Auteur: Berend Quest

'Berend Quest kookt, steeds vaker in de keuken en minder van woede

Een goed leven vraagt goed voedsel. Voor een goede maaltijd hoef je geen chef te zijn, voor eerlijke ingrediënten heb je geen diepe zakken nodig. Een goede, eerlijke en gezonde maaltijd is niet moeilijk te bereiden, kun je in de regel in een half uurtje op tafel hebben en je hebt er geen pakjes bij nodig.

Er is weinig waar je mensen zo blij mee kunt maken dan lekker eten!

Profiel: @Molovich de Schrandere Tweep

U vraagt zich af wat ‘De Profiler’is? Lees het hier.

Scherp, scherpzinnig, snugger, bedachtzaam, bijdehand, intelligent, ontwikkeld, pienter, rap, scherpziend, snedig, verstandig. Een aantal betekenissen van het woord ‘schrander‘.
Molovich is het allemaal.
Daar komt bij dat er geen meervoud bestaat van ‘schrander’, en dat geldt ook voor Molovich. Hij is uniek.
Tevens is ‘schrander’ een mooi klassiek woord. Wat op zichzelf ook weer een woord is van ongekende schoonheid: klassiek.
Afijn, Molovich dus.

De avatar van Molovich toont Molovich. En, als de actualiteit dit vraagt wordt de avatar van Molovich een beetje opgetuigd, maar, blijft altijd opgetogen.
Met een rode sjaal (‘Ik zal het maar verklappen. Mijn sjaal is van Rita ‘Bij De Visafslag Rechts’ Verdonk. U weet wel, van TROS OP NL‘), een spreuk ‘Ich bin ein Kemkers‘ of zoals nu, een SP tomaat.
Ook de avatar van Molovich is ‘on topic’.

De tweets van Molovich hebben mij al een aantal keren zo verschrikkelijk aan het lachen gebracht dat mijn gezinsleden (Berend heeft thuis namelijk een aparte kamer) bezorgd hun neus om de hoek van de deur staken om te vragen ‘of ik niets gebroken had’.
Wat denkt u bijvoorbeeld van de reactie van Molovich op de uitnodiging voor Femke Halsema’s #twist? ‘Tot mijn grote spijt moet ik mededelen verhinderd te zijn op je partijtje. Een weekje later zou eventueel wel kunnen.’ Mooi, humoristisch, relativerend, scherp en zo raak!
Toen Berend Quest de ‘met de kennis van nu’ twitterprijsvraag van Femke Halsema won kwam er een lawine aan reacties. Die van Molovich was het meest raak: ‘Met de kennis van nu had ik die prijs ook wel kunnen winnen‘.

Toch wil ik niet beweren dat Molovich enkel en alleen een grappenmaker is. Geenszins zelfs. Molovich verstaat de kunst van het relativeren. En, Molovich verstaat de kunst om een boodschap, ook over hele ernstige onderwerpen, zo te verpakken dat het leesbaar is. Leesbaar in de zin van mooi gekozen woorden, zinnen met een mooie balans en cadans. Analytisch, scherp, kritisch en zonder te schreeuwen. Zonder het overmatig gebruik van het meest vervelende woord uit de Nederlandse taal: ‘maar’.

De tweets van Molovich zijn prachtig. U doet u zelf tekort wanneer u Molovich niet volgt.
Molovich verstaat ook de kunst om verhaaltjes te schrijven op Twitter. Over Kuifje, of over een reis naar Ghana. En dat is best knap. Een verhaaltje schrijvend opdelen in telkens maximaal 140 tekens, met in iedere tweet iets wat het de moeite waard maakt om de volgende tweet met spanning af te wachten.
U zult, wanneer u Molovich volgt, ongetwijfeld vanzelf een keer op Chimsky terecht komen. Daar schrijft Molovich pas echt. En daar komt Molovich nog meer tot zijn recht.

De Bio van Molovich is laatselijk veranderd. Er stond altijd ‘Halfgod’.
Nu staat er ‘Erkend miskend genie’.
Denkt u daar maar even over na.

Tot slot, nou ja, bijna tot slot want ik ga een PS toevoegen, nog een aantal tweets van Molovich:

Tenminste, ze maakten daar helemaal geen peniskokers. Of beter gezegd: ze hadden wel peniskokers, maar dan zoals je ook waterkokers hebt.

