Dat nemen we mee

‘Dat nemen we mee’.
De gemeenteambtenaar spreekt rustig, glimlachend en begrijpend knikkend.
‘Dat nemen we mee’, zegt de ambtenaar. Een keer of veertig deze avond.
De ambtenaar is aangewezen om een toelichting te geven op het nieuwe beleid van de gemeente. Hij doet dit met een presentatie. Zo’n Prezi ding. Wij, de sportbestuurders mogen vragen stellen. Graag zelfs. De ambtenaar krijgt veel vragen. Kritische vragen. Hoe je bijvoorbeeld zelf verantwoordelijk kunt zijn voor de netten in een doel wanneer de gemeente verantwoordelijk (want eigenaar) is van de accommodatie.
‘Dat nemen we mee.’
Of, als je het eigendom van de clubgebouwen van een aantal verenigingen gratis overdraagt aan de verenigingen, hoe je dit rijmt met die verenigingen die zelf de clubgebouwen gebouwd en gefinancierd hebben.
‘Dat nemen we mee’, antwoord de ambtenaar glimlachend.
Verenigingen kunnen een deel van een nieuw kunstgrasveld gesubsidieerd krijgen ‘als daar voldoende noodzaak toe is’, zo legt de ambtenaar uit. Wanneer is er ‘voldoende noodzaak’, is de vraag.
‘Dat nemen we mee’, is het antwoord.
Na een uurtje is de ambtenaar klaar met zijn verhaal, pakt zijn spullen en vertrekt.

Nog even kijkt hij om.
Ik denk om te controleren of hij niets vergeet mee te nemen.