Maand: juni 2013

De tragische dood van nummer 134

antisocialmedia

Omdat de buren maar bleven klagen over een vieze lucht besloot de politie een kijkje te nemen op de Victoriestraat 134. De flat was twee jaar geleden gerenoveerd, er woonden keurige doorsnee mensen. Arbeiders, starters, gepensioneerden en zelfs werkende buitenlanders. Beneden in de hal stonden twee vaasjes met verse bloemen en aan de muur hing een groot prikbord. Op het prikbord riep bewonersvereniging ‘Victoria 2008’ op tot het bijwonen van de jaarlijkse bewonersvergadering, de biljartvereniging zocht nieuwe leden en mevrouw van der Wal van nummer 82 kondigde haar nieuwe kookcursus aan. De sfeer was vriendelijk. Geen borden met ‘het is verboden’, maar vriendelijke uitnodigingen tot gewenst gedrag: ‘Denkt u aan het licht? Dank u.’ Het was er vast prettig wonen aan de Victoriestraat.
Op aanbellen door de politie werd niet gereageerd.De agenten die bij de buren links en rechts aanbelden werden over de bewoner van 134 niet veel wijzer. Ja, hij schijnt Harm Visser te heten, vertelde de buurvrouw van 132. Tenminste, dat stond op de brievenbus in de hal. De buurman van 136, een oudere Marokkaanse man, wist zeker dat hij geen kinderen had. Henk van Dam, van nummer 130 wist eigenlijk niet eens hoe de buurman van 134 er uit zag. “Het was een vreemde snuiter”, dat wist hij dan weer wel. De gordijnen op 134 waren dicht, de deuren waren gesloten en er was geen enkel teken van leven. Uiteindelijk belde de agenten een slotenmaker om toegang tot de woning te krijgen. Binnen heerste een gruwelijke lucht, de stank van rottend vlees. De bewoner van de flat werd dood aangetroffen, in verre staat van ontbinding. De inschatting van de schouwarts was dat de man al een half jaar geleden overleden moest zijn. Aan de lege potten pillen dacht men direct aan suïcide. Bij het uitruimen van de flat, op zoek naar contactadressen van eventuele familie of vrienden bleek dat de laptop van de man nog altijd aanstond. Er stonden verschillende tabbladen open in zijn browser. Facebook, Twitter en Youtube. De Facebookpagina stond op naam van Theo de Tijger. Het Twitter account was van @Tijgerbalsem23. Zowel op Facebook als op Twitter was het laatst geplaatste bericht: “Social media is de dood van het persoonlijke contact.” Op Facebook was daar 567 keer op gereageerd met een ‘like’. Op Twitter was het bericht 30 keer geretweet.

Jij & Ik

zwijgen

sluit de deur, de wereld is vannacht niet groter
dan deze stad, deze plek, dit bed
al het andere is weg, buiten is gesloten
uren duren eindeloos, de tijd is uitgezet

de deuren dicht, het hart wijd open
jouw huid en haar in schemerlicht
het zoute vocht smaakt meer dan zoet
een warme adem verkoelt bezweet gezicht

laat ons zwijgen in alle talen
laat geen stem de stilte nu verbreken
laat lippen stoeien, tongen strelen
zwijg, en laat alleen je ogen spreken

jij weet wat ik weet en niets heeft verder waarde
ik kom en jij komt, smelten zo tot samen zijn
met mijn hand om jouw borst omsluit ik heel de aarde
jouw vinger over mijn wang heelt alle pijn

laat ons zwijgen in alle talen
laat geen stem de stilte nog verbreken
laat lippen stoeien, tongen strelen
zwijg, en laat alleen je ogen spreken

je haar ligt in een waaier en lijkt te geeuwen
zelfs je ogen doen er nu het zwijgen toe
je billen draaien mij een laatste groet
handen rusten, het strelen moe

laat ons zwijgen in alle talen
geen geluid mag dit moment verbreken
slaap zacht mijn lief want alles is gezegd
toen wij ons in de ogen keken