De Leukste Jaren, dat heb ik vorige week anderhalve minuut gezien. Die anderhalve minuut gingen over de jaren ’60

“JANTJE SMIT IS MIJN JEZUS”, schreeuwde Marco Borsato tegen zijn spiegelbeeld. Hij schrok er zelf van.

Verder voel ik me zo belabberd als een bedorven braadworst die over is gebleven na een bbq en nu al drie weken onderin een vuilnisbak rot.

Een troep langlaufers die een heuveltje op langlafen, dat ziet er toch een beetje uit als een stel spartelende forellen op het droge.

“Kijk, dat je een Albayrak en een Mariko op je to-do-lijstje hebt staan, dat kan ik nog wel begrepen. Maar Erica Tersptra!?”

Hoort dat MacGyver aan skicross doet. Benieuwd wat voor ijzerdraadjes hij uit z’n binnenzak trekt om dit te winnen.

Pervers mannetje is het toch, die Pauw Witteman.

PS, weet u wie ook hele leuke stukjes schrijft maar niet (meer) Twittert? Ben Hoogeboom!
(Neemt u mij deze niet ter zake doende PS alstublieft niet kwalijk meneer Molovich.)

Eerder verschenen:

Wat Jan kon, en Agnes Can’t

Dit bericht, voor de goede orde, is geschreven VOOR bekend werd dat Agnes Kant gaat Klossen…

Ik hoef Agnes kant hier niet af te fakkelen. Agnes heeft zelf het vuur al veel te hoog opgestookt en er resten nu slechts smeulende schimmen van de SP en Agnes. En, ik vind dat persoonlijk jammer. Jammer voor Agnes, jammer voor de SP, maar vooral jammer voor Jan Marijnissen en jammer voor de politieke verhoudingen in Nederland.

In de tijd dat ik in Alkmaar woonde (1997 – 2004) had de SP mijn sympathie. Van alle politieke partijen die zo hard riepen dat zij mij, en dit land zouden helpen aan een betere toekomst was de SP de enige die met regelmaat bij mij aan de deur stond of mij op straat aansprak.
En de tomatentelers stonden niet op de stoep met de boodschap dat zij mij zouden redden of helpen. Nee, de SP stond bij mij aan de deur om te vragen wat zij voor mij kon betekenen.
‘Waarmee kan de SP u helpen?’, luidde de vraag. Prachtig.
Het was de tijd dat de SP explosief groeide onder de bezielende leiding van Jan Marijnissen.

Ik heb al eerder gesteld dat mensen vaak, en ook ik, meer de neiging heb om in een persoon te geloven dan in een politieke partij. De vaandeldrager, in dit geval de lijsttrekker, moet ons aanspreken, eerlijk zijn, verstand van zaken hebben en, bovenal, hij of zij dient charisma te hebben. Welk charisma doet niet ter zake, als het mensen maar aanspreekt.
En, indien u mijn stem wilt, moet het mij aanspreken.

Jan Marijnissen heeft charisma. Het charisma van Jan Marijnissen is voor mij zijn passie, zijn directheid en zijn oprechtheid. Ik geloof Jan Marijnissen wanneer hij zegt dat de samenleving eerlijker en beter kan. Ik geloof Jan Marijnissen wanneer hij zegt niet tegen globalisering, maar tegen de westerse dominantie van globalisering te zijn. Ook al voel ik er weinig voor om SP te gaan stemmen, ik ben altijd voor een krachtige SP in de Nederlandse samenleving geweest. Geweest dan. Want sinds Jan Marijnissen meer naar de achtergrond getreden is mis ik de SP en hoor en zie ik alleen nog Agnes Kant.

De SP onder Marijnissen had een boodschap. De SP van Jan Marijnissen (en het boeit mij niet of het waar is, het gaat hier over mijn beleving) was een voortrekker. De SP van Agnes Kant is nog slechts een ‘terug-duwer‘.
In mijn beleving vertelde Jan Marijnissen altijd wat hij wilde en koppelde daaraan wat er dan zou moeten veranderen om die idealen te bereiken. En dat kon hij met overtuiging. Hij wist het persoonlijk te maken.
Ik hoor Agnes Kant alleen maar schreeuwen, hakken en breken. Niet de inhoud van de boodschap maakt het verschil bij Agnes, maar het volume waarmee zij haar boodschap uitschreeuwt moet mij blijkbaar overtuigen.
Nou, dat doet het niet.

