Tag: armoede

Meldpunt Nederland: Surf, Klik en Klaag!

meldpunt

Als iets machteloosheid uitdrukt, dan is het wel een ‘meldpunt’. Het meldpunt als nieuwe hangplek voor machtelozen. Want machteloos ben je, als je je op meldpunten ophoudt.
Er zijn in Nederland namelijk helemaal geen inspraakprocedures, klachtenregelingen, consumentenprogramma’s, ombudsfiguren, belangenorganisaties, loketten, buurtorganen, commissies, werkgroepen en. zo. voort.
Nee, in Nederland zijn geen wegen die naar Rome leiden.

Maar vrees niet.
U hoeft hem zelf niet aan te spreken hoor. De vervelende buurman, de hufter op het veld, de kroegbaas met z’n sigaar in tussen de lippen, de collega met drank op achter het stuur, de buurjongen zonder uitlaat op z’n scooter of de schijtende vogel in uw achtertuin.
Surf naar een meldpunt en aangeven die gast, liefst anoniem.

Of je nu wat te mauwen hebt over ‘bedreigd, onbekend en/of ondergewaardeerd erfgoed in de provincie Zeeland‘ of last hebt van de buren in Leeuwarden, voor iedere scheet die je dwars zou kunnen zitten hebben we hier een meldpunt.
Heeft u overlast van vogels in Heemstede? Wat zegt u? Last van een scooter in Vlissingen? Overlast van een hond in Groningen? Stank van koeienpoep in Drenthe?

Meldpunten zijn een succes. Meldpunten krijgen aandacht.
Meldpunten zijn verzamelplaatsen van gelijkgestemden.
Hey, stemmen? Ehhh… wacht even.

Last van vrachtwagens? De PVDA is er voor u!
Vuurwerk? GroenLinks zal u redden!
Wat zegt u?? Polen
!!?? Melden die gasten! De PVV helpt u haten!
U bent het niet eens met de dienstregeling van de bus? De SP heeft uw stem nodig, autoloze Groninger!

Surf, klik en klaag mensen.
En als je zo gauw even niet weet wat je eigenlijk te melden hebt dan heb ik hier nog een overzichtje.

Oerlemans houdt De Erfenis in de kast

De eerste serie ligt al klaar. Toch zal volgens een insider bij Eyeworks, het productiebedrijf van Reinout Oerlemans, de eerste aflevering van ‘De Erfenis’ dit jaar niet op de Nederlandse televisie te zien zijn.
Heeft Oerlemans na de kritiek op ‘24 Uur tussen leven en dood‘ en het afblazen van de ‘Pleegkindshow‘ van John de Mol last van slappe knieën?

Wat is ‘De Erfenis’?
De Erfenis is een realityshow die draait om hebberigheid en egoïsme, het format is als volgt:
Stel, een door familie totaal genegeerde en zelfs gehate terminale bejaarde wint 10 miljoen in een loterij.
Wat gebeurt er wanneer de familie hier lucht van krijgt?
In het woninkje van de nu heel welvarende bejaarde is het ineens een komen en gaan van familie en ‘vrienden’. Iedereen weet dat opa of oma nog geen maand meer te leven heeft.
De grote vraag is uiteraard: wie lukt het om de erfenis van 10 miljoen in de wacht te slepen?

Het woninkje is volgehangen met verborgen camera’s. In de woonkamer, in de keuken, op het toilet, op het binnenplaatsje en zelfs in het kleine schuurtje. Niets ontsnapt aan het oog van de camera.
Maar niet alleen in de woning wordt gefilmd. Ook worden alle familieleden en vrienden die zich aandienen 24 uur per dag gevolgd. En om het nog spannender te maken worden familie en vrienden stelselmatig onder druk gezet.
Er vallen onverwachtse aanslagen op de mat, er dreigt verlies van werk en er dienen zich ‘once in a lifetime’ kansen aan. Kansen die wel een investering vragen uiteraard.

Het terminale oudje weet overigens van niets. Alles gebeurt achter haar rug om. Om te garanderen dat er geen roet in het eten gegooid wordt is bewust voor een dementerend oudje gekozen. Haar financiele bewindvoerder is een medewerker van Eyeworks.
Uiteindelijk bepaald een jury van bekende Nederlanders wie er met De Erfenis vandoor gaat.
De winnaar is niet per se degene die zichzelf het best bij het oudje als potentiële erfgenaam weet te presenteren, met het zwartmaken en saboteren van de andere kandidaten vallen ook heel veel punten te verdienen.

