Jaar: 2014

Beatrijs

imageBeatrijs werd geboren in Overpelt, Belgie. Zij was enigst kind en moeder was reeds 47 jaren oud toen zij, tot haar grote schrik, onder het snijden van een kilo uien een dochter baarde. Beatrijs kwam onverwachts, maar was desondanks niet ongewenst. Haar vader, een begenadigd kasseinelegger, gaf Zijn vrouw een spontane zoen – waarop zij trouwens met een hartgrondig ‘gatverdamme!’ reageerde – en gaf de jonge Beatrijs een stuk metworst, welke zij met smaak opvrat. Ja, de jonge Beatrijs werd reeds met haar op de tanden en een stevige trek geboren. Op de lagere school, welke Beatrijs in de recordtijd van 14 jaar doorliep, kreeg zij de bijnaam ‘Bea de Bever’. Dit kwam omdat Beatrijs op het schoolreisje van groep 4 een groot talent bleek te hebben voor het doorknagen van jonge dennenbomen. Het was zelfs zo dat het doorknagen van bomen een minimale vereiste was om het alsmaar doorgroeiende gebit van de jonge Beatrijs enigszins in toom te houden. Beatrijs woog op haar 16e verjaardag 100 kilo schoon aan de haak. Zij was 1 meter en 60 centimeter groot en twee meter breed. Dit zowel onder als boven, alsook ‘en profile’.
Beatrijs trouwde op 18 jarige leeftijd met Sjef. Sjef was een goeie jongen, simpel en behoorlijk autoriteitsgevoelig. Omdat Beatrijs haar vragen nogal dwingend kon stellen durfde Sjef geen ‘nee’ te antwoorden toen Beatrijs hem vroeg of hij met haar wilde trouwen. Nader beschouwd kun je “HEY, GIJ DAAR!!! KOM ES HIER!!!” misschien ook niet helemaal als een huwelijksaanzoek beschouwen, vooral niet omdat Sjef Beatrijs helemaal niet kende en hij bijna aan de beurt was in de rij bij de kassa van de overvolle Aldi ( waar hij door zijn moeder heengestuurd was om filterhulzen te kopen) terwijl Beatrijs een drietal droge worsten stond te vermalen en helemaal niet in de rij voor de kassa stond. (Beatrijs stond nooit in de rij voor de kassa aangezien zij de gewoonte had alles op te vreten voor zij de winkel had verlaten). Toen Beatrijs en Sjef getrouwd waren gingen zij wonen in Lommel. Dat vond Beatrijs wel zo gemakkelijk, want daar was de camping ook en de camping lag aan een groot bos, met ruim voldoende naaldbomen om eens een weekeindje los te gaan. Nadat Beatrijs Sjef had voorgelicht (“Allez, ge mot uwen stengel hier insteken sukkel!!!” kregen zij samen een zoon; Marie. Dat komt omdat Beatrijs liever een dochter had gewild en Sjef Marie een mooie meisjesnaam vond. Marie trouwde met een andere Marie en de twee Marie’s kregen 2 zonen. En zo werd Beatrijs oma en Sjef ‘hij’, omdat oma Beatrijs weigerde Sjef bij zijn naam te noemen. Beatrijs (en hij) betrokken na het pensioen van Sjef een klein huisje op de camping in Lommel. Omdat er steeds grotere lege plekken in het bos van Lommel werden aangetroffen was het Beatrijs per gemeentelijk decreet verboden nog langer bomen om te knagen en moest zij andere hobby’s zoeken. Het werden er 2; kiezels knagen en bakstenen breken.
En zo kan het voorkomen dat u, wanneer u naar Lommel op vakantie gaat en logeert in appartement a404 ( wat overigens een stacaravan is) het illustere echtpaar Beatrijs en Sjef tegenover u vindt in hun huisje genaamd ‘In d’n Donk’re Wolk’ (het huisje is zo klein dat de woorden moesten worden afgekort). Beatrijs tevreden knabbelend op wat kiezels, of wanneer deze niet voorhanden zijn wat brokken asfalt en Sjef zwijgzaam starend naar de hemel. Heeft u echter iets minder geluk dan zijn de kleinzonen door hun pa en ma op strafkamp naar oma gestuurd. Sjef zwijgt ook dan in alle talen maar oma Beatrijs brult de arme kinders (5 en 7) de gehele dag de meest gruwelijke verwensingen toe, dit alles onder het mom dat zij de jongens wil leren kaarten, ganzenborden of bandenbesparend fietsen. Net voor zojuist het onweer losbarstte hoorde ik oma Beatrijs nog brullen tegen de jongste:”Ge mot goddomme uwen pretkaarten bewaren en houdt godnondeju uwen kaarten omhoog zoda ik ze nie zien kan!!!! Ik ga genen rekening met uwen stommiteiten aanhouden, als ik winnen kan dan zal ik ook winnen gaan.” Toen het joch daarna de winnende kaart op tafel smeet zag ik Sjef voor het eerst grijnzen. Beatrijs rende met het schuim rond de mond het bos in en keerde pas na uren terug.
Er zal een nieuwe lege plek zijn in het bos van Lommel. Want al is Beatrijs de Bever reeds 57 jaren oud, zij heeft nog altijd al haar tandjes.