De fabrieksarbeider uit Oss. De lasser. De idealist. De schrijver en de spreker. De debater. Het moet toch een zure appel zijn.
Het is niet de eerste partij die dit overkomt. De grote man of vrouw onder wiens charisma het succes gerealiseerd werd treedt terug en de boel zakt in elkaar. Je ziet het ook in bedrijven. Het bedrijf wordt verkocht en de nieuwe eigenaar weet het succes van jaren binnen zeer korte tijd compleet te vernielen.

En toch ervaar ik dit anders.
Niet alleen is de SP het charisma, uitstraling en de overtuigingskracht van Jan Marijnissen kwijt. We hebben ook een nieuwe, tegenovergestelde partij die wordt geleid door een man die ook charisma heeft, zo blijkt uit de peilingen. En deze man zijn ideeën zijn vele malen enger dan die van de SP.
Agnes Kant is een maatje of drie te klein voor deze man. Want deze man schreeuwt nog veel harder en is ook nog eens veel scherper.
Jan Marijnissen zou hem best kunnen hebben denk ik.
Ik mis je Jan Marijnissen!

Onder de Eikenboom IX [De Jukebox]

Zie eventueel ook ‘Onder de Eikenboom II‘ en ‘Onder de Eikenboom VI

Jacob van der Vrede zou worden gecremeerd in Westerveld, Driehuis. Een aantal bewoners en medewerkers van Onder de Eikenboom begeleidden ‘Cor’ op zijn laatste tocht.
Onder hen Elisabeth, zijn vrouw en Piet

Het is een mooie wandeling. Van de ingang van Westerveld naar het crematorium. Over het slingerende pad langs de vele, vele graven. Een wandeling die past bij de stemming. Een wandeling die relativeert.
Wanneer ik iemand ten grave draag, (Of naar het crematorium breng, het maakt niet zo veel uit. Behalve dan dat ik ‘ten grave dragen’ veel deftiger vind klinken. Plechtiger ook. Statiger.) dan spelen er vele gedachten door mijn hoofd.
Over het leven en de dood, de overledene en de achterblijvers bijvoorbeeld. Wanneer de plechtigheid een kind betreft, of een jonge man of vrouw dan zijn die gedachten niet intenser, maar wel droeviger Meer gericht op het verdriet dat is ontstaan, op het gat dat is geslagen en op de tijd die lang niet alle wonden heelt.
Wanneer het heel oude mensen betreft, zoals in dit geval, dan zijn mijn gedachten vaak wat meer filosofisch. Meer een confrontatie met het gegeven dat dit die ene kans is die je krijgt. Dat je het leven moet benutten omdat er, onherroepelijk, op enig moment een einde aan komt.

Ik heb mij menigmaal tijdens deze wandelingen afgevraagd hoe het voor mij eindigen zal.

Wat zijn mijn laatste woorden? Ga ik slapend? Sterf ik ziek? Komt er een fatale klap?
In ieder geval helpt het mij om er aan te denken de juiste woorden te kiezen wanneer ik afscheid neem van mijn vrouw of kinderen. Ik ga nooit weg zonder een kus. Ik ga nooit weg zonder een groet. En we nemen geen afscheid van elkaar tijdens een ruzie.
Van die dingen dus. Van die dingen bedenk ik mij wanneer ik weer eens de tocht op Westerveld maak.

Ondertussen kijk ik naar de overvloed aan grafmonumenten waarlangs ik wandel. Kleine, eenvoudige bemoste steentjes. Grote, glimmende praalmonumenten. Bloemen, een voetbal, een beertje. Flesje bier zonder dop. Het maakt mij filosofisch. Maar misschien is het slechts melancholie.

In deze overpeinzingen kwam ik op die mooie lente ochtend aan bij het crematorium. Elisabeth jubelde van kinderlijke vreugde bij het zien van de bloemen en het horen van de koorgezangen die door de vrijwel lege zaal schalde, en Piet schudde het hoofd, hield zijn wandelstok in de rechterhand en had mijn arm vast met zijn linker. Een mooi stelletje. Piet en ik.

