Bizar.
Een ander woord heb ik er niet voor. Op 19 maart wordt door het volk in een kroeg ‘minder, minder, minder’ gescandeerd op de vraag ‘willen jullie meer of minder Marokkanen?’. Een golf van verontwaardiging volgt. Correct politiek Nederland reageert in termen als ‘walging’ en ‘politiek dieptepunt’. Er worden protesten georganiseerd. Sociale media ontploft. De politie heeft voorgedrukte aangiftes klaarliggen, er worden er honderden ingevuld. Nederland omarmt massaal haar Nederlanders van Marokkaanse afkomst.
Op 28 maart, nog geen 14 dagen later, juicht opnieuw het volk. Een juweliersechtpaar – zonder wapenvergunning – schiet twee Marokkaanse overvallers dood. De hoofdofficier van justitie weet binnen 24 uur te vertellen dat de juweliers vrij worden gelaten omdat ‘als de zaak aan de rechter zal worden voorgelegd het beroep op noodweer waarschijnlijk zal worden gehonoreerd en de juweliers niet zullen worden vervolgd’.
Na het snelrecht en het supersnelrecht kennen we vanaf vandaag blijkbaar ook het hypersnelrecht. Een overvaller in de zaak? Doodschieten! Geen wapenvergunning? No problemo. Willen we meer of minder Marokkaanse overvallers in dit land?
“Minder, minder, minder!!!!!”, jubelt het volk.
Voor alle juweliers, snackbar houders, café eigenaren en pompstation bedienden die sinds gisteren op zoek zijn naar een Colt.45 en van plan zijn om in een stil bos de hypersnelrecht skills naar een hoger niveau te brengen een aantal argumenten om dit niet te doen:
Hypersnelrecht gaat niet werken
Als het bewapenen van de middenstand en het doodschieten van overvallers zou werken dan zou het volgens mij zo moeten zijn dat in een land waar wapens vrij te koop zijn het aantal overvallen, en de ernst van het toegepaste geweld bij overvallen, een stuk lager ligt dan in Nederland. Ik heb nog nooit vernomen dat dit zo is. Integendeel zelfs.
Alleen de snelste schutter wint
Gewapende overvallers zijn in de basis bereid ernstig geweld te gebruiken, anders hoef je geen wapen mee te nemen. Een gewapende middenstander is dat ook, anders heb je geen wapen achter de toonbank. Het risico van het gebruik van die wapens neemt daarmee sterk toe. De volgende juwelier die naar zijn binnenzak grijpt om z’n telefoon te pakken loopt risico op een kogel tussen de ogen.
Een dodelijke vergissing is niet te herstellen
Wat als je een overvaller doodschiet die gewapende leek, maar het achteraf niet blijkt te zijn? Wat zegt de hoofdofficier dan? En, hoe ga je daar dan verder voor jezelf mee om?
Collateral Damage?
“Tja, het was nogal hectisch hè. Kijk die overvaller had een groene jas aan, en die bleef niet staan. Nou, en toen schoot ik. En die mevrouw, nou ja, die stond er ineens tussenin. Maar die had ook een groene jas, ik dacht dat hij het was.”
En tot slot; doe het jezelf niet aan
Dus je schoot een overvaller dood. En? Voelt dat goed? De steun van het volk, een heuse Facebookpagina, de sympathie van de officier van justitie?
Iedere overval of beroving is voor de meeste mensen een ernstige traumatische ervaring. Nachtmerries, herbelevingen, slaapproblemen, stress, nervositeit, woedeaanvallen, huilbuien relatieproblemen, angstklachten en arbeidsongeschiktheid zijn klachten waar mensen onder lijden wanneer zij slachtoffer zijn geweest van een geweldsmisdrijf. Zouden mensen die de overvaller doodschieten minder klachten hebben? Ik vraag het mij af. Is het slachtoffer zijn van een overval of beroving al zeer traumatisch, een overval waarbij je de daders doodschiet is volgens mij een nog veel heftigere ervaring met alle risico’s op ernstige traumatische klachten.
