Categorie: Internet

Sociale media en persoonlijk contact

Berend Quest is ook actief op Facebook. Ik deed dat ooit omdat Ben Hoogeboom, u wel bekend als de dorpschroniqueur van Dirkswoud op Nurksmagazine (en zo niet, ga er dan eens snel kennis mee maken!) stopte met Twitter en ik graag een direct contact met Ben bleef onderhouden.
Twitter past beter bij Berend dan Facebook, maar ik kom er graag en regelmatig.

Gisteren ontving ik, tot mijn blijde verbazing, een persoonlijk bericht van de bekende schrijfster Lulu Wang!
‘Wauw!’, dacht ik bij het lezen van de eerste zinnen:

(Lulu Wang) Beste Berend,
Van harte dank voor onze kersverse Facebookvriendschap. Ik ben meteen je FB-pagina komen bezoeken. Wat interessant! Ik hoop je ooit eens in het echt te zien …

Lulu Wang! Lulu Wang vindt mij interessant!
Snel doorlezen dus!
Maar, ehhh, wacht even hoor, wat schrijft Lulu verder?

… nav mijn lezing of signeersessie bij jou in de buurt (info zie notities op mijn Facebooekpagina). Zien wij elkaar op de Antwerpse Boekenbeurs? Daar zal ik op maandag 1-11-2010 een openbaar interview en een signeersessie geven. Als je ooit tijd en zin hebt om mijn nieuwe roman ‘Wilde rozen’ te lezen, zou je mij willen vertellen wat je ervan vindt? Ik hoop van je waardevolle commentaar erop te leren. Alvast veel leesplezier toegewenst met dit, volgens mij, mijn mooiste en ontroerendste boek tot nu toe. Nou ja, een auteur kan nooit echt objectief zijn over zijn/haar werk, nietwaar. Misschien vind je het leuk om zestal TV interviews met mij te zien, bij Kanaal Z (BE), TVL (BE), RTL4 (NL), NCRV ‘Felderhof ontmoet’ en AT5. Veel kijkplezier toegewenst! Warme donderdagroet, LuluFoto: R. Bollen, NB. Als je geen zin hebt in mijn bericht, geef mij een seintje. Ik zal dan mijn mond houden.

Dat ruikt een beetje naar een standaard briefje met mijn naam er boven.
Een reclame foldertje.
Een ik, ik, ik, ik, ik boodschap met een aanlokkelijk jij beginnetje.
Maar goed, ik kan mij vergissen, dus ik vroeg aan Lulu:

Beste Lulu,
Erg leuk, zo’n persoonlijke reactie.
Maar, buiten dat je mijn FB pagina ‘interessant’ vindt kan ik eigenlijk nergens uit opmaken wat je nu interessant vindt.
Ik bedoel, heb je iets gelezen, een speciaal stukje, een blog, Nurksmagazine, of iets anders?

Tja, en ondanks het gegeven dat Lulu de afgelopen uren nog actief was op Facebook, met het promoten van haar boek, een reactie op mijn vraag ontving ik niet.
Dat dan weer niet.

Jammer Lulu.
Jammer.
Jij vindt volgens mij vooral dat Berend Quest Lulu Wang interessant moet vinden.

Met een #Twedding vraag je om reacties

Fatima de Vos schreef een artikel op Marketingfacts over de twedding, een huwelijk dat ‘gecrowdsourced’ werd via Twitter. Fatima stelt zich de vraag hoe het zat met de verhouding voor- en tegenstanders van dit event op Twitter.
Berend Quest vindt die twedding helemaal niets en vindt ook dat hij dat luid en duidelijk mag laten weten. Dat niet iedereen dat vindt mag blijken uit de reacties die opriepen om ‘te stoppen met die negatieve en ongenuanceerde kritiek’.

Je huwelijk vercommercialiseren zoals bijvoorbeeld veel van de ‘sterren’ van deze aarde plegen doen is in mijn ogen banaal. Mauwen over het gebrek aan privé, zeuren en klagen over stalkers en ander fan-gespuis, maar wel een van de meest persoonlijke keuzes en gebeurtenissen verkopen aan de roddelbladen.

Als ‘gewone’ burger Twitter gebruiken om je huwelijk onder de aandacht te krijgen, projectmatig te benaderen en vooral mensen op hun bijdrage te waarderen, en niet op de relatie die je met onderhoudt: ik vind het helemaal niets.