Waarom gaat ‘De Erfenis’ niet door?
De insider: “De realiteit overtrof de verwachtingen in die mate dat de angst reëel is dat de banden na uitzending zullen moeten worden afgestaan aan justitie. De conclusie is getrokken dat Nederland nog niet rijp is voor ‘De Erfenis’ Jammer hoor, het is fantastische televisie!”

Muren met oren en ogen

Zo had ik laatst een goed gesprek met mijn huis. Niet omdat ik het wil verkopen, ik zou het gewoonweg niet kunnen verdragen wanneer mijn huis zich niet gelukkig voelt. Ik vroeg haar (ons huis is een meisje) hoe het met haar ging. Zij antwoordde mij dat ze zo blij was dat ze net weer nieuwe kleding – zo noemt zij een verse verflaag – had gekregen, en dat zij heel erg opgeknapt was nu die grijze heks met dat negatieve karma niet meer zo vaak op visite kwam. Navraag leerde dat zij mijn moeder bedoelde. Ik snap dat, ik heb al jaren last van het karma van mijn moeder. Ik vroeg haar of er iemand bij moest komen om eventuele restanten negatieve energie van mijn moeder te verwijderen, maar dat was gelukkig niet nodig.
“Ik voel mij goed zo, het voelt zo heerlijk wanneer jij ‘s avonds bij mij binnenkomt”, fluisterde zij een beetje zwoel snikkend. Ik kreeg zowaar een erectie. Wat een lekker ding toch, dat huis van mij.

Hevig ontroerd vertelde ik die avond het goede nieuws aan mijn vrouw en kinderen, die ik terloops nog vroeg om niet meer naar ‘Help, mij man is klusser!’ te kijken omdat ons huis daar stress van krijgt.
Het was stil tijdens het eten. We waren gelukkig, want ons huis was gelukkig.
“Zet jij even een raampje open?”, vroeg mijn oudste dochter aan mijn zoon. “Oh ja, natuurlijk, ze kan niet zo goed over de lucht van spruitjes hè, de schat”, antwoordde mijn zoon glimlachend.
Ik keek vertederd naar mijn gezin. ‘Over de lucht van spruitjes’ had hij gezegd. Een frisisme, omdat hij haar liefheeft.

Die avond lagen wij vroeg op bed.
Mijn echtgenote streelde mij, en gaf mij uitdagende kusjes, maar ik vertelde dat ik moe was en wilde slapen.
Ik jokte.
Het was meer dat ik het gevoel had dat de muren oren en ogen hadden.
Het zou toch een beetje voelen als vreemdgaan.

Klein en Zielig

Kleinzielig gedoe‘, zo noemt VNG voorzitter Jorritsma de kritiek op de circa 3 miljoen euro die het vieren van het 100-jarig bestaan van de Vereniging Nederlandse Gemeenten (VNG) moet gaan kosten.
Op mijn vraag hoeveel mensen er op dat feestje komen antwoordde Annemarie Jorritsma: 3500.
Dus, de viering van het jubileum van de VNG kost de goegemeente om en nabij de € 857,15 per persoon.
Mwhah, denk ik dan.

Maar het ‘kleinzielig gedoe’ zit me niet lekker. Als je € 3.000.000 een hoop geld voor een feestje vindt, dan ben je klein en zielig?
Waarom zegt Annemarie Jorritsma niet dat 100 jaar een hele mijlpaal is, dat er veel te ‘leren’ valt in al de workshops, dat het ook een prachtige netwerk bijeenkomst is. Dat het, omgerekend, slechts om 18 eurocent per inwoner van Nederland gaat?
Nee, Annemarie Jorritsma meent te moeten smalen dat kritisch kijken naar het uitgeven van miljoenen aan gemeenschapsgeld ‘kleinzielig gedoe’ is.
Dan vraag je er om.
Van zulke woorden ga ik niet bescheten in een hoekje zitten, van dit soort uitdrukkingen van bestuurders word ik erg opstandig.

Als 3500 ambtenaren – en ik neem even aan dat het hier om niveau wethouder en burgemeester gaat – 3 dagen op het malieveld liggen te brainstormen dan besturen zij niet. En besturen, dat is hun werk.
Dus, er gaan ook 10.500 werkdagen verloren. Dat is, schrik niet, 47,7 manjaar! Wethouders en burgemeesters die, (pak hem beet) gemiddeld, een € 80.000 per jaar kosten.
Die ambtenaren moeten ook van en naar het feest, en het feest duurt 3 dagen.
Dat worden voor, zeg de helft van de bezoekers, 2 hotelnachtjes en daarbij voor alle bezoekers gemiddeld een kilometertje of 100 reiskosten a € 0,39. En dan reken ik zuinig denk ik.
Of denk jij wel dat burgemeester en wethouder dit allemaal uit eigen zak gaan betalen?