Er was een korte plechtigheid waarbij niet het gegeven dat Jacob van der Vrede dood en stijf in zijn kist lag de situatie zo droevig maakte, maar meer het feit dat Elisabeth, zijn vrouw, waarmee hij een jaar of 60 getrouwd was geweest, begon te applaudisseren en luid  ‘hulde, hulde, halleluja!!’ riep terwijl zij om de in de vloer zakkende kist danste.
Ik zat in een van de verder lege banken naast Piet en keek strak voor mij uit.
Er was niets wat ik er aan kon, of er aan zou willen veranderen. Dit was hoe het leven ook kon eindigen.

Plotseling was het bijna stil. De muziek zweeg abrupt. Enkel het geluid van het mechaniek dat de kist omlaag hielp was te horen.
De uitvaartbegeleider schrok op uit zijn stille overdenking en kreeg een kleur. Elisabeth keek verbaasd glimlachend om zich heen.
Ik voelde mij ongemakkelijk en keek toe.

Ik kreeg een tik op mijn schouders van rechts.
Het was de wandelstok van Piet.
Hij had een muntstuk in zijn hand en knikte mij heftig toe.
“Hie-hie-hierzo!’, sprak hij veel te luid.
Ik begreep er niets van.
‘Voo-voo-voor de Ju-jubox!!’, zei Piet.
Ik heb de oude man nog nooit zo hartelijk zien grijnzen.

Waarom Berend nooit Blocked

Twitter geeft je de mogelijkheid een netwerk op te bouwen. Een netwerk zoals jij dat wilt, afgestemd op je eigen doeleinden. Je bepaald zelf wie je volgt, en dus bepalen anderen of ze jou volgen. En dan is er nog een block knopje. Daarmee kun je iemand uit jou Twitter wereld bannen. Ik gebruik dat knopje niet. En het waarom leg ik graag uit.

Ik besta. Ik ben wie ik ben. En daar ben ik, over het algemeen, tevreden mee. In de wereld van Twitter ‘verkoop’ ik niets. Dat wil zeggen, niets anders dan dat ik laat zien wat ik op Twitter wil zijn en en ik hoop te bereiken dat zo veel mogelijk mensen mijn stukjes lezen, er op reageren en er zich door laten prikkelen. Mee eens, oneens, ik heb beiden liever dan ‘geen mening’.
Ik vind de discussie zelfs heel prettig.

De ene Tweep roept meer reactie op dan de andere. Er zijn personen, beroepen, professies en functies aan te wijzen die in het dagelijks leven, dus ook op Twitter, zelfs extreme reacties oproepen. En veel mensen achter een avatar zullen er last van hebben dat er verschrikkelijk veel mensen zijn die, zonder enige voorkennis, zonder de ander te kennen, of zonder ook maar enig besef te hebben van wat zij nu eigenlijk de wereld in slingeren ongenuanceerde, op de man/vrouw gespeelde banale kutopmerkingen menen te moeten maken.
En dit leidt tot blocken.
Berend blocked niet. Nooit. En is dat vooralsnog ook niet van plan.

Iedere kutopmerking die je naar je hoofd krijgt zegt iets over degene die hem plaatst. Een schrijnend gebrek aan argumenten, brute domheid, valse ideeën en SBS denken. Iedere reactie die ik er op geef is te lezen door een ieder die mij volgt. Mijn reacties, en alleen mijn reacties, zeggen iets over mij. Ik schaam mij niet voor mij. Iedere ongenuanceerde, kwetsende, botte, op de man gespeelde, en bedroevende reactie waarop ik weet te reageren vanuit mijn eigen visie, idealen en standpunten maakt mijn volgers alleen maar meer duidelijk wie ik ben.
Ik kan er dus alleen maar beter van worden.
En het bied mij alleen maar meer ruimte om te laten zien wie ik ben.

Ga ik mij laten verleiden tot blocken, dan bereik ik niets. Degene die ik block zit er niet mee. Maar belangrijker vind ik het om een boodschap af te geven dat ik groter, sterker, krachtiger en vooral wijzer ben. Ik vecht liever terug. Met argumenten.
Natuurlijk ben ik te kwetsen, natuurlijk vind ik het niet leuk.
Maar zal ga jou met je ongenuanceerde, respectloze en denigrerende kutopmerkingen die lol niet gunnen!