Het Nederlandse Volk

Wommels-ongeval-630x315

Als een ding mij de afgelopen dagen duidelijk is geworden dan is het wel dat ik blijkbaar niet val onder ‘het Nederlandse volk’. Het Nederlandse volk staat namelijk langs de snelweg naar een stoet auto’s te klappen, het Nederlandse volk zit voor de buis om naar een landend vliegtuig te kijken en het Nederlandse volk rouwt. Ik niet. Sterker, hoe harder het Nederlandse volk rouwt, hoe meer afstand ik tot het Nederlandse volk voel. Ja, toe maar. Zeg het maar. Veroordeel het, want ook dat hoort bij u; het Nederlandse volk.
Ik zie gisteren op de televisie mensen worden geïnterviewd op de kermis van Tilburg. De vraag aan een man is hoe dat nu moet om vier uur. “Ik vind dat de hele kermis stil moet zijn, dat is wel zo netjes!” Andere mensen op die kermis kijken elkaar na de vraag even met schrik aan. Alsof zij zich op dat moment realiseren dat er een dag van nationale rouw is en om vier uur een minuut stilte wordt verwacht. “Stil zijn”, antwoord een van de mannen. De anderen knikken instemmend. We moeten respect tonen. De burgemeester van Tilburg is geroerd. Er viel inderdaad een indringende stilte over Tilburg.
Waarom je op een dag van nationale rouw op de kermis rondhuppelt vraagt niemand.

Voor mij is het allemaal te ver weg. Ik ken – gelukkig – geen mensen die zijn omgekomen in dat vliegtuig. Ik vind het verschrikkelijk wat er gebeurd is, maar ik ben niet in rouw.

Vorige week werden op 4 kilometer van mijn huis 2 mensen doodgereden. Het is de provinciale weg van Bolsward naar Leeuwarden. Daar vallen veel doden, ieder jaar weer. Ik kende die mensen niet. En ja, ik vind het heel erg. Maar ik heb niet gerouwd. Ik heb geen minuut stilte gehouden en ik ga niet langs de weg staan te klappen als deze mensen begraven worden. Wel besef ik mij dan hoe verschrikkelijk dichtbij de dood is. Mijn kinderen steken deze weg met grote regelmaat over. Ik rijd iedere dag over deze weg naar mijn werk. Mijn kinderen kunnen de volgende slachtoffers zijn wanneer zij deze weg oversteken en er weer eens een of andere idioot met 100 kilometer per uur de kruising over jaagt. En ik kan de volgende zijn die op een van de kruispunten geen voorrang krijgt of die aanstormende Golf op de voorrangskruising niet op tijd ziet aankomen. Ik prijs mij dan gelukkig en realiseer mij dat ik voorzichtig moet zijn in de auto, mijn kinderen altijd een knuffel moet geven voor zij op de fiets stappen en mijn ouders weer eens moet bellen.

En precies dat is ook alles wat deze vliegramp met mij doet.

