Ik vond mijzelf terug in een klein café in Amsterdam. Geen muziek, wel veel te veel mensen die de oppervlakte van een kleine huiskamer moesten delen. Praten, lachen en drinken.
Duwen om binnen te komen, duwen om te bestellen, duwen om te ontlasten en duwen om weer weg te kunnen.
Buiten verwaaide een novemberregen tot een dansende sluier van water. Enkelingen met paraplu’s en grote groepen jongeren met Oost-Europeaans aandoende wollen mutsen op het hoofd en glimmende sneakers aan de voeten liepen haastig voorbij aan de ramen, bijna allemaal richting de grachten.
Ik dronk – tot mijn verbazing – wodka zonder ijs en zag wat er gebeurde, zonder dat ik er naar keek.
“Dus jij gelooft mij niet?!?”, grijnsde de dwerg terwijl hij mij met scherpe, fonkelende ogen aankeek. Ik keek het bebaarde mannetje aan en schudde ontkennend mijn hoofd. Even verbaasde ik mij over het feit dat ik blijkbaar in gesprek was geraakt, dat deze kleine man mij sterk aan iemand deed denken en moest ik de neiging onderdrukken een opmerking te maken over de indringende knoflooklucht die baardmans verspreidde, maar ik verkoos te zwijgen en nam nog een slok.
De kleine man hupte van zijn stoel. Hij draaide zich om, wenkte naar mij en ging mij voor richting de trap. ‘Toiletten’, gaf een ouderwets, emaille bordje aan. Met snelle kleine pasjes, sprongetjes bijna, dartelde de kleine man de trap af. Ik liep hem achterna en we eindigden in een smalle kelder met drie deuren. “En nu?”, vroeg ik. “Sjjhht, momentje”, fluisterde hij. Ik keek rond. Drie deuren. ‘Heren’ stond op de eerste. ‘Dames’ stond op de tweede en ‘Privé’ op de derde deur.
De deur van de ‘Heren’ vloog open en een schijnbaar dronken man stommelde naar buiten. Nadat de man zich zacht vloekend een weg naar boven had geworsteld draaide de bebaarde dwerg zich naar mij en vroeg:”Klaar?”
“Klaar”, antwoordde ik, al was mij geenszins duidelijk waarvoor.
De derde deur zwaaide open, vanzelf zo leek het. De dwerg ging mij voor en ik volgde.
Ik keek stomverbaasd een grote, modern ingerichte ruimte in. Grote schermen met grafieken hoog tegen de muren, stijlvolle bureaus vol glanzende apparatuur. Losjes geklede jonge mensen. Vrolijke gezichten.
Overal licht waardoor je iedereen en alles kon onderscheiden, maar nooit fel. Licht zonder bronnen. Licht zonder schaduw. ‘Zwart’ licht, dacht ik.
Nog voor ik van mijn verbazing was bekomen – ik was immers zoeven nog in een bruin café – kwam uit het niets een man op mij aangelopen. “Hey, Quest!”, riep hij joviaal. Mijn maag kromp ineen. Wat gebeurde hier?! Dit was godverdomme de klootzak waar ik al bijna twee jaar last van had. De man waartegen ik aangifte heb gedaan! De man die mijn vrouw bedreigd, die een IBS voor mij wilde aanvragen, die mij al meer dan vijfhonderd keer belaagd had via e-mail, Twitter, Facebook en mijn Blog!! Ik voelde mijn hart tekeer gaan in mijn borstkas, ik wist dat mijn knokkels nu wit zagen en in mijn hersenpan vochten zelfrespect en blinde woede tegen elkaar. Zou ik hem hier en nu tegen de vlakte slaan!? In een flits bedacht ik mij hoe zijn kaak zou kraken, zag ik hoe hij op de vloer ineen zou zakken en voelde ik de hakken van mijn schoenen op zijn hoofd landen.
Ik deed het niet.
Ik draaide mij om, wilde weg van deze plek maar in de deur versperde een grote kerel mij de weg. “Superjan?”, vroeg ik verbaasd. “Helemaal, gap”, glimlachte Jan en sloeg joviaal een arm om mij heen. “Kom, leid ik je even rond.”
“Er is geen links of rechts hier”, begon Jan. “Zoals je ziet zijn de medewerkers hier gekoppeld, de koppels zitten tegenover elkaar. Hier zit ik, tegenover mij zit mijn maat Frontaalnaakt, je weet wel; Peter Breedveld.” De man aan de andere kant van het bureau keek op en begon te schelden:”Je bent een hersendode stalkende hypocriete farizeeër Jan Bennink!!” Ergens in de ruimte krijste een vrouwenstem:”Jan Bennink heeft een veel te grote bek en een kleine geest!!!” Ik kreeg het benauwd. Ik ben niet zo van de ruzie. Het is mijn achilleshiel. Sommigen zouden mij zelfs een lafaard noemen. Ik ben van het type die wel een mening heeft, maar deze vooral in scherpe woorden tegen zijn vrouw ventileert. Dat komt omdat ik in 1960 geboren ben.
“Fuck You Breedveld!”, schreeuwde een mannenstem uit een andere hoek. Ik keek wanhopig naar Superjan die mij met een ijzige blik aankeek. Plotseling barstte achter mij Peter Breedveld in een bulderende lachbui uit. Ik zag de mond van Jan Bennink trillen waarna ook hij begon te grijnzen. Steeds meer mannen en vrouwen kwamen lachend en wijzend vanachter verschillende schermen vandaan. Veel bekende gezichten. Jan Dijkgraaf, Annabel Nanninga, Annelies van der Veer, Gregor Hakkenberg, Laurence Blik, ja zelfs Mariska Orbán-de Haas kwam hand in hand (!!) met Ollie aangewandeld. Allemaal lachten zij. Allemaal lachten zij mijn richting uit.
Allemaal lachten zij mij uit.
“Je hebt er ook niets van begrepen hè”, grijnsde Dijkgraaf. “Draai je om!”, gebood hij. “Hier!! Een butkick!” Hij gaf mij met volle kracht een trap tegen mijn achterwerk.
“Oooh, niet doen Jan!”, riep Mariska. Zij liet de hand van Ollie los, kwam op mij af, omhelsde mij en gaf mij een zoen. OP MIJN MOND!!! Ik wilde protesteren maar Mariska liet niet los. De rest begon te joelen. “TONGEN, TONGEN, TONGEN!!!”, riepen zij in koor.
Ik voelde de tong van Mariska naar binnen glijden. Ik wilde hem uitspugen, maar die tong was eindeloos lang en kietelde reeds mijn huig.
“Hou op!!”, wilde ik zeggen, maar ik kon geen geluid maken.
“Kom hier godverdomme en neem me!!!”, siste Mariska.
Ik greep naar haar haar. Ik duwde haar uit alle macht weg maar dat hielp niet, ik voelde haar handen, graaiend in mijn buikstreek.
Mariska kreunde hevig, piepte klagend en begon te blaffen.
Huh?
Te BLAFFEN??
Ik opende mijn ogen en zag de kop van Bob die op mijn buik stond en met zijn natte, lange tong mijn gezicht aan het bewerken was.
“Ja, ja, ik kom”, zuchtte ik. “Pak je riem maar.”
Ik moest mij haasten, over anderhalf uur had ik een afspraak in een klein café in Amsterdam.
