In plaats van ergens naar toe gaan, wil ik ergens zijn.
Wachten is in mijn beleving verloren tijd.
Nu is het enige moment, morgen zien we wel weer.
Ik doe niet aan voorpret, daar heb ik het geduld niet voor.
Bovenstaande zinnen kenmerken mij. Dat wil zeggen, tot begin dit jaar dan.
Begin 2012 besloten we een reis naar Amerika te gaan maken. Met z’n vijven. Samen met M. had ik de oversteek al eens gemaakt in 2007 en bij terugkomst beloofden we de kinderen om ook eens met z’n allen te gaan. Ondertussen zijn de kinderen pubers, de oudste doet volgend jaar alweer eindexamen en ik kreeg een vorm van ‘nu of nooit’ gedachte. Als we ooit nog eens met z’n allen naar de VS wilden, dan moesten we het nu doen.
Nu, omdat ze nu nog met ons mee willen. Nu, omdat er nog geen aanhang is. Nu, omdat we het nog altijd met z’n vijven goed kunnen vinden. Nu, omdat we allebei werk hebben.
En verder vooral gewoon omdat. NU!
‘Nu’ was echter geen optie. Drie weken door de VS per luxe camper met vijf personen loopt namelijk nogal in de papieren en we kwamen net uit een financiële dip van een jaar of twee. We moesten eerst even sparen. Gelukkig ben ik niet alleen en voorkomt M. in gevallen als deze dat ik ons een teleurstelling bezorg. We maakten dus een plan: we slaan een jaar vakantie over, leggen geld opzij en streven naar 2013.
Uitstellen, omdat het wel moest.
Pas begin 2013 kwam de vakantie weer bij mij op de agenda. Het geld was er, de vluchtschema’s kwamen beschikbaar, de camper kon gereserveerd worden en de vakantieaanvragen bij de werkgevers waren rond.
Onze plannen kregen vast vorm. We pasten onze ideeën aan aan de realiteit (schuurtje – boompje), we maakten berekeningen en we konden uiteindelijk los. We boekten een vliegtuig naar Miami, reserveerden een camper en bepaalden een ‘globale’ route.
Complete route weergeven op een grotere kaart
Op 1 mei keek ik voor het eerst op Datumcalculator om te zien hoe veel dagen we nog moesten wachten. Het waren er 70.
Sindsdien ben ik mij bijna dagelijks bewust van het aantal dagen die nog voorbij moeten (vandaag zijn dat er 38), gaat er geen dag voorbij dat we het er niet over hebben en zijn we intensief bezig met het voorbereiden. We hebben een lijst van plaatsen waar we heen gaan, we gaan naar pretparken, bezoeken fantastische plekken en gaan zwemmen met dolfijnen. Ik krijg kriebels in mijn buik als ik er aan denk, ik word helemaal wee wanneer ik mij realiseer hoe geweldig ik het vind dat we dit kunnen doen. Het ontroert mij hoe de kinderen er naar uitkijken en ik noem mijzelf van tijd tot tijd de gelukkigste klootzak op aarde.
Ik heb zogezegd last van voorpret.
En ik geniet er van, iedere dag weer.
(Op de foto: Sanibel Island))
2 juni 2013 op 16:23
Heerlijk! Kan me dat zo voorstellen. En het gaat misschien wel een reis worden die je je hele leven bijblijft. Geniet!
2 juni 2013 op 17:44
Geweldig! Leuk dat je nu de voorpret ook kan waarderen :-)) heel veel reisplezier!!
2 juni 2013 op 21:50
Veel plezier, ook met de prepret.
Zelf kan ik er niet zo tegen en bepaal pas tijdens de vakantie waar ik naartoe ga. Dat doe ik een paar keer per dag afhankelijk van het weer en m’n stemming. Als alleenganger gaat dat probleemloos, maar met iemand er bij wordt die methode al snel problematisch.
De USA heb ik vanwege mijn werk op een aantal plekken bekeken. Canada vond ik mooier, maar ook veel leger. Het enige dat ik nog wel zou willen bekijken is de Grand Canyon. Alleen heb ik flinke hoogtevrees, wat niet goed samengaat met die locatie.