Gisteren keek ik naar ‘Andere Tijden‘, de aflevering ging over de ‘Schitterende hoogmoed in de jaren ’90’. In een van de fragmenten doet Pim Fortuyn de voorspelling dat het politieke beleid een voedingsbodem is voor fundamentalisme en radicalisering. De uitzending eindigt met de aanslagen op de Twin Towers. De wereld zou hierna – zo wist iedereen – nooit meer hetzelfde zijn.
Vanmorgen lees ik in de Volkskrant dat middels een videotestament bevestigd is dat de 19 jarige Limburger Abu Abdullah al-Hollandi zichzelf en een stuk of 20 anderen heeft opgeblazen. Voor Allah, voor het Kalifaat.
In Nieuwsuur afgelopen week waarschuwde de Duitse journalist Jürgen Todenhöfer, na tien dagen bij IS ‘te gast’ te zijn geweest dat hij IS ziet als ‘het grootste gevaar voor de wereldvrede’. Volgens Todenhöfer is het Kalifaat een redelijk functionerende staat, beschikken zij over grote sommen geld en zou IS van plan zijn honderden miljoenen mensen uit te roeien. Een andere quote: ‘Als IS zijn plannen doorzet, wordt het erger dan Stalin, Hitler, Pol Pot en Mao samen.’
Ik zal niet beweren veel verstand te hebben van politiek. Ik heb er zelfs een beetje een hekel aan. In Nederland heeft in mijn ogen politiek al heel lang niets meer met het verwezenlijken van politieke idealen en overtuiging te maken. Politici zeggen het liefst niets wat ook maar enigszins ruikt naar een mening. Of het moet een mening zijn waarvan kan worden aangenomen dat iedereen hem deelt en die zo algemeen is dat je er geen ruk mee kunt. Om te kunnen voorspellen wat politieke partijen of politici van iets vinden hoef je de partij of politicus niet te kennen. Je moet alleen weten of ze in de regering, of in de oppositiebanken zitten. Ik ben ook van mening dat er maar heel weinig mensen in Nederland zijn die wel verstand van politiek, politieke programma’s en de kwaliteiten van politici hebben. Je ziet, hoort en leest deze mensen in de media en zij lullen over de Haagse verwikkelingen alsof zij een spannend boek recenseren. En je weet: boeken leest niemand meer. Bekijk een willekeurig nieuwsbericht op Internet en blader vooral eens door de ‘reaguursels’.
De gemiddelde Nederlander is politiek analfabeet en als hij al stemt, doet hij dat meer met zijn onderbuik en portemonnee dan met zijn verstand.
Dat we geen verstand hebben van politiek, en nauwelijks betrokken zijn bij politiek anders dan wanneer we direct in onze portemonnee of in onze veiligheid geraakt worden helpt uiteraard niet om problemen op mondiale schaal effectief tegemoet te treden. Er zijn hele volksstammen in dit land die denken dat het probleem van Nederlandse Jihad strijders die richting Syrië trekken oplost door hen te laten gaan en hen het paspoort af te pakken zodat zij vooral nooit mer terug kunnen komen. Laat die gasten elkaar daar in Moslimland maar lekker afmaken!
Mijn verstand weet het niet. Echt niet. Ik heb geen oplossing voor het gevaar van IS die ik met argumenten kan onderbouwen. Mijn gevoel echter zegt dat we na 70 jaar zonder oorlog in dit land opnieuw onderweg zijn naar een oorlog die de wereld in brand zal zetten. We rollen van de ene economische crisis in de andere, de sociale ongelijkheid neemt toe. We roepen ach en wee voor de teevee bij de volgende onthoofding, zelfmoordaanslag, massamoord of genocide. We hebben ‘Europa’ omdat ‘mensen die dezelfde munt voeren niet met elkaar in oorlog gaan’ (Merkel). Ik ben helemaal niet bang voor een oorlog tussen Europese landen, ik wordt veel angstiger van de intense haat, de minachting, het fanatisme en de opofferingsbereidheid in de ogen van jonge IS strijders.
Het is Mao, Hitler, Pol Pot, Stalin, Hirohito en anderen in het recente verleden gelukt om met volkomen idiote ideologieën volgelingen aan te zetten tot massamoord op onbevattelijke schaal. Wij, Nederlanders, lijken te denken dat dit ONS niet meer zal gebeuren.
Ik denk dat de dreiging op een nieuwe mondiale oorlog – dit keer met het Kalifaat in plaats van het Duizend Jarige Rijk als Heilig Doel – geen gevaar was, of een gevaar wordt.
Dat gevaar IS.
O ja. En als die Jihadisten uit ooit naar Nederland (terug)komen dan doen zij dat dus zonder paspoort.
Iedere nieuwe dag, voor ieder mens, begint met een kort ogenblik waarop hij onbevangen, onschuldig, onbevreesd, onbelast en nog ongelukkig of gelukkig is. Het is dat ene moment van het totale niets. Het is het korte moment tussen slapen en ontwaken. De hersenen stoppen het onderhoudswerk welke in de slaap wordt verricht (wellicht dat dit leidde tot enig dromen), en zoeken het contact terug met de realiteit. Precies dat moment is het moment waarop wij de ogen weer openen en precies op dat moment weten wij nog niet wie we zijn, waar we zijn en waarom we er zijn. Die paar tienden van een seconde die de hersenen nodig hebben om de schakeling te volbrengen zijn we leeg, schoon en zonder schuld of boete. Op dat moment kennen we geen spijt, geen schuldgevoelens, geen berouw, woede of haat. We zijn volkomen gelukkig, al was het maar vanwege het ontbreken van één ongelukkig makende herinnering of vooruitzicht. We kennen geen liefde, maar we missen het ook niet. We hebben geen familie, geen vrienden. Geen werk, geen huisdieren, geen kinderen, geen auto die naar de garage moet of rekeningen die betaald moeten worden. We hoeven geen boodschappen te doen of naar een tropisch zwemparadijs. We hoeven niets, helemaal niets.