Over een huwelijk oordelen, dat doet de tijd wel.
Over de keuze van mensen voor elkaar; daar heb ik niets mee te maken.
Maar wanneer je je huwelijk via Twitter speelt, dan WIL je dat ik reageer.
Dan VRAAG je om een reactie en dan WENS je commentaar.
Dat is namelijk wat Twitter is.
Jij stuurt een boodschap de wereld in, en je wilt dat er mensen op reageren.
Wat ik gemist heb in de hele aanloop naar dit twitterevent, zowel in de tweets als op het blog, is de romantiek. De liefde. De passie en de emotie.
En dat heb ik laten weten.

De kritiek op de twedding, positief of negatief, is een gevolg van de keuzes die de twee twechtlieden gemaakt hebben.
Zij wilden dat dit groot werd, zij wilden dit tot een trending topic maken.
Dat is gelukt.

Ik vraag mij ook af waarmee ik hen moet feliciteren.
Met het behalen van de nummer 1 als meest besproken onderwerp op Twitter.
Of met hun huwelijk.

Hyves, het 27MC bakkie van Internet

Ik heb het ooit geprobeerd: Hyves. Er zijn nogal wat mensen die Hyves gebruiken, dus het zal dan ook wel enige kwaliteit hebben, zo bedacht ik mij.
Maar dat is uiteraard onnozel en naief.
Hyves zuigt.
En daar heb ik al een stofzuiger voor.

Hyves is ruk.
En als Hyves niet ruk was, dan zagen al die Hyves pagina’s er niet zo ruk uit.
En dat de gemiddelde Hyves pagina volkomen ruk is, dat weet Hyves ook wel, anders was de mogelijkheid om al die rukpagina’s in de ‘standaard’ Hyves omgeving te bekijken niet uitgevonden.

Hyves pagina’s moet je ook wel in de standaard lay-out bekijken. Het anders niet om aan te zien.
Achterlijke achtergrondfoto’s die dezelfde kleur hebben als de tekst. Kermisachtige toestanden waardoor je gewoonweg niet kunt zien wat er staat, waar het over gaat of wat de bedoeling is.
Je kunt slechts met je ogen knipperen en wegzappen.

Vroeger hadden heel veel mensen een 27MC bakkie.
Krakend en piepend, met een bereik dat was te vergelijken met het schreeuwen door een open raam, ‘breekie breekie’ roepen.
‘Breekie, breekie! Hier Gekke Goferd, Bolle Bertha ben je daar?’
‘Ha, die Gekke Goferd! Breekie, breek man, Ja hoor, kom der maar in!’
De tijd heeft al die malle antenne’s van auto’s en dakkapellen uit het straatbeeld doen verdwijnen.
Er kwamen betere alternatieven.

Voor Hyves zijn ook betere alternatieven.
Facebook bijvoorbeeld.
Dat weten ze bij Hyves inmiddels ook.
Want net zo als Microsoft de ‘look en fee’l van de vaak betere concurrenten jat zo begint Hyves steeds meer te lijken op Facebook.
Maar ja, Facebook worden is niet nodig.
Facebook bestaat al.

‘Wordt Goldmember!’, schreeuwt Hyves.
Nee, ga bloggen, facebooken of twitteren!

Volg je volgers, Nico Schoonderwoerd

Op Twirus een blog van Nico Schoonderwoerd. Nico reageert op de bedreigingen van @mediamix_weblog aan het adres van een bekende pedofiel, Sytze van der V. Op Twitter tot voor kort bekend als @Sytze61. Op dit blog zijn twee artikelen geplaatst over Sytze van der V. Een gastcolumn van @AnnetteTeeuwen en een reactie daarop van mijzelf.

In zijn blog doet Nico de volgende oproep aan Twitter gebruikers:

Wel kunnen we hem allemaal als spammer melden. Laten we dat maar doen!

Waarom wij dat moeten doen?
Ik kan uit het blog met de beste wil van de wereld niet veel meer halen dan dat Nico bang moet zijn dat hij van een pedofiele tweep een besmettelijke ziekte oploopt, er een luchtje aan hem gaat hangen of dat het wordt ingegeven door zijn persoonlijke afkeer.
Heldere argumenten zie ik niet.

Wat wel opvalt is dat Nico aangeeft te schrikken van het feit dat hij @Sytze61 ‘al die tijd’ al volgt. En dat hij niet wist van zijn geaardheid en daar niet voor gewaarschuwd is.
Ehh… Nico?

