frank van den bleeken

Frank van den Bleeken is 51 jaar, en zijn 52e verjaardag gaat hij niet vieren. Op 9 januari krijgt hij een spuitje. Een spuitje, zoals een vals bijtende hond een spuitje krijgt. Hij heeft er zelf om gevraagd. Letterlijk en figuurlijk.

Frank is verknipt. Zijn vader was een agressieve, drinkende mishandelaar. Frank werd al vroeg seksueel misbruikt. Als twintiger werd hij van slachtoffer dader. Frank van den Bleeken verkrachtte een aantal vrouwen. Hij werd veroordeeld. Tijdens een proefverlof in 1989 verkrachtte en vermoorde hij de de 19-jarige Christiane Remacle. Sindsdien zit hij vast. Hij komt niet meer vrij, hij wil ook niet meer vrijkomen. Hij is psychisch ziek, zal niet genezen en acht zichzelf een gevaar voor de maatschappij. Frank wil euthanasie. Al een jaar of 10. En hij krijgt het. Vrijdag 9 januari 2015 gaat de stekker er uit, om het plat te zeggen.

Ethici, juristen, psychiaters, artsen en filosofen hebben zich lang over de euthanasiewens van Frank van den Bleeken gebogen. Wil Frank dood vanwege zijn ondragelijk lijden onder zijn psychische ziekte, of wil Frank dood omdat de omstandigheden waarin hij leeft – de gevangenisstraf – veroorzaakt door zijn daden welke weer zijn verbonden aan zijn psychische ziekte zo uitzichtloos zijn?
Volgens mij is het ene niet los te zien van het andere.
Frank leeft in een context, de context is het leven van Frank.

De vraag of België wel de juiste zorg biedt aan psychisch zieke gedetineerden speelt ook. Het Europese hof vindt in ieder geval van niet. Frank is psychisch ziek, hierdoor is hij een gevaar voor de maatschappij. Hij wordt vervolgens opgesloten, maar een behandeling tegen zijn ziekte krijgt hij niet. Ook dat maakt de situatie uitzichtloos. De Volkskrant noemt zijn zus het een ‘blamage voor het systeem‘.

Dan is er nog de publieke opinie. Veel mensen lijken van mening te zijn dat euthanasie maar een gemakkelijke ontsnapping is voor Frank van den Bleeken.

In Panorama zegt Frank van den Bleeken: “Wat ik ook gedaan heb, ik blijf een mens.” Het leven in de gevangenis, zonder behandeling, zonder uitzicht op terugkeer in de maatschappij en zonder uitzicht op verbetering van zijn psychische toestand is voor Frank uitzichtloos, hopeloos, zinloos en ondragelijk. Onmenselijk. En dus wil hij liever nu dood, dan nog langer wachten tot de dood hem eindelijk bevrijdt.

Ik kan daar respect voor opbrengen.