liet Francine een tiental patiënten 3 maal daags Gnoe-poep kauwen. En, een groep depressieve huisvrouwen liet Francine in al haar drang om tot nieuwe oplossingen te komen eens 5 weken zonder onderbroek rondlopen. Patiënten met zinken emmers over het hoofd, patiënten in kamers waar 30 keer per minuut het licht uit ging, kamers met temperatuursverschillen, onderwaterknuffelen, zandbaktherapie, onbeperkt behanglijm snuiven.
Van alles heeft Francine al geprobeerd.

En, dat is maar goed ook.
Hoe had deze therapeutische held anders deze briljante therapie kunnen ontwikkelen?
Als je nooit eens iets probeert, tja, dan wordt het ook nooit wat natuurlijk.

Dat kind is niet ziek, dat kind heeft GGOG!

Eigenlijk, zo verzuchtte Vrouw Quest, hebben alle kleuters ADHD. Wij hadden sinds lange tijd weer eens een peuter aan tafel en dan valt op dat je daar je aandacht voor de volle 100% bij moet houden, anders zit je de volgende dag nog aan tafel en heeft het kind niets te eten gehad. Maar, ondertussen is wel de hond geschoren, zit de boter in de lamp aan het plafond en zijn de stoelleuningen boetseerwerkjes van pindakaas, hagelslag en jam geworden.
Ik bedoel, kleine kinderen zijn continu afgeleid. En kleine kinderen concentreren zich maar moeilijk. En dat hoort ook zo. Om daar verandering in aan te brengen heb je ouders, die zorgen voor structuur, geven zorg, liefde en aandacht.
Zorgen er dus voor dat je niet iedere week nieuw meubilair hoeft aan te aanschaffen.
Ouders voeden kinderen op.

En daar scheelt het volgens mij nog wel eens aan.
Natuurlijk mag ik niet generaliseren, en natuurlijk denk ik er allemaal weer veel te gemakkelijk over.
Maar is er iemand die mij dan even uit kan leggen waarom geen enkel kind meer ‘gewoon een beetje apart’ is?
Kent u nog kinderen van een jaar of zes, zonder diagnose?
Zonder allergie voor gluten, die niet druk worden van kleurstoffen, die niet precies op tijd hun Ritalinnnetje moeten? Of naar yoga omdat ze anders niet te houden zijn?
Waar geen handleiding bij zit?
Waar niet een kaartje aan hangt dat zegt:

‘WIJ, DE OUDERS VAN BERTJE KUNNEN ER OOK NIETS AAN DOEN!!!

Eerlijk gezegd krijg ik dat gevoel nou juist wel.
Dat veel ouders er wel degelijk iets aan zouden kunnen doen.
Door hun eigen kinderen een beetje meer structuur te bieden, iets meer aandacht en tijd te geven en iets meer verantwoordelijkheid te nemen waar het gaat over het gedrag van al die kleine, lieve en o zo beperkte kotertjes.

Ik denk dat heel veel kindertjes niet aan een ziekte leiden, maar een ander tekort hebben.

GGOG: Gewoon Geen Opvoeding Genoten