‘Hypersnelrecht in Deurne’: 5 redenen om overvallers niet dood te schieten

overvaller

Bizar.
Een ander woord heb ik er niet voor. Op 19 maart wordt door het volk in een kroeg ‘minder, minder, minder’ gescandeerd op de vraag ‘willen jullie meer of minder Marokkanen?’. Een golf van verontwaardiging volgt. Correct politiek Nederland reageert in termen als ‘walging’ en ‘politiek dieptepunt’. Er worden protesten georganiseerd. Sociale media ontploft. De politie heeft voorgedrukte aangiftes klaarliggen, er worden er honderden ingevuld. Nederland omarmt massaal haar Nederlanders van Marokkaanse afkomst.
Op 28 maart, nog geen 14 dagen later, juicht opnieuw het volk. Een juweliersechtpaar – zonder wapenvergunning – schiet twee Marokkaanse overvallers dood. De hoofdofficier van justitie weet binnen 24 uur te vertellen dat de juweliers vrij worden gelaten omdat ‘als de zaak aan de rechter zal worden voorgelegd het beroep op noodweer waarschijnlijk zal worden gehonoreerd en de juweliers niet zullen worden vervolgd’.
Na het snelrecht en het supersnelrecht kennen we vanaf vandaag blijkbaar ook het hypersnelrecht. Een overvaller in de zaak? Doodschieten! Geen wapenvergunning? No problemo. Willen we meer of minder Marokkaanse overvallers in dit land?
“Minder, minder, minder!!!!!”, jubelt het volk.

Voor alle juweliers, snackbar houders, café eigenaren en pompstation bedienden die sinds gisteren op zoek zijn naar een Colt.45 en van plan zijn om in een stil bos de hypersnelrecht skills naar een hoger niveau te brengen een aantal argumenten om dit niet te doen:

Hypersnelrecht gaat niet werken
Als het bewapenen van de middenstand en het doodschieten van overvallers zou werken dan zou het volgens mij zo moeten zijn dat in een land waar wapens vrij te koop zijn het aantal overvallen, en de ernst van het toegepaste geweld bij overvallen, een stuk lager ligt dan in Nederland. Ik heb nog nooit vernomen dat dit zo is. Integendeel zelfs.

Alleen de snelste schutter wint
Gewapende overvallers zijn in de basis bereid ernstig geweld te gebruiken, anders hoef je geen wapen mee te nemen. Een gewapende middenstander is dat ook, anders heb je geen wapen achter de toonbank. Het risico van het gebruik van die wapens neemt daarmee sterk toe. De volgende juwelier die naar zijn binnenzak grijpt om z’n telefoon te pakken loopt risico op een kogel tussen de ogen.

Een dodelijke vergissing is niet te herstellen
Wat als je een overvaller doodschiet die gewapende leek, maar het achteraf niet blijkt te zijn? Wat zegt de hoofdofficier dan? En, hoe ga je daar dan verder voor jezelf mee om?

Collateral Damage?
“Tja, het was nogal hectisch hè. Kijk die overvaller had een groene jas aan, en die bleef niet staan. Nou, en toen schoot ik. En die mevrouw, nou ja, die stond er ineens tussenin. Maar die had ook een groene jas, ik dacht dat hij het was.”

En tot slot; doe het jezelf niet aan
Dus je schoot een overvaller dood. En? Voelt dat goed? De steun van het volk, een heuse Facebookpagina, de sympathie van de officier van justitie?
Iedere overval of beroving is voor de meeste mensen een ernstige traumatische ervaring. Nachtmerries, herbelevingen, slaapproblemen, stress, nervositeit, woedeaanvallen, huilbuien relatieproblemen, angstklachten en arbeidsongeschiktheid zijn klachten waar mensen onder lijden wanneer zij slachtoffer zijn geweest van een geweldsmisdrijf. Zouden mensen die de overvaller doodschieten minder klachten hebben? Ik vraag het mij af. Is het slachtoffer zijn van een overval of beroving al zeer traumatisch, een overval waarbij je de daders doodschiet is volgens mij een nog veel heftigere ervaring met alle risico’s op ernstige traumatische klachten.

De Snik van Wilders

wilders-1

‘Het is de schuld van hullie; de media’. Wilders heeft niets verkeerd gedaan, Wilders doet geen sorry zeggen, Wilders neemt geen woord terug van zijn ‘meer of minder Marokkanen’ uitspraken. Wilders stelde slechts een vraag. That’s all and that’s it. Wilders gaat door, tot zijn laatste snik, wat deze uitspraak ook voor gevolgen heeft. En wie denkt dat Wilders zichzelf daarmee de das omdoet heeft het he-le-maal mis.