Laat ik het eens omdraaien.
Ik heb een grondig wantrouwen tegen iedereen die zich ‘coach’, ‘therapeut’, ‘heler’of ‘trainer’ noemt. Dat mag ik ook vind ik zelf. Van de honderd ‘therapeuten’ deugen er 80 niet. In mijn ogen.
Waarom niet? Ik heb vijftien jaar in de wereld van therapie gewerkt en ik heb genoeg ervaring en kan u genoeg voorbeelden aandragen waarmee ik u kan aantonen dat de meeste therapeuten alleen zichzelf helpen of zichzelf eens zouden moeten laten helpen.
Zweverige mensenredders met te veel goede bedoelingen en te weinig verstand van hun professie.
Helder?
Ok.

Word ik geblocked door deze groep? Vast wel ;-)
Maar er zijn er ook een aantal waar ik inmiddels een uitstekende Twitter relatie mee heb opgebouwd. Omdat zij mij laten zien dat zij niet onder die 80% geschaard wensen te worden. Omdat zij trots op hun vak zijn. Omdat zij mij met argumenten aanpakken wanneer ik hun vak, beroep of professie uitdaag, prikkel of afserveer. Omdat zij mij dwingen te blijven kijken naar de persoon, en niet naar de Bio of de twitternaam.
Omdat zij mijn ongenuanceerdheid bestrijden met argumenten, en niet met blocken.
Snapt u?
Ok.

Nu zult u zeggen: ‘Ja, ho even meneertje! Maar u, meneer Quest, krijgt waarschijnlijk niet te horen dat u een ‘loopse teef bent’! Of een ‘mannenhaatster’! Of iemand die ze ‘op moeten hangen’!’
Dat klopt.
Maar ik zie wel dat u zo genoemd wordt. En alle anderen zien dat u zo genoemd wordt.
En ik zie dat u reageert. En ik zal het niet nalaten mee te reageren. Zodat ook al mijn volgers zien waarop en waarom en op wie ik reageer.
En uw reactie zie lees ik ook.
En daar ligt uw kans. Om niet alleen bij mij, maar bij al mijn volgers en al de volgers van alle tweeps die het hart en het verstand wel op de juiste plaats hebben te laten zien dat u beter weet. Dat u wel argumenten heeft. Dat u wel weet wat u zegt.
U wordt daar alleen maar beter van. Of laat ik zeggen; u stijgt in ieder geval in mijn achting. En, naar ik aanneem, in de achting van veel meer tweeps. En dus groeit uw gehoor.
En dus wordt er met meer aandacht naar uw boodschap geluisterd.

Iedereen die collectief van repliek krijgt op onbeschoft, onbehouwen en ongenuanceerd gebral blijft uiteindelijk en vanzelf met lege handen achter.
Want hij of zij zal uiteindelijk merken dat de boodschap wellicht nog wel verzonden wordt, maar geen publiek meer heeft.

De kunst is niet om de azijnpisser te blocken, de kunst is om door de azijnpisser geblocked te worden.

Als laatste: dit is bedoeld als aanmoediging. Dat u iemand wel blocked wanneer u een ‘vieze vuile loopse kutteef’ wordt genoemd heb ik alle begrip voor.
Maar laat dan niet na om de wereld te laten weten wie en waarom u blocked.
Dan weten wij het alvast.

Zij gelooft in mij? Ik geloof er geen moer van, NCRV!

Nee, ik kijk niet naar programma’s als ‘Move like Michael’, ‘De verbouwing’, ‘Jouw vrouw, mijn vrouw’ en al die andere onzinnige simpele zielen exploiterende, conceptueel uitgemolken en zo genaamde ‘reality’ shows. Ik ben blij dat er een publieke omroep bestaat. Tenminste. Dat was ik.

‘Boer zoekt vrouw’. Een programma waar ik ook al niet naar keek maar waarvoor ik wel waardering kan opbrengen. Een programma dat, zo heb ik altijd aangenomen, ontstaan is vanuit een maatschappelijke betrokkenheid.
De boer in Nederland, hij ploegt voort. Altijd werken, weinig vrij. Slechte maatschappelijke status, veel negatieve aandacht. De jonge boer heeft daarnaast weinig tijd en mogelijkheden om zich te storten op de vrijgezellen markt. En, importeren van je eigen bruid, het is weinig romantisch.

