Categorie: Muziek Quest

Bob Seger, Nine Tonight (1981)

Dit dubbelalbum kocht ik nadat ik bij een vriend in de auto een cassette van Seger had gehoord.
Slechts één zinnetje was er voor nodig:

I remember standing on the corner at midnight, trying to get my courage up.

Prachtig.
Main Street heet het nummer, en de muziek van Bob Seger is ook Main Street, ‘middle of the road’ zo gezegd.
Maar, wat maakt het uit. Vooral live, zoals op deze dubbelaar, vind ik het prachtig.
The Fire Down Below, Feel Like a Number, Fire Lake, Old Time Rock & Roll en Her Strut. Het mag dan allemaal niet de diepte hebben van een Bruce Springsteen, of de woede van Eminem.
Voor een wandeling door het Friese winterlandschap voldoet het prima.

Luister ‘Nine Tonight’ via deze link op Spotify.

Beastie Boys, Licensed to Ill (1986)

Van Billie Holiday naar de Beastie Boys? Jazeker.
En, wat is het bruggetje? Geen idee, heb ik niet.

Laat ik zeggen dat luisteren naar Billie Holiday mij eerder energie kost dan dat het energie oplevert. Luisteren naar de heren van Beastie Boys werkt daarentegen bij mij als supersterke espresso.
Ik ga er zelfs sneller van typen.
Luisteren naar Beastie Boys geeft niet alleen energie, ik vind het ook gewoon erg leuk.
Grappig, lollig.
En als u zegt dat er allemaal veel meer van te zeggen valt en dat de teksten veel dieper zijn; ik vind het prima.
Ik moet er vooral gewoon om lachen.

(You Gotta) Fight For Your Right (To Party) van het eerste album Licensed To Ill kent iedereen denk ik wel. Maar er staan meer nummers op dit album die zeer de moeite waard zijn om te beluisteren.
Mijn persoonlijke favorieten zijn Paul Revere, Girls en Slow Ride.

Billie Holiday, The Last Recording (1959)

Solomon Burke deed mij aan Billie Holiday denken. En al zijn er genoeg mooie bruggetjes te bouwen van Solomon Burke naar Billie Holiday, ik weet niet goed waar mijn overstap vandaan komt. Ik denk daar ook niet verder over na. Het was een associatie.
Billie Holiday dus.

Er zijn heel veel albums van Billie Holiday uitgebracht. Ik was vandaag wat aan het googelen en ik was verbaasd over de enorme hoeveelheid. Kijk maar eens naar deze discografie op Wikipedia.
Billie Holiday’s carrière begint – ongeveer – in 1933 en eindigt in 1959. Zij sterft aan de gevolgen van overmatig drug- en drankgebruik.

‘Lady Day’ zoals de bijnaam van Billie Holiday luidde was bijzonder. Niet alleen omdat zij jazz op een bijzondere manier vertolkte, maar ook omdat zij een bijzonder stemgeluid had.
En, dat heeft de mythe uiteraard ook geholpen, Lady Day had een nogal turbulent leven.

Ik luisterde vandaag naar ‘The Last Recording’ uit 1959, vlak voor haar dood.
De grote foto toont een jonge, gezonde Billie Holiday op een feestje in 1939.
De kleine foto is gemaakt tijdens de laatste opname sessies in New York in 1959.
Billie Holiday is dan pas 44 jaar oud.

U kunt ‘The last Recording’ via deze link beluisteren op Spotify.

Solomon Burke & De Dijk, Hold On Tight (2010)

Om van Jacques Brel door te kunnen gaan naar Solomon Burke, heb ik De Dijk even nodig.
Huub van der Lubbe, de zanger en tekstschrijver van De Dijk kan voor mij niet tippen aan Brel, maar doet dat stiekem toch wel graag. Met een lied als ‘Mijn van straat geredde roos’ bijvoorbeeld.
Veel mensen doen er lyrisch over, ik vind er niet zo veel aan.
Ik ben altijd meer fan geweest van de Dijk dan van Van der Lubbe.

Wat de liedjes van De Dijk naar een hoger plan brengt is de zang van Solomon Burke.
Ook de wijze waarop de teksten vertaald zijn helpt daarbij.
Persoonlijk vind ik het beter klinken om te zeggen dat je iemand nodig hebt, dan te stellen dat je het niet alleen kunt (Ik kan het niet alleen – I Gotta Be With You).
Solomon Burk doet op deze plaat zijn titel ‘King of Rock en Soul’ absoluut eer aan.
En, dat moet ook gezegd, er staat een Dijk van een band achter.
Solomon Burke overleed op 10 oktober 2010 op Schiphol, hij zou op 12 oktober met De Dijk optreden in Paradiso.
Het mocht niet zo zijn.

U kunt Hold On Tight via deze link beluisteren op Spotify.