Wilders maalt niet om weglopende fractieleden, Statenleden, gemeente raadsleden, Europees Parlementsleden of wat voor leden dan ook. Het zal hem worst zijn. Sterker, het maakt Wilders sterker. Weglopers worden vervangen door nieuwe meelopers. Wilders zit niet te wachten op critici, hij heeft alleen volgers nodig. Wilders wil geen input, Wilders is output. Zie zijn Twitter account. 318K Volgers, en volgt zelf 0.
Ik ben er van overtuigd dat er meer dan genoeg nieuwe lakeien zijn die bereid zijn de boodschap van Grote Geert te verkondigen, te verdedigen en te vertalen naar actie. Wilders zoekt adepten. Critici heeft hij genoeg.

Dat de overtuiging van Wilders veel dieper gaat dan het populistisch inspelen op gevoelens van ontevreden of bange burgers toont de laatste persconferentie wel aan. Als Wilders grenzen op zou zoeken enkel met als doel om electoraal winst te behalen dan zou hij nu gaan inbinden. Maar niets is minder waar. Wie goed kijkt naar de Geert Wilders tijdens deze persconferentie ziet een tot op het bot gekrenkte idealist. Niet in de verdediging uit het besef dat hij zijn partij schade toebrengt; nee, er staat een man die vecht tegen de grote, boze buitenwereld die zijn waarheid – DE waarheid – geweld aan heeft gedaan. Wilders is slachtoffer. En niet uit tactische overweging, maar uit overtuiging. Wilders begrijpt werkelijk niet wat hij de ander heeft aangedaan. Hij ziet slechts wat de ander hem heeft aangedaan.

Wanneer Wilders voorbeelden aanhaalt die ons moeten overtuigen van de hetze die de media tegen hem voert wordt hij emotioneel. Even (vanaf 5.35) krijgt Wilders het te kwaad wanneer hij zegt: “Ik heb niets verkeerds gezegd. Ik heb geen spijt en ik ga aan niets en niemand excuses aanbieden voor de waarheid en het uitvoeren van mijn politieke vak.” Er klinkt even emotie, Wilders grijpt even naar zijn neus. Wilders moet een snik onderdrukken. Wilders heeft het heel erg met zichzelf te doen. En denk er om. Dat is geen act, dat is geen show, dat is geen spel.

De redelijkheid zoeken in Wilders is zinloos. Wilders willen slopen is zinloos. De ideeën van Wilders ontkrachten is zinloos. De PVV isoleren is zinloos. Wilders is een extremist en een martelaar. Een narcistische alleenheerser met een anti-sociale persoonlijkheid. Dat ga je niet veranderen.

De enige kans die wij maken om Wilders en zijn extremisme onder controle te krijgen is door de problemen die de burger in zijn armen drijven nu eens echt aan te pakken.

Stil In Huis

stil-in-huis

‘t Is stil in huis
alle gasten zijn verdwenen
terwijl in morgenstond
de kater komt
loopt zelfs poes hier op haar tenen
maar, godzijdank, er is nog drank

‘t Is heel stil in huis
Regen zie ik door de ruiten
vanachter een half gesloten doek
waar ik naar zoek
kan ik maar niet besluiten
maar, godzijdank, er is nog drank

‘t Is zo stil in huis
zelfs geen echo meer van foute woorden
alles wat ik ook probeerde
en jij op reageerde
jaloezie die liefde bruut vermoordde
maar, godzijdank, er is nog drank

Ik hoor je adem niet, waar ik ook luister
Ik godverdom me jankend door de nacht
Ik schreeuw je naam terwijl ik fluister
Kom je terug als ik heb nagedacht

Ik ren de straat op en weer terug
Omdat ik dacht dat ik je zag
Starend lig ik op mijn rug
Aan de kant waar jij ooit lag

‘t Is zo stil in huis
veel te stil om van te leven
alles wat ooit van ons samen was
de dans, de troep, het glas
Geen droge traan heb ik te geven
maar, godzijdank, er is nog drank

Ik hoor je adem niet, waar ik ook luister
Ik godverdom me jankend door de nacht
Ik schreeuw je naam terwijl ik fluister
Wat had je anders dan verwacht