Categorie: Plaatjes

Koken met de Kids

Sinds nog niet zo lang kook ik iedere zondag met een van de kinderen een maaltijd naar keuze.
Samen koken, echt koken.
Dus als we lasagne eten, maken we pastadeeg voor de lasagne.
En we maken salade, dressing en een nagerecht.

Lekkerder bestaat niet.
En mooier wordt het al helemaal niet.

Histoire d’O

Sentiment staat hier onder andere omschreven als ‘Bespottelijke gevoeligheid’. Ik wilde dit stukje beginnen met ‘Ik weet niet wat voor een sentiment het is, maar vandaag moet ik ineens terugdenken aan Histoire d’O, een film uit 1975.’
Maar ja, je gaat jezelf toch niet te kijk zetten als verkerend in een bui van ‘bespottelijke gevoeligheid’?
Nee, dat dacht ik ook niet.

Of ben ik wel degelijk bespottelijk gevoelig?
Iemand – ik zal de naam niet noemen omdat het @vanPruikem was – kwam vandaag ineens met Deborah Shelton op de proppen. Of ik, net als hij, ook zo verliefd op haar was in 1984 (Deborah Shelton speelde toen in de film Body Double). Nou, dat was ik niet maar ik moest wel ineens terugdenken aan Histoire d’O. En ‘Help de dokter verzuipt’ en ‘Turks Fruit’ trouwens.
Een culturele bui?
Welnee.
Allemaal seks.
Corinne Clery, Willeke van Ammelrooy en Monique van de Ven.

Histoire d’O zag ik als puber van een jaar of 17 denk ik. Ik had al verkering, deed het ook. Porno zag ik niet. Ik geloof dat de eerste blote borst rond die tijd net op televisie te zien was geweest. O ja, ik zag wel eens een porno blaadje. De Chick of Candy. Niet dat je die kocht, maar die vond je wel eens. In bosjes, in de bouw, een auto op de sloop of achtergelaten op een visstek.

Ik zag dus in de bioscoop Histoire d’O. En ik kan me van de film niet zo heel veel meer herinneren. Behalve de verwarring in mijn hoofd en de brand in mijn kruis. Erotiek en pijn, ik kende dat niet.
Na de film snel op de brommer naar haar huis. In de schuur, elkaar nemen.
Blussen, was het meer.

En nu? Ach. Ik moest vandaag dus aan die film denken.
Maar ik hoef hem niet te zien. Omdat dat gaat tegenvallen.
Omdat het sentiment dan slechts over de vervlogen ‘bespottelijke gevoeligheid’ van een jonge, puberale jongeman blijkt te gaan.
Ik hou het maar bij een paar plaatjes.

Wonen in een schilderij

Het is niet iedereen gegund, want zo veel ruimte hebben we niet in dit land. Niet iedereen wil het ook, wonen zoals ik woon.
Ik wel. Ik word iedere dag, in ieder seizoen blij van wat ik zie als ik naar buiten kijk, of naar buiten loop. Wat voor weer het ook is.
Ik woon namelijk in een omgeving die veel anderen slechts van schilderijen kennen.

A7

De enige manier om de weg naar huis te vinden is door aan te nemen dat mijn voorganger ook die kant op moest. Meer licht betekent alleen maar nog meer verwarring. Niks dwarrelen. Sneeuw schiet als lichtspoormunitie richting mijn ogen. Alleen de nacht is zwart. Al het andere is wit.
De premier van alle Nederlanders reageert op softdrugs gerelateerd geweld.
Softdrugs zijn ‘nostalgie uit de jaren ’60’ hoor ik hem zeggen.
Het zal allemaal wel.
Ik wil gewoon naar huis.
Nu.