Als ik er zo naar kijk dan kost dit jubileum de burger ietsje meer.
Kijk mee:
Feest: € 3.000.000
Manjaren: € 3.816.000 (47,7 X € 80.000)
Hotels: € 524.000 (1750 X 2 X € 150)
Reiskosten: € 136.000 (3500 X 100 X € 0,39)

Dat komt samen op: € 7.476.000 (zeven miljoen vierhonderd zesenzeventig duizend).

2136,00 Euro per persoon!
Dat is niet kleinzielig.
Dat is gewoon héél veel geld.

EmoPorno

In 1967 was er voor het eerst een blote vrouw te zien op de Nederlandse televisie in het programma Hoepla!, van de VPRO. Het kostte de makers, onder wie Wim T. Schippers, hun baan.
Nu, in 2012, heb ik via mijn digitale Ziggo kanaal in het basispakket toegang tot porno. Voor een klein beetje extra kan ik daar nog een paar keiharde pornokanalen aan toevoegen.
Niemand die er nog om maalt.

Emoporno is voor mij begonnen in 1999, met Big Brother van John de Mol.
Big Brother had bij de start een vergelijkbaar effect als de eerste blote borst in 1967. Mensen die samen een tijd worden opgesloten, tegen elkaar worden uitgespeeld aan heftige emoties worden blootgesteld en dit alles voor het oog van de camera. 24 Uur per dag, 7 dagen per week.
Dit kon toch niet gezond zijn, en waarom willen mensen dit eigenlijk zien?

Inmiddels kijkt niemand meer op van programma’s waarbij emoties van mensen plat geëxploiteerd worden. Gezinnen met grote opvoedproblemen, mensen met bizarre medische aandoeningen, vrouwen die hun misbruikverleden wegvreten tot zij onder hun eigen gewicht bezwijken, mensen met psychiatrische stoornissen die maken dat zij hun huis volstapelen met smerig afval van de straat of mensen die zijn bezweken onder de verlokkingen van de Wehkamp en de MediaMarkt en zich huilend voor de camera overgeven aan de helpende handen van SBS en RTL.
Onvermogen, ellende en verdriet.
Het is nog slechts entertainment.

Porno leert ons niets over relaties, menselijke interactie, liefde of genegenheid. In porno is het hebben van seks de interactie. Volgens de porno wil iedere vrouw niets liever dan keihard geneukt worden, het liefst door een paar man tegelijk. Vrouwen zijn sletten die de hele dag met vriendinnen fantaseren hoe ze een man overmeesteren, van kleding ontdoen en heerlijk pijpen. Niet omdat mannen gepijpt willen worden, maar omdat vrouwen niets liever doen dan pijpen.

De emoporno staat net zo ver van de realiteit.
Verdriet is alleen verdriet wanneer je huilt voor de camera. Schaamte is alleen schaamte wanneer je uitgekleed met je zwaar verwaarloosde lichaam op een billboard staat. Onmacht is alleen nog onmacht wanneer wij zien dat je door je kinderen geslagen wordt.
Leed is alleen leed wanneer je huilend bij het graf van je kind staat.
Ellende is alleen ellende wanneer voor de camera’s de inboedel op de straat gezet wordt.
En dat alles georkestreerd in naar een climax oplopende blokjes van 15 minuten.

De nieuwe trend in emoporno op televisie is om mensen te laten zien in hun meest kwetsbare en hoogst emotionele momenten zonder dat zij zelf weten dat er gefilmd wordt. Op het Internet bestaat dit fenomeen al veel langer. Wie op Youtube rondkijkt kan beelden zien die zijn opgenomen door bewakingscamera’s of mensen die toevallig getuige waren van ongelukken, flaters, vechtpartijen, moorden, overvallen of wat je ook verder maar voor emotioneel aangrijpende gebeurtenissen kunt verzinnen.

Dat er nu een schok door het land is gegaan omdat een gerenommeerd (universitair) ziekenhuis zich in heeft gelaten met een commerciële zender en patiënten en bezoekers van de eerste hulp met verborgen camera’s zonder toestemming vooraf heeft gefilmd zal als je naar de geschiedenis kijkt – helaas – een tijdelijke verontwaardiging blijken te zijn.

Maar er is ook hoop.
De eerste blote borst op televisie heeft bakens verzet, maar heeft niet geleid tot een ‘algeheel moreel verval’. Er is bloot op televisie, maar voor harde porno moet je naar een apart kanaal.