De KRO kwam dus met ‘Boer zoekt vrouw’.
Echter, ook de KRO gaat met de tijd mee. En dus kwam seizoen twee. En drie. En vier. Misschien wel vijf. Ik weet het niet eens.

Met succes omgaan is een gave die maar weinig mensen, instanties en ondernemingen in zich dragen. Succes stelt namelijk hoge eisen. Succes hebben kan je zomaar overkomen. Een goed idee, een gouden greep, een lot uit de loterij.
Succes is gevaarlijk. Succesvol blijven is namelijk moeilijk. En succes hebben smaakt naar meer succes. Succes vraagt draag- en daadkracht. Je moet weten wanneer je jouw succes genoeg hebt uitgemolken en je moet op het juiste moment weten te stoppen met het, tegen iedere prijs, succesvol willen blijven.
Je loopt anders het risico een parodie op jezelf te worden.
Kijk naar Big Brother, kijk naar Michael Jackson, kijk naar Jerry Springer en kijk naar al die andere ‘successtory’s’ die zo roemloos ten onder zijn gegaan.
Ik denk aan Johnny Weismuller die in de laatste jaren van zijn leven, bezopen in de kroeg, voor een dollar ‘ahahahaha’ stond te jodelen.

Na het, in mijn ogen, al veel te ver uitgemolken ‘Boer zoekt vrouw’ komt de NCRV nu met ‘Zij gelooft in mij’.
De christelijke mores van de NCRV heeft waarschijnlijk voorkomen dat het programma ‘Boef zoekt vrouw’ ging heten. Dat het ook binnen de burelen van de NCRV ‘Boef zoekt vrouw’ heeft geheten staat voor mij vast. En dat Nederland spreekt over ‘Boef zoekt vrouw’ weten zij van de NCRV ook wel. En dat vindt men bij de NCRV prima.
Het echte Nederlandse gereformeerde denken. ‘Maar WIJ hebben dat niet gezegd!’
‘WIJ hebben het zo niet genoemd!’

Door het programma ‘Zij gelooft in mij’ te noemen wordt binnen de NCRV nog een beetje troost gevonden. Nee, de NCRV is nog niet afgezonken naar de diepe krochten van de ethiek, de moraal en de normen en waarden waarin de types John de Mol zich bevinden. Diep onder de grond, maar zeer succesvol. Commercieel succesvol dan.
De platvloersheid van het bankbiljet, in een christelijk collecte zakje.
Bah NCRV, bah!

Wij konden al in ruime mate kiezen uit debiliserende, stuitende, platvloerse, schofferende en vooral mensonterende televisie. Iedereen in Nederland die zich ‘a moment of fame’ wenst kan, wanneer hij of zij maar genoeg te kakken gezet wenst te worden om dit moment te bereiken, zich aanmelden bij een tiental programma’s.
Je hoeft niets meer te kunnen. Er is absoluut geen kennis meer nodig. Geen scholing, geen gave, geen talent.
Het enige dat je nodig hebt is de wil jezelf te laten exploiteren.

Voor de ex-gevangene is er nu dan eindelijk ook een weg naar roem, faam en vrouw gevonden.
U aangeboden door de NCRV.
En natuurlijk zijn er ex-gedetineerden die zich aanmelden. En natuurlijk zijn er vrouwen die ook hier weer voor te strikken zijn.
En natuurlijk is er genoeg publiek te vinden dat gaat kijken.
Succes verzekerd.

Maar weet je wat het nu is NCRV?
Een vrouw die zich aanmeldt omdat er boeren zijn die een geschikte huwelijkspartner zoeken, daar kan ik mij nog iets bij voorstellen.
Een ex-gedetineerde die moeilijk aan een vrouw kan komen, begrijpelijk.
Maar welke Miep, Truus of Bertha gaat, als zij een IQ van boven de dertig heeft, OP ZOEK naar een huwelijkskandidaat met een strafblad??
En, WAAROM?
Wat is er dan in de basis al niet mis met je?
En waarom VOORKOMT juist de NCRV niet dat deze categorie vrouwen voor de ogen van miljoenen kijkers geëxploiteerd wordt?