Het begon al met de verplichte ‘class’ die aan het gebeuren vooraf ging. De jonge vrouw die ons les gaf straalde van plezier en blijdschap. Werkelijk. Zij vertelde het doel van de hele onderneming: bewustwording. En ik geloofde haar. Dit voelde goed. Zelfs hier in Amerika geloofde ik in het hogere doel dat hier bij Dolphins Plus wordt nagestreeft. Zij vertelde over verantwoord omgaan met de natuur, het belang van verantwoord gevangen vis, het gevaar van al ons (plastic) afval. Er kwam een verhaal over de anatomie en het sociale leven van dolfijnen, er werd verteld over de individuele karaktereigenschappen en leeftijd en sekse van iedere dolfijn. Het enthousiasme van de ‘teacher’ was aanstekelijk.
Drie kwartier later stapten de kinderen Quest in het water. Wat ik het half uur dat volgde zag was niet gewoon prachtig, het was onbeschrijfelijk mooi. Echt, ik kan niet op papier zetten hoe intens gelukkig en blij mijn kinderen daar in het water lagen. Ze kregen zoenen, handjes en de dolfijnen lagen relaxed op hun rug om hun buik te laten kietelen. Ze werden voortgeduwd en mochten zich laten voorttrekken door de dieren. Dolfijnen die door een ring springen die je kind vast houdt. De trainer aan de kant had dezelfde aanstekelijke blijheid als de vrouw waarvan we les kregen. Geen enkel moment dat ik ook maar het idee had dat er iets gebeurde waar die dieren geen zin in hadden. Ik ben zelf niet in het water geweest maar dat vind ik niet erg. Geen dolfijn had mij dat kunnen geven wat ik kreeg toen ik mijn kinderen daar in het water zag. Ik heb mij zelden zo onbevangen blij gevoeld. Als mijn kind zo blij.
