Go With The Flow

Ik ben nogal een neuroot. Altijd bang dat ik te laat ben, altijd bang dat ik in de verkeerde rij sta (wat dan meestal ook zo is) en altijd bang dat degene die voor mij aan de beurt is net de laatste is die nog naar binnen mag. Ik ben er zo een die de sleutels van de deur al in zijn handen heeft voor ik de straat in rijd. ‘We gaan’ betekent bij mij NU!! En niet over vijf minuten. Ik rijd liever een half uur om dan dat ik een kwartier in de file sta. Ik ben ongedurig, ongeduldig en onbehouwen. Ik laat niemand voor mij in de rij. Ook geen oude dametjes en zeker geen mensen in een rolstoel, die kunnen tenslotte zitten. Een paar weken Florida is de perfecte kuur om dat gedrag af te leren. Ik begin zo langzamerhand steeds beter te begrijpen waarom de mensen hier niet willen lopen. Het is gewoon te warm. En een rugzakje met airco hebben ze zelfs hier niet. Als je mensen hier al ziet lopen dan gaat het met kalme tred. Als er ergens een rij staat dat houden de mensen een ruime ‘comfort zone’ aan. Niet duwen, niet tegen elkaars rug aan gaan staan drukken, maar afstand houden. Het begrip ‘voordringen’ lijkt men hier niet te kennen. En als er al eens iemand zich door de rij heen dringt, dan doet men een stap opzij. Ruimte en lucht geven. Anders maak je het jezelf en de ander erg moeilijk. Relaxed als een soort van levenshouding. En heb je geen zin om te wachten? Dan betaal je gewoon wat extra dollars en mag je voor. Ook dat lijkt niemand te ergeren. Mocht ik ooit weer in de Universal Studio’s komen dan ga ik ook naar de Transformers. De 70 minuten wachttijd die er gisteren voor stond is voor mij als beginneling nog te hoog gegrepen.