Iedereen zijn eigen waarheid

prodimed

Iedereen zijn eigen waarheid, dat is vrijheid. Wij mogen, anders dan in bijvoorbeeld Noord Korea, zelf bepalen wat de waarheid is. De waarheid als persoonlijk eigendom. Wanneer Prodimed zegt dat zij een ‘medisch proteïne dieet’ verkopen, dan is dat de waarheid van Prodimed. En als mijn buurman wil geloven dat dit ook echt zo is, dan is dat zijn waarheid. Dat mijn waarheid is dat Prodimed niets anders is dan oplichterij in een mooie verpakking, dan is dat mijn waarheid. Iedereen zijn waarheid. En de waarheid verkoopt. De waarheid toon je aan door onderzoeken. Om de waarheid aan te tonen zoek je dus een onderzoeker die bereid is jouw waarheid te bevestigen. Niet zo moeilijk, zolang jij de onderzoeker maar betaalt. Onderzoek wijst net zo gemakkelijk aan dat dit land kapot gaat aan een ‘tsunami van immigranten’ als dat het aantoont dat dit land ‘economisch overeind gehouden wordt door de arbeid van buitenlanders’. We stemmen op Mark Rutte omdat hij de waarheid in pacht heeft, of we stemmen op Emiel Roemer omdat die weet dat Mark Rutte er geen hol van snapt. De waarheid is dat de Fyra een Italiaans maandagmorgen product is. De waarheid is ook dat de NS uit een bende incompetente lutsers bestaat die niet weten hoe zij met een trein moeten omgaan en het gewoon verdommen om de gebruiksaanwijzing te lezen. De waarheid is dat Obama de eerste idealist is na JFK is die de wereld echt wil verbeteren. De waarheid is dat ook Obama niets veranderd en dat er onder geen enkele andere Amerikaanse president zoveel burgerrechten geschonden worden dan onder Obama. De waarheid is dat de banken van deze wereld de macht hebben en die macht alleen gebruiken om banken rijker te maken. De waarheid is dat banken noodzakelijk zijn en zich slechts tot taak hebben gesteld om uw en mijn welvaart te beschermen. Europa is onmisbaar om economische en sociale stabiliteit te garanderen, dat is de waarheid. Europa is een bodemloze put waar geld in verdampt en de compromiscultuur ieder adequaat handelen onmogelijk maakt. Echt, dat is de waarheid. Snowden is een op aandacht beluste landverrader, dat is de waarheid. Snowden is een man die niet kon leven zonder ons met de waarheid bekend te maken, dat is de waarheid. Die 6 miljard bezuinigingen die weer gaan komen zijn nodig om ons land te redden, het is de waarheid. Het is de waarheid dat dit land he-le-maal kapotbezuinigd wordt en dat overheidsinvesteringen de enige redding biedt.

Wij mogen onze waarheid kiezen. We hoeven de waarheid niet te weten – dat wil niemand – we moeten de waarheid aannemen. De waarheid wordt ons niet verteld, de waarheid wordt ons verkocht. We komen niet verder dan de verpakking die ons de waarheid aanprijst. Openmaken mag pas na het afrekenen, garanties zijn er alleen zolang de verpakking intact is. We kiezen de waarheid op basis van prijs, persoonlijke behoefte en de verpakking die ons het beste past. We consumeren de waarheid. Iedere waarheid. Als de werkelijkheid ons dan verder maar met rust laat.
Daar gaan we nog eens een hoge prijs voor betalen.

Bloggen naar de baas!?

blaffen

Leuke vraag: of ik wil bloggen voor de instelling waarvoor ik werk. Natuurlijk wil ik dat. Welke zichzelf respecterende hobbyblogger wil dat niet? Bloggen en er nog voor betaald krijgen ook. Als ik er wat langer over nadenk blijkt het toch iets lastiger te liggen.
Een blog is een persoonlijk dagboek op het Internet. Tenminste, zo definieer ik een blog. Een blog geeft je de vrijheid om jouw ervaringen, ideeën, meningen en overtuigingen op papier te zetten en met anderen te delen. Hierbij word je niet meer gehinderd dan door de buitenwereld die daar wat van kan vinden en dit over het algemeen kan en zal laten weten. Een blog kan kritiek oproepen, die kritiek komt van buitenaf en is gericht op de schrijver van het blog. Lastig genoeg soms, niet iedereen kan tegen kritiek en heel veel kritiek van de zogenaamde ‘reaguurder’ is ongenuanceerd, gericht op de persoon en weinig constructief. Wanneer je dat niet kunt handelen, kun je maar beter niet (kritisch) bloggen.

Wanneer je voor een bedrijf of instelling gaat bloggen wordt dit anders. Ondanks dat je een persoonlijk document publiceert ben je heel duidelijk verbonden aan de instelling of het bedrijf waar het blog verschijnt. Wat jij schrijft straalt af op het bedrijf of de instelling waarvoor je schrijft. In mijn geval betekent het dat ik schrijf voor een instelling die samenwerkt met – en dus ook voor haar succes mede afhankelijk is van – een groot aantal andere instellingen. Daarbij ga ik schrijven ik over een maatschappelijk probleem dat vele kanten kent, emotie oproept en waar veel mensen een hele sterke mening over kunnen hebben. Dit doet bij mij wat alarmbelletjes rinkelen.

