Rob is rust, altijd. Als dit de maffia was, dan was Rob de capo di tutti capi. Dicht bij iedereen, maar met gepaste afstand. Koffie, donkerzwarte koffie. De eerste foto. Een beleefde hand voor een nieuw gezicht. Open deuren, letterlijk. Licht. Kaneelkoek en soesjes, van een bakker met een andere voornaam dan Bart, want zo gaat dat hier nog, in Lochem. Er moet meer koffie komen, maar hoe. Henk Jan is al boven met twee vrouwen, dat is geen optie. Grote kerels, klein apparaat. Dementieel tafereel. Aan knopje uit, of uit knopje aan? Koffie! (En waar is de koelkast?)
Bang! De dood struikelt met een klap op de hardhouten tafel. Welkom, want zwijgen is nooit een optie. Woorden kussen voorzichtig aan haar tranen, het is goed. Zo gaat het en zo moet het gaan. Blonde God en testament. Nieuwe plannen, media. Punkmedia. Wraak! Want wraak is zoet, dus een soesje. En kaneelkoek. (Aha, daar is de koelkast dus!)
Mijn Moment, als tijdsbeeld. De tijdgeest.
De motor brult, want Burgwerd roept.
En ergens in Lochem zet een bamibakker glimlachend de pannen op het vuur.
Bedankt Sandra, Anna-Maria, Rob en Henk Jan.
27 september 2013 op 10:03
Haha! Geweldige poëzie. Mooi geschreven. Jij heel erg bedankt voor je komst. Groeten uit Lochem! :)
27 september 2013 op 11:01
Soms weet je pas, wat het was
Als het voorbij is
Terug in de auto vroeg ik me af
waar ik deel van uit maakte
en vooral wie ik nu heb ontmoet
in mijn vertraagde wereld
zijn dit soort ontmoetingen voor mij snel
en vluchtig in het moment zelf
En krijgt de ontmoeting betekenis
als ie voorbij is
geschreven woorden als deze Poëzie
geven daarbij nu net even
wat voor mij nodig was
Net als mijn eigen gedachten op de terugweg
Begeleid door The Audio Bully’s
misschien schrijf ik daar
ook nog wel een keer iets over
27 september 2013 op 11:55
Mooi!
27 september 2013 op 12:14
ook zonder dat ik aanwezig was krijgt deze tekst beeld…mooi!
27 september 2013 op 18:46
Beeldend geschreven :-)