Een paar dagen geleden vroeg iemand tijdens een congres aan een psychiater hoe hij hulp kon verlenen aan een echte psychopaat. De psychiater glimlachte en zei: “De echte psychopaat kom jij niet tegen, de echte psychopaten zitten tegenwoordig aan de top.”
Een psychopaat is populair gezegd iemand met een gestoorde gewetensfunctie.
Lance Armstrong is zo iemand.
Wie medelijden of sympathie voelt bij de ‘bekentenissen‘ van Lance Armstrong bij Oprah moet zich eens achter de oren krabben.
In de eerste plaats kun je je afvragen wat Lance Armstrong bezielt om zijn bekentenissen te doen. Spijt? Gewetenswroeging? Schaamte? Ik geloof er niets van.
Wanneer je ontkenningen van Lance Armstrong over dopinggebruik achter elkaar legt kun je naar de maan en terug. En niet gewoon ontkennen, nee, KEIHARD ontkennen.
Het feit dat Lance Armstrong in tranen vertelt dat zijn zoontje hem steeds verdedigde en dat hij dat niet meer aankon vind ik misselijkmakend. Lance Armstrong kon zijn zoontje niet langer belazeren?
Ga toch fietsen man! (Oh, eehhh… nee dat kan natuurlijk niet.)
Lance Armstrong heeft na ampel beraad met een leger van snelle advocaten bedacht dat hij gewoonweg niet anders meer kon dan toegeven dat hij de kluit al die jaren besodemieterd heeft.
Maar ook die bekentenis wordt duur betaald. Is er al openheid over het bedrag dat Lance Armstrong heeft geïncasseerd voor zijn optreden bij Oprah?
Of dacht je werkelijk dat de ‘bekentenis van de eeuw’ gratis was?
Laat je nakijken.
Dat Lance Armstrong meent dat hij niet de ‘doodstraf’ in de vorm van levenslange schorsing verdient is ook een teken aan de wand. Nee, zegt Lance Armstrong, ik VERDIEN het om te mogen terugkeren in de sport.
Iemand die mij kan uitleggen waar Lance Armstrong dat aan verdient is echt een hele grote.
Lance Armstrong vocht met ‘gelijke’ middelen, zo vertelt hij. Want, de hele top propte zich vol met verboden middelen. Wat Lance Armstrong voor het gemak even overslaat zijn de honderden sportmannen die zich dag in dag uit in het zweet trainden en hun hele leven richten op het – schoon – winnen van een wedstrijd. En dat deze sportmensen nooit een kans hadden en die ook nooit meer krijgen, zij zijn nu te oud.
Hoe zou dat voelen voor deze mensen, meneer Armstrong??
Lance Armstrong heeft niet alleen jarenlang iedereen belazerd, Lance Armstrong heeft er een financieel imperium mee opgebouwd. Lance Armstrong heeft daarbij de strijd tegen kanker verkankerd, met zijn ‘kijk mij eens kanker overwinnen’.
Lance Armstrong heeft jarenlang als een ware psychopaat aan de top gestaan.
En als een ware psychopaat ondergaat Lance Armstrong, omdat het niet anders kan, een zo minimaal mogelijke straf. In plaats van een serie afspraken bij een psychiater.
Als ooit iemand de doodstraf in de vorm van levenslange schorsing verdiend heeft, dan is het wel Lance Armstrong.
“Ik ben er bijna”. Het is de laatste tweet van Arthur Jaspers.
Hierna volgde een ziekenhuisopname en afgelopen week overleed Arthur.
“Ik beken, ik heb geleefd”, staat er in zijn bio.
Ik geloof dat ook, dat Arthur Jaspers ‘geleefd’ heeft.
Sex, drugs en rock and roll. Dat zou je uit de profielfoto wellicht niet meteen afleiden, maar wanneer je naar een jongere Arthur kijkt kun je je daar wellicht meer bij voorstellen.
