Vrouwke van Stavast schreef een stukje op haar blog met de titel ‘Maak niet alle mannen verdacht‘.
Een persoonlijke reactie.
Ik heb 15 jaar van mijn leven in de GGZ gewerkt, waarvan een jaar of 7 in een centrum voor kinder- en jeugdpsychiatrie. Ik ben op mijn werk beschuldigd. Van seksueel misbruik. Die beschuldiging is nooit verder gekomen dan, laten we zeggen, het ziekenhuisterrein waar het zich afspeelde.
De beschuldiging is ook weer ingetrokken, net zo gemakkelijk als dat hij werd uitgesproken.
Ik werkte op een afdeling acute psychiatrie voor volwassenen toen ik tijdens een late dienst een telefoontje kreeg van het dienstdoende Avondhoofd. Deze collega vertelde mij dat een patiënte haar had verteld dat ik die patiënte, in de doucheruimte, verkracht zou hebben.
Om zo iets te horen is, kan u zeggen, zo schokkend dat ik ook nu – een jaar of 20 later – nog begin te trillen als ik er aan terugdenk. Want, wat moet je? Je zegt uiteraard dat het niet waar is, je vraagt wat er nu van je verwacht wordt en je geeft aan mee t zullen werken aan welk onderzoek dat ook maar nodig is, of nodig wordt geacht.
‘Wil je dat ik naar huis ga?’, vroeg ik met een brok in mijn keel.
‘Wil jij naar huis?’, was de tegenvraag.
Ja, dat wilde ik wel.
De volgende ochtend ben ik naar de directeur van het ziekenhuis gegaan. Ik weet eerlijk gezegd niet meer of dat was omdat ik om een afspraak gemaakt had, of omdat ik ontboden werd.
De directeur was allervriendelijkst en drukte mij op het hart, net als mijn collega’s overigens, dat hij geen enkele andere reden had om dit te onderzoeken dan de klacht die door een vrouwelijke patiënt was neergelegd. Inmiddels had de toenmalige Patiënten Vertrouwens Persoon al hier en daar over de beschuldiging verteld dus het hele ziekenhuis (patiënten en personeel) was snel op de hoogte.
De directeur vertelde dat het ziekenhuis de klacht moest onderzoeken. Dat vond ik ook. Uiteraard, zou ik zeggen.
Om kort te gaan: de patiënte die mij beschuldigd had gaf nog die middag te kennen dat zij ‘in de war was geweest’ en dat het verhaal niet waar was.
Het feit dat ik die patiënte de avond daarvoor van de eettafel had gestuurd wegens anti sociaal gedrag had er, uiteraard, niets mee te maken.
De beschuldiging werd weggeworpen en ik werd onschuldig verklaart en bedankt voor de medewerking.
Hoe dat voelt?
Ik voelde (en voel) mij ernstig misbruikt.
Ik ben een man. En dat was alles wat er voor nodig was. Want mannen doen die dingen. En een vrouw dient serieus genomen te worden wanneer zij een beschuldiging uit (En terecht overigens).
Maar, ik zou niet weten wat ik had kunnen doen om mijzelf te verdedigen wanneer zij bij die beschuldiging was gebleven.
De verdenking alleen kan je een leven lang achtervolgen.
