poop

Eén van de nadelen van dat voorgekauwde, vezelloze voer hier is wel dat je er slecht van kunt poepen. Nu gaat het mij over het algemeen gemakkelijk af, dat afgaan, maar na een dag of zes moet zelfs ik erg mijn best doen om de pizzapunten, snotbroodjes en hamburgers de achterdeur uit te krijgen. Gelukkig ben ik altijd vroeg op en kan ik op mijn dooie akkertje en in alle rust mijn zo broodnodige behoefte doen in de ‘family restroom’ van het Bill Frederick Park Orlando. Hoewel.
Vannacht hebben we nieuwe buren gekregen. Toen ik vanmorgen om zes uur naar de douche liep werd ik begroet door drie blaffende honden. “Sorry for that”, sprak mijn nieuwe buurman zacht. “I’m Stephan”, zo stelde de zestiger zich voor. Hij vertelde mij het verhaal van een van de honden die een achterpoot mist. Hij wist niet beter, vertelde de man. Zijn poot was al afgezet toen hij drie maanden was, de hond had leren lopen met een karretje. Dat was ook de reden dat hij ‘Scooter’ heette. Tijdens het ontbijt komt Stephen opnieuw langs. Hij vertelt dat zij christelijk zijn en vandaag naar ‘The Holy Experience” gaan. Disney, maar dan met de bijbel zeg maar. Hij geeft mij z’n kaartje en vertelt dat hij voor zijn pensioen duikbootkapitein was, nu zit hij in de consultancy. ‘Dr. Stephen M. Jarrett, President of Dolphin & Eagle Consulting’, staat er op de kaart die voorzien is van een trotse Amerikaanse adelaar. Stephen en zijn vrouw hebben zo’n prachtige Silver Liner met de naam ‘Hi O’ Silver!’. Aangezien de honden in de camper blijven vraagt Stephen mij om hem te bellen mocht er iets mis zou gaan, zoals brand. Wanneer ik een kwartier later probeer mijn darm te legen hoor ik na een paar minuten dat ik niet meer alleen ben. Er wordt een riem ontgespt en iemand zakt met een diepe zucht op de bril. Er gaat een draagbare radio aan. Het blikkerige geluid klettert tegen de stenen wanden. Een dominee jubelt over de zegeningen van de heer wat vergezeld gaat met een stroom aan ‘halleluja’s’ en ‘praise the lord’s’. Met een uiterste krachtsinspanning pers ik mijn verteerde voedsel terug naar de bron. Met gesprongen aderen en een pijnlijke anus sta ik op en kijk een keer vertederd naar mijn stront.
“Holy Shit’, denk ik tevreden.