Het is uiteraard een fantastische uitdaging: schrijven over je werk, de successen, de problematiek en de uitdagingen. Het lijkt me geweldig om op papier te zetten wat ik doe, waar ik tegen aanloop, waar we successen boeken en waar verbeteringen mogelijk en ook noodzakelijk zijn. Kritisch en vrijuit schrijven is voor mij voorwaardelijk om er aan te beginnen. Ik wil geen reclamefolder produceren voor de instelling waarvoor ik werk. Als het al een positieve bijdrage moet leveren aan de naam van de instelling dan is het dat de instelling waarvoor ik werk een instelling is waar een eigen mening en eigen ideeën gewaardeerd worden. En dat er mensen aan het werk zijn die gericht zijn op ontwikkeling, betrokken zijn op de inhoud en een bijdrage leveren aan de veiligheid binnen onze maatschappij.

De vraag is of de lezer het onderscheid tussen mijn mening en mijn ervaringen los kan (en wil) zien van de instelling zelf en of de instelling waarvoor ik werk kan omgaan met kritiek op een blog van een medewerker.
Dat wordt nog een zeer interessant gesprek.

Heb jij ervaringen? Reageer!

Klappen achter de geraniums

ouderenmishandeling

Volgens cijfers van Movisie krijgt een op de twintig ouderen te maken met een vorm van mishandeling. Een snelle berekening leert dat slechts een fractie van deze mishandelingen gemeld wordt. Het overgrote deel blijft onzichtbaar en wordt dus ook niet gestopt. Ouderenmishandeling blijft vaak verborgen achter de geraniums waar wij als maatschappij onze ouderen hebben gepositioneerd. Ouderenmishandeling kent vele vormen. Vaak gaat het om mishandeling zonder kwade opzet of bedoelingen, met louter slachtoffers in plaats van duidelijke plegers en slachtoffers. Ik denk daarbij aan de man die zijn echtgenote wil blijven verzorgen, maar het eigenlijk niet meer kan zonder tot mishandeling over te gaan. Het is niet verwonderlijk dat je bij ‘ouderenmishandeling’ denkt aan dat nieuwsbericht van die oude dame die door een aantal knapen beroofd werd van haar tasje en daarbij nog klappen kreeg ook. Die zaken halen het nieuws, wekken onze afschuw op en leiden tot massale verontwaardiging. Over de vrouw van 85 die haar echtgenoot bijna dood slaat omdat zij in de waan leeft dat haar man vreemd gaat hoor je niets op het nieuws en lees je niet in de krant, maar het gebeurt wel. Mensen die meer dan 50 jaar met elkaar samen zijn ‘verraden’ elkaar niet. Ook niet wanneer dit betekent dat een van de twee bijna dagelijks klappen krijgt. Zij zijn met elkaar oud geworden, zijn afhankelijk van elkaar en hebben soms niemand anders dan elkaar.
Eén op de twintig ouderen wordt mishandeld. Eén op iedere twintig ouderen krijgt slaag, wordt vernederd, psychisch mishandeld, financieel uitgebuit, seksueel misbruikt, wordt zorg onthouden of wordt geschonden in zijn of haar rechten.

Deze feiten en cijfers moeten ons niet alleen aan het denken zetten, maar tot actie bewegen. Er wordt via bezuinigingen al veel weggenomen bij de ouderen van nu. Zorg staat onder druk, waardoor mantelzorgers nog meer belast worden. Financieel staan ouderen onder druk, waardoor zij nog vaker ‘achter de geraniums’ blijven zitten en beperkt worden in de mogelijkheden. Dit zijn ontwikkelingen die ouderenmishandeling eerder zullen doen toenemen dan doen stoppen. Daar kun je persoonlijk wellicht weinig aan doen.

Wat jij wel kunt doen is helpen de aandacht voor ouderenmishandeling te vergroten en alert zijn op de signalen van ouderenmishandeling.

Wanneer er sprake is van ouderenmishandeling is de eerste stap om te komen tot een andere, meer veilige situatie er zorg voor te dragen dat er melding wordt gedaan. Melding van ouderenmishandeling kan bij de politie, advies over wat te doen en hoe te handelen kun je altijd krijgen bij het Advies en Steunpunt Huiselijk Geweld bij jou in de buurt.

Vandaag is het Internationale Dag Tegen Ouderenmishandeling.