Jij volgt dus al een hele tijd een man die er nooit een geheim van heeft gemaakt wat er rond hem speelt. Dat hij een veroordeelde pedofiel is. Die daar regelmatig over twitterde ook.
Waarmee ik bijvoorbeeld, maar ook anderen, hele discussies hebben gevoerd over dit onderwerp. Over zijn geaardheid. Over wat hij als probleem zag en wat anderen als zijn probleem zagen.
Over zijn humor die, gezien zijn verleden, op zijn minst gewaagd was.
Over afwijzing, uitsluiting, vernedering, straf, hulp, behandeling, en meer.

Die man volg jij.
En je geeft aan het ‘vervelend’ te vinden niet gewaarschuwd te zijn?
Ehh… Nico?
Waarom weet jij niet wie je volgt?
Communiceer je niet met je volgers dan?
Volg jij je volgers wel?

Sytze van der V. is inmiddels niet meer op Twitter (in ieder geval niet als @Sytze61) nog gewoon te vinden op Twitter, zo blijkt mij nu.
Ik vind dat jammer.
Ik volg Sytze van der V. namelijk.
En ik discussieer met hem.

Sytze van der V. mag nergens wonen, daar is hij zelf (in mijn ogen) sterk debet aan.
Ik heb echter geen argumenten kunnen zien in het blog, nog heb ik die zelf ervaren, die het rechtvaardigen waarom Sytze van der V. geen gebruik zou mogen maken van Twitter.
En dat zou volgens mij toch de reden moeten zijn om iemand te weren.
Het feit dat iemand is wie en wat hij is en wat wij daar van vinden kan niet genoeg zijn.
Dan is Twitter snel leeg.

Pornoficatie van zelfmoord

Vanmiddag bekeek ik een filmpje. Niet zo maar een filmpje. Op het filmpje is te zien hoe een jongeman zichzelf voor de camera’s ophangt, hoe hij sterft en hoe de politie hem (dood) vindt. Het filmpje eindigt wanneer een politieagent de draaiende camera opmerkt en stopzet.

Het was de tweede keer dat ik letterlijk ziek werd van het kijken naar een video fragment op het Internet. De eerste keer waren het de beelden (en geluiden) van het door islamitische terroristen doorsnijden van de keel van een Amerikaanse soldaat.
Deze keer gebeurde mij naast het fysieke onwel worden nog iets anders; ik voelde mij ontheemd.
Het was alsof ik met een ruk uit mijn eigen context werd getrokken. Ik voelde mij een vreemde in de mij zo bekende en vertrouwde omgeving die het Internet heet.

Op de website waar het filmpje te zien is wordt de video aangekondigd met ‘Hip: zelfmoord opnemen‘, waarna  wordt vastgesteld dat de Zweedse jongeman (met name genoemd) ‘best wel 2.0 is‘.
Je zou bijna gaan denken dat het hier een parodie betreft, een satire. De website vermeldt ook dat het vastleggen van de zelfmoord op het Internet ‘handig voor het nageslacht‘ is.

Mijn verwarring komt niet voort uit de schok die de beelden bij mij teweeg brengen. Ik voel ook geen verontwaardiging omdat dit op het Internet te vinden is, of dat het kan. Of dat het mag.
Het is niet de vrijheid en de mogelijkheden die mensen vandaag hebben om hun eigen dood op camera vast te leggen en met de wereld te delen die ik ter discussie wil stellen.
Ik vraag mij niet af of het moet, of dat het kan.
Meer of het moet, omdat het kan.

Wat ik mis is een doel. Wat is de boodschap die dit filmfragment ons brengt, of zou moeten brengen?.
Moet het ons behoeden voor zelfmoord?
Is het ter afschrikking?
Is het ter nagedachtenis? Uit respect? Als troost?
Wat is nu de betekenis, de bedoeling of de boodschap?
Moet er een taboe worden doorbroken dan misschien?

Ik kom niet verder dan dat het ‘pornoficatie’ moet zijn.
Geplaatst met geen ander doel dan ons ‘op te winden’ en te ‘vermaken’ met beelden die de meeste mensen in het dagelijks leven -in dit geval gelukkig- bespaard zullen blijven.
En net als porno de seksuele daad toont, zo wordt hier op een platte, van emotie en menselijkheid ontdane wijze getoond hoe een jong mens een einde aan zijn leven maakt.

Ik vrees dat beelden als deze snel in aantal gaan toenemen.
En, omdat het altijd erger kan, en dus moet, is het wachten op de close up van een jonge vrouw die, met haar baby van 6 maanden in haar ene, en haar zoon van 3 aan haar andere arm uiteen spat tegen een aanstormende trein.
Misselijk makende horror die ik schets?
Ja.
Maar het gebeurt wel degelijk.
Het is wellicht alleen nog niet op camera vastgelegd.