“Heb je al een cadeautje gekocht voor mij?”, vraagt mijn vrouw over de telefoon.
Denk nou niet dat zij bang is om wat te kort te komen. Nee, mijn vrouw is echtgenoot en moeder, dus zij wil de dingen geregeld hebben. Ik koop het gezamenlijke cadeau en dat moet wel geregeld zijn.
Anders staat mijn vrouw voor lul, sta ik voor lul en staan de kinderen voor lul.
Mijn vrouw heeft het cadeau ook al uitgezocht. Ik vermoed dat het feit dat ik niet gevraagd heb wat zij wil hebben hierbij een rol speelt. Aan de andere kant wil zij graag nieuwe oorknoppen, en smaak is persoonlijk.
Ik heb op mijn bureau dus 2 print-outs liggen van foto’s die zij heeft genomen van de etalage bij de plaatselijke juwelier.
Kandidaat cadeautjes zogezegd.
In de juwelierszaak sta ik oog in oog met een vrouw die nergens meer van opkijkt. Dat straalt zij ook uit. ‘Ik kijk nergens meer van op!!’, je ziet het aan haar houding, de woorden liggen op haar lippen en het straalt uit haar terneergeslagen ogen. Deze vrouw zou zonder blikken of blozen een gaatje in mijn glans prikken wanneer ik er om zou vragen. Al was het maar om vol te houden dat zij nergens meer van opkijkt.
Ik verkondig vrolijk dat ik een opdracht, nee, een missie heb. De vrouw kijkt er uiteraard niet van op. Zij kijkt ook niet op wanneer er een andere vrouw binnenstapt – die overigens de indruk maakt ook echt helemaal nergens meer van op te kijken – en zonder verder wat te zeggen of iemand te groeten via de de deur in de hoek van de winkel in het niets verdwijnt.
Ik pak de print-outs uit mijn zak en wijs aan welke oorknoppen ik wil kopen en vertel haar waar ze liggen in de etalage. De vrouw knikt en maakt aanstalten om de oorbellen te pakken.
Even later liggen de beide knoppen op de toonbank.
“Mooi!”, zeg ik. De vrouw kijkt daar natuurlijk niet van op.
Ik laat de vrouw zien wat mijn echtgenote voor de zekerheid op de print heeft geschreven: ‘even laten poetsen’.
“Ik zal ze even in bad doen”, zegt ze zonder op te kijken. “Niet dat ze er veel lichter van worden, dit zilver is gewoon wat donker.”
Even later gaan de twee knoppen glanzend (en veel lichter) in een knoppendoosje, grijpt de vrouw blindelings een precies op maat gesneden velletje inpakpapier, maakt er een pakketje van en plakt er als laatste een gouden kunstroosje op.
“Dan wordt het 36 Euro en 50 cent”, zegt zij.
Wanneer ik de deur uit ben realiseer ik mij dat ik mijn muts en handschoenen in de winkel heb laten liggen.
“Oeps!”, roep ik terwijl ik mij omdraai om ze te pakken.
De vrouw staart mij wezenloos aan.
“Als je maar niet denkt dat ik daar van opkijk”, lijkt ze te denken.