Ik houd mijn beeld vast, of het nu overeenkomt met de werkelijkheid of niet. Arthur Jaspers was een rebel, een rocker. Arthur Jaspers leefde jaren op het randje en betaalde uiteindelijk de prijs. Een scherpe, heldere geest, levend in een tot het bot gesloopt lichaam.
De geest wilde wel door, het lichaam was er echter helemaal klaar mee.
Ik heb Arthur Jaspers nooit ontmoet. Ik volgde Arthur slechts op Twitter.
Arthur Jaspers was een van mijn favoriete woord-goochelaars.
Ik vind een tweet als “Tegen elkaars gedachte geleund warmte zoeken. Als u mij voor 4 uur bestelt heeft u mij vanavond al in huis” pure romantiek.
“Geloven is het nieuwe zeker weten”, daar kan ik dus over nadenken.
“U kunt beter nu mijn handtekening vragen, nu het nog niet zo druk is.”, de zelfspot is prachtig.
Ik vind dat een kunst, om de gewone dingen net iets anders te brengen. Zoals: “Aan de zwaartekracht is vannacht niets veranderd, alles valt uit mijn handen gewoon op de grond, ook het geroosterde broodje met marmelade.”
Over Twitter zei Arthur Jaspers: “Twitter , de aangepaste werkelijkheid, we verzinnen onszelf en de ander mooier dan we zijn. Of het omgekeerde hiervan.”
En dat is waar.
Voor wie @arthurjaspers nooit gevolgd heeft op Twitter, zijn account is er nog altijd en ik raad je aan om eens door zijn tweets te bladeren.
Ze zij de moeite meer dan waard.
Indiaas moest het worden. We zochten allebei naar een restaurant en kwamen allebei op ‘Jamuna‘ in Leeuwarden.
M. had op Facebook navraag gedaan en er waren positieve geluiden, zo vertelde zij mij in de auto.
“Dan zal het wel niet veel bijzonders zijn”, zei ik. Dat ik dat zeg heeft een reden. In mijn beleving is authentiek Indiaas eten niet direct voedsel waar een gemiddelde Fries van gaat juichen. Eerder jodelen, vanwege de kruiden.
Vindt de goegemeente het een goed restaurant, dan loop je het risico dat dit dezelfde mensen zijn die een gemiddelde wok-chinees he-le-maal top vinden.
En ik vind een wok-chinees he-le-maal niks.
Het was er druk. Dat wil zeggen, het restaurant (60 stoelen) zat bijna vol.
We kregen een mooi plekje, achterin ver weg van de koude buitendeur. Mooi.
Tot je wat wilt bestellen, dan blijkt dat je wel erg ver achterin zit.
“Sorry for the delay”, zegt de Poolse, Roemeense of Russische – maar in ieder geval niet Indiase – serveerster. We bestellen wat drinken (thee in een koffiekopje) en kiezen als menu ‘Tandoori Royal’. ‘Een spetterende mix grill’, staat op de kaart te lezen.
De serveerster komt met twee borden en vraagt: “Starter for Tandoori Roayal?” Ik denk dat zij het antwoord op die vraag moet weten, maar goed. We antwoorden optimistisch: “Yes!” We hebben namelijk wel trek. Het voorgerecht heet Choleé Bhature. Aan de meneer die de lege borden weghaalt en die vraagt of het gesmaakt heeft vragen we wat het eigenlijk was. De man mompelt iets over Indiaas brood. Met iets. Wat dat ‘iets’ is geweest weet ik nu nog niet.
Het ‘spetterende’ van de mix grill blijkt de wijze van serveren te zijn. Een hoop gesis en stoom kondigt een stalen blad aan met daarop de stukjes lam, kip, rund en grote garnalen. De geur van verbrande uien slaat mij op de keel.
Daarbij krijgen we pilaw rijst, salade en brood.
Het ziet er allemaal wat gehaast uit, en zo smaakt het ook.
De salade (ijsbergsla, grote stroken komkommer, uiringen en tomaat) is zoet, erg zoet.
De pilaw rijst smaakt naar rijst, maar dan zonder pilaw zeg maar.
Ook dacht ik dat Sheek Kebab iets met vlees, knoflook, gember en andere kruiden was. Bij Jamuna is het een soort van grove frikandel, en dan vind ik de frikandel van de lokale patatboer in Bolsward pittiger.
We kijken elkaar eens aan en grinniken wat. Het is allemaal té makkelijk van smaak. Maar we realiseren ons ook dat dit wellicht ook komt omdat we zelf altijd vrij kruidig koken en eten.
Als dessert kiezen we een ‘Indiaas dessert’.
Het blijkt een mierzoete blop rijstepap met kaneel, amandel en nog iets te zijn. Ik ruik er aan. Het ruikt naar, naar.. wc verfrisser? Ik vermoed dat er een of ander geurwatertje aan toegevoegd is.
Of de stalen coupe is slecht afgespoeld, dat kan ook.
We vragen de rekening. € 54 en een beetje.
M. legt € 60,- op de schotel.
De Poolse, Roemeense, Russische maar zeker niet Indiase serveerster pakt de schotel en vraagt: “Do I bring the change back?”
Ja schatje, breng jij de change maar lekker even back.
“Heeft u wel eens hoofdpijn?”
“Niet dat ik mij kan herinneren dokter.”
“Ah, u bent het vergeten. Tja, hmm…”
“Nee dokter, ik bedoel, de laatste tijd niet.”
“Dus u bent de laatste tijd vergeetachtig. Hoe oud bent u?”
“52 Dokter.”
“Dan bent u er vroeg bij!! Hoe gaat het met de ogen? Bril? Hoe sterk?”
“Ehh, jee. +3 Of zo?”
“Ja, vraagt u het nu aan mij???? Sinds wanneer?”
“Sinds wanneer wat?”
“Die bril!! Sinds wanneer??”
“Och jee, al jaren hoor.”
“U weet het niet precies?”
“Ehh, nou nee eigenlijk.”
“AHAA!!!”
“Aha?”
“U bent dement aan het worden meneer, geen twijfel over mogelijk. Jammer, maar helaas. DE-MENT!!”
“Dement?”
“Kijk, nog last van echolalie ook!”
“Echolawat?”
“Echolalie meneer! Echo-la-lie! Dat u alles nazegt. Typisch dementieel gedrag. Maar er is nog hoop! Ik heb hele goede medicijnen voor u. Nagelnieuw! Nog niet eens op de markt!”
“Ja maar…”
“Niks ja maar! Het is nu of nooit. Uw keuze. Of u zit over een maand of twee kwijlend aan de begonia’s te likken, of u laat zich helpen meneer!”
“Ja maar dokter Pasteur, luister nou eens. Ik …”
“Steur!! De naam is Steur!!! Bent u mijn naam ook al vergeten? Godverdomme, dit gaat sneller dan ik had gedacht!! U heeft vast ook een tumor!! Dat wordt een hersenoperatie!! Blijf even zitten, plan ik de operatiekamer. Zo’n tumor moet je uitroeien, en wel direct!”
“Hersenoperatie?? Maar u bent toch orthopeed?”
“ERNST JANSEN STEUR IS DE NAAM, NEUROLOOG!! NEU-RO-LOOG MENEER!”
“Oh, sorry dokter, maar dan heeft de mevrouw aan de balie zich vergist. Ik heb een afspraak bij dokter E. Pasteur, orthopeed. Voor mijn knie. Er zit vocht in.”
“VOCHT???? IN UW HOOFD??? *snirfff* GEEF MIJ EEN SCALPEL!!! IK OPEREER U METEEN. HIER EN NU!!! BLIJF