Beatrijs werd geboren in Overpelt, Belgie. Zij was enigst kind en moeder was reeds 47 jaren oud toen zij, tot haar grote schrik, onder het snijden van een kilo uien een dochter baarde. Beatrijs kwam onverwachts, maar was desondanks niet ongewenst. Haar vader, een begenadigd kasseinelegger, gaf Zijn vrouw een spontane zoen – waarop zij trouwens met een hartgrondig ‘gatverdamme!’ reageerde – en gaf de jonge Beatrijs een stuk metworst, welke zij met smaak opvrat. Ja, de jonge Beatrijs werd reeds met haar op de tanden en een stevige trek geboren. Op de lagere school, welke Beatrijs in de recordtijd van 14 jaar doorliep, kreeg zij de bijnaam ‘Bea de Bever’. Dit kwam omdat Beatrijs op het schoolreisje van groep 4 een groot talent bleek te hebben voor het doorknagen van jonge dennenbomen. Het was zelfs zo dat het doorknagen van bomen een minimale vereiste was om het alsmaar doorgroeiende gebit van de jonge Beatrijs enigszins in toom te houden. Beatrijs woog op haar 16e verjaardag 100 kilo schoon aan de haak. Zij was 1 meter en 60 centimeter groot en twee meter breed. Dit zowel onder als boven, alsook ‘en profile’.
Beatrijs trouwde op 18 jarige leeftijd met Sjef. Sjef was een goeie jongen, simpel en behoorlijk autoriteitsgevoelig. Omdat Beatrijs haar vragen nogal dwingend kon stellen durfde Sjef geen ‘nee’ te antwoorden toen Beatrijs hem vroeg of hij met haar wilde trouwen. Nader beschouwd kun je “HEY, GIJ DAAR!!! KOM ES HIER!!!” misschien ook niet helemaal als een huwelijksaanzoek beschouwen, vooral niet omdat Sjef Beatrijs helemaal niet kende en hij bijna aan de beurt was in de rij bij de kassa van de overvolle Aldi ( waar hij door zijn moeder heengestuurd was om filterhulzen te kopen) terwijl Beatrijs een drietal droge worsten stond te vermalen en helemaal niet in de rij voor de kassa stond. (Beatrijs stond nooit in de rij voor de kassa aangezien zij de gewoonte had alles op te vreten voor zij de winkel had verlaten). Toen Beatrijs en Sjef getrouwd waren gingen zij wonen in Lommel. Dat vond Beatrijs wel zo gemakkelijk, want daar was de camping ook en de camping lag aan een groot bos, met ruim voldoende naaldbomen om eens een weekeindje los te gaan. Nadat Beatrijs Sjef had voorgelicht (“Allez, ge mot uwen stengel hier insteken sukkel!!!” kregen zij samen een zoon; Marie. Dat komt omdat Beatrijs liever een dochter had gewild en Sjef Marie een mooie meisjesnaam vond. Marie trouwde met een andere Marie en de twee Marie’s kregen 2 zonen. En zo werd Beatrijs oma en Sjef ‘hij’, omdat oma Beatrijs weigerde Sjef bij zijn naam te noemen. Beatrijs (en hij) betrokken na het pensioen van Sjef een klein huisje op de camping in Lommel. Omdat er steeds grotere lege plekken in het bos van Lommel werden aangetroffen was het Beatrijs per gemeentelijk decreet verboden nog langer bomen om te knagen en moest zij andere hobby’s zoeken. Het werden er 2; kiezels knagen en bakstenen breken.
En zo kan het voorkomen dat u, wanneer u naar Lommel op vakantie gaat en logeert in appartement a404 ( wat overigens een stacaravan is) het illustere echtpaar Beatrijs en Sjef tegenover u vindt in hun huisje genaamd ‘In d’n Donk’re Wolk’ (het huisje is zo klein dat de woorden moesten worden afgekort). Beatrijs tevreden knabbelend op wat kiezels, of wanneer deze niet voorhanden zijn wat brokken asfalt en Sjef zwijgzaam starend naar de hemel. Heeft u echter iets minder geluk dan zijn de kleinzonen door hun pa en ma op strafkamp naar oma gestuurd. Sjef zwijgt ook dan in alle talen maar oma Beatrijs brult de arme kinders (5 en 7) de gehele dag de meest gruwelijke verwensingen toe, dit alles onder het mom dat zij de jongens wil leren kaarten, ganzenborden of bandenbesparend fietsen. Net voor zojuist het onweer losbarstte hoorde ik oma Beatrijs nog brullen tegen de jongste:”Ge mot goddomme uwen pretkaarten bewaren en houdt godnondeju uwen kaarten omhoog zoda ik ze nie zien kan!!!! Ik ga genen rekening met uwen stommiteiten aanhouden, als ik winnen kan dan zal ik ook winnen gaan.” Toen het joch daarna de winnende kaart op tafel smeet zag ik Sjef voor het eerst grijnzen. Beatrijs rende met het schuim rond de mond het bos in en keerde pas na uren terug.
Er zal een nieuwe lege plek zijn in het bos van Lommel. Want al is Beatrijs de Bever reeds 57 jaren oud, zij heeft nog altijd al haar tandjes.
Categorie: Humor
Even geduld a.u.b.
“U spreekt met het algemene steunpunt suicidaliteit.
Op dit moment zijn al onze medewerkers in gesprek.
Blijft u aan de lijn en hang niet op.
U wordt zo spoedig mogelijk doorverbonden.”
*muziekje*
“Al onze medewerkers nog in gesprek.
Blijft u aan de lijn en hang niet op.
U wordt zo spoedig mogelijk doorverbonden.”
*muziekje*
“Steunpunt suicidaliteit met Ingrid goedemorgen.
Hallo?
Hallo?”
Omstandigheden
Daar sta je dan, met je pinpas voor de deur die ‘wegens omstandigheden’ gesloten is. En maar gissen. Watskebeurt?? Mag je boos worden omdat die klootzak van een slijter vandaag liever in bed blijft liggen? Moet je jaloers worden omdat hij de loterij gewonnen heeft? Heeft hij z’n vrouw betrapt met de wijnimporteur en ligt hij huilend bij z’n moeder op de bank? Heeft’ie een terminale ziekte zodat een bloemetje op zijn plaats is? Staat hij met autopech langs de A1 tussen Parijs en Amsterdam?
Je weet het verdomme niet!!
‘Omstandigheden’.
Spreek dit woord eens een paar keer hardop uit. Om-stan-dig-heden. Omstandigheden.
Het klinkt bijna deftig. ‘Wegens omstandigheden gesloten’, daar kan hij of zij die in die omstandigheden zit niets aan doen. Dat weet je meteen. Er is iets heel serieus aan de hand. Er zijn namelijk ‘omstandigheden’.
Goffer!
Er zijn allerlei soorten omstandigheden zoals ‘persoonlijke omstandigheden’, ‘verdachte omstandigheden’ en ‘bepaalde omstandigheden’. O ja, en ‘gunstige omstandigheden’, bedenk ik me ineens.
Ik vind het een waardeloos woord, ‘omstandigheden’. Of het nu persoonlijk, verdacht, bepaald of gunstig is, omstandigheden vertelt je niets. Niks, nada, noppes.
Het is eigenlijk een deftige manier om te zeggen dat het de lezer van het bericht geen ene moer aangaat wat er aan de hand is.
Omstandigheden is iets waar je je achter verschuilt.
En dat zou verboden moeten worden, in 2013. Privé bestaat niet meer en als je niet wilt dat we weten welke ‘omstandigheden’ maken dat jij je winkel gesloten houdt vandaag moet je de winkel dus open doen. En vertel anders gewoon wat er aan de hand is. Daar hebben wij recht op.
Met je ‘omstandigheden’!
Dat ik al een tijdje geen blog meer heb geplaatst is overigens te wijten aan omstandigheden.
Persoonlijke, als je het perse weten wilt.
Even laten poetsen
“Heb je al een cadeautje gekocht voor mij?”, vraagt mijn vrouw over de telefoon.
Denk nou niet dat zij bang is om wat te kort te komen. Nee, mijn vrouw is echtgenoot en moeder, dus zij wil de dingen geregeld hebben. Ik koop het gezamenlijke cadeau en dat moet wel geregeld zijn.
Anders staat mijn vrouw voor lul, sta ik voor lul en staan de kinderen voor lul.
Mijn vrouw heeft het cadeau ook al uitgezocht. Ik vermoed dat het feit dat ik niet gevraagd heb wat zij wil hebben hierbij een rol speelt. Aan de andere kant wil zij graag nieuwe oorknoppen, en smaak is persoonlijk.
Ik heb op mijn bureau dus 2 print-outs liggen van foto’s die zij heeft genomen van de etalage bij de plaatselijke juwelier.
Kandidaat cadeautjes zogezegd.
In de juwelierszaak sta ik oog in oog met een vrouw die nergens meer van opkijkt. Dat straalt zij ook uit. ‘Ik kijk nergens meer van op!!’, je ziet het aan haar houding, de woorden liggen op haar lippen en het straalt uit haar terneergeslagen ogen. Deze vrouw zou zonder blikken of blozen een gaatje in mijn glans prikken wanneer ik er om zou vragen. Al was het maar om vol te houden dat zij nergens meer van opkijkt.
Ik verkondig vrolijk dat ik een opdracht, nee, een missie heb. De vrouw kijkt er uiteraard niet van op. Zij kijkt ook niet op wanneer er een andere vrouw binnenstapt – die overigens de indruk maakt ook echt helemaal nergens meer van op te kijken – en zonder verder wat te zeggen of iemand te groeten via de de deur in de hoek van de winkel in het niets verdwijnt.
Ik pak de print-outs uit mijn zak en wijs aan welke oorknoppen ik wil kopen en vertel haar waar ze liggen in de etalage. De vrouw knikt en maakt aanstalten om de oorbellen te pakken.
Even later liggen de beide knoppen op de toonbank.
“Mooi!”, zeg ik. De vrouw kijkt daar natuurlijk niet van op.
Ik laat de vrouw zien wat mijn echtgenote voor de zekerheid op de print heeft geschreven: ‘even laten poetsen’.
“Ik zal ze even in bad doen”, zegt ze zonder op te kijken. “Niet dat ze er veel lichter van worden, dit zilver is gewoon wat donker.”
Even later gaan de twee knoppen glanzend (en veel lichter) in een knoppendoosje, grijpt de vrouw blindelings een precies op maat gesneden velletje inpakpapier, maakt er een pakketje van en plakt er als laatste een gouden kunstroosje op.
“Dan wordt het 36 Euro en 50 cent”, zegt zij.
Wanneer ik de deur uit ben realiseer ik mij dat ik mijn muts en handschoenen in de winkel heb laten liggen.
“Oeps!”, roep ik terwijl ik mij omdraai om ze te pakken.
De vrouw staart mij wezenloos aan.
“Als je maar niet denkt dat ik daar van opkijk”, lijkt ze te denken.
Seks met Daniëlle
“Hmm, mjam, ja. Hmmmm… schatje van me. Ohhh ja…!”
*kreun*
“Hmmmmm… Haaaaa…. Jaahhh… Ohwww….Ohhh, jou mond is zo lekker lieverd. Jaaahhhh!!”
*zucht*
“Oh schatje. Owww… Ahhhhh.”
*Johan?”
“Jaaaa. O, jaahhh Daniëlle! Jaahhh, ik ga komen!!”
“Johan!?”
“Jaaaahhhhhhh!!! Schatje, ja, pak me maar Daniëlle, pak me maar Jaaaahhhh…””
“Johan!”
“Owww Daniëlle, lekker schat, harder lieverd, harder, bijt me maar. Jaahhh!! Zo ja!!!!”
“JOHAN!!!!! Wordt eens wakker!!!”
“Huh? He? Ehhhh… wat is er?”
“Wie is godverdomme Daniëlle!!!”