Dag: 12 juli 2013

How are you today?

miami-beach

We zijn onderweg. De camper is fantastisch, maar vooral groot. 3 Meter breed en net geen 10 meter lang. Ik moet zeggen daar moet je even aan wennen. Verkeer op de snelweg, maar ook in de stad passeert links en rechts en er is geen ruimte om een beetje te zwalken. ‘Keep your lane!’, corrigeer ik mijzelf wanneer ik weer eens de neiging heb om op de meest rechter baan te gaan rijden. Van het hotel naar Miami Beach is nog altijd een uurtje of 2 rijden. Just a short drive, vinden de Amerikanen. Maar hun idee van afstand is wezenlijk anders dan dat van ons. Een dag of drie in de auto, dan ga je pas ergens naar toe. Miami Beach is verrassend rustig. We vinden een parkeerplek op nog geen 25 meter van het strand en liggen al snel met z’n vijven te grijnzen in het warme, turquoise gekleurde water van de Atlantische Oceaan.
Amerikanen zijn dan misschien wel helemaal ‘te plastic’, maar de vriendelijkheid is een weldaad. ‘Hello sir, how are you today?’ Nergens een winkelbediende, parkeerwachter of hotelmedewerker die je meteen toebijt met een op commandotoon gestelde vraag. Nee, iedereen lijkt zich hier te hebben aangepast aan het weer. Calm, relaxed and always with a smile. Altijd die geïnteresseerde oogopslag, altijd eerst de vraag hoe het met je gaat en dan pas de vraag wat je wilt. Een gesprek wordt het maar zelden, en het is allemaal maar buitenkant, maar toch. Als je dan toch in deze hitte je geld moet verdienen kun je het maar beter een beetje vriendelijk doen. En wat is er minder pijnlijk dan je zuurverdiende geld uitgeven aan iemand die je in ieder geval het idee geeft dat je de allerbeste, aller aardigste en aller charmantste motherfucker bent die op deze aardkloot rondhuppelt.

Schiphol, 3.30 uur

chair

Schiphol, half vier in de ochtend. Half vier, want we vliegen om kwart over zes en je kunt maar op tijd zijn. Om haf vijf zijn we door de bagage en paspoorten. Want we hadden immers alles online ingecheckt. Alleen de rest voor ons blijkbaar niet. Koffie dan maar, van Starbucks. Ongelofelijk hoeveel mensen ’s morgens om half vijf helemaal naar Schiphol rijden om koffie te halen bij Starbucks. Zoon B. is moe, dochter M. is niet moe, dochter Floor is altijd al moe, maar nu nog nooit zo moe geweest. M. is als gewoonlijk de kalmte zelf. Ik luister naar jonge mensen die een zuipvakantie tegemoet gaan, zo vertellen zij elkaar trots. Of ze later een biertje nemen, of nu maar meteen. Het wordt meteen. Ik ben niet jaloers. Ik zie dit gedrag tegenwoordig als een wat hopeloze vrijheid. Het kan, dus het mag en dus het moet. Nog een uur, dan gaan we aan boord voor de eerste vlucht. Naar Lissabon. Van Lissabon om 10 uur richting Miami. En daar dan om kwart over drie ’s middags aankomen, na 11 uur vliegen. Mooi dat tijdsverschil. Het vertraagt je vakantie. De eerste dagen duren langer, want de bioklok staat nog in Nederland. Ik ben gelukkig. Anders dan anders was ik mij de afgelopen weken uitermate bewust van alle ongelukjes die deze vakantie zouden kunnen dwarsbomen. Iedere keer als een van de kinderen wegfietste riep ik ze weer na – zoals in de kleutertijd: RIJ VOORZICHTIG!! Dat bewuste, dat alerte is lastig en geeft stress. Maar het geeft ook een enorm besef van het geluk dat je hebt als je kinderen en je geliefde iedere dag weer heel thuiskomen. Deze vakantie heeft mij al zoveel gegeven, ik heb er eigenlijk niets meer te scoren. We hebben de droom gedeeld, we hebben de ideeën gedeeld, we hebben het sparen en het wachten gedeeld. Nu gaan we uiteraard mooie plaatsen bezoeken, leuke dingen doen en avonturen beleven. Maar het bewustzijn van mijn eigen geluk heb ik in jaren niet zo beleefd. De komende drie weken is slechts een bonus.
Een fantastische bonus, dat wel.

Op de foto de schommelstoel waarin ik nu zit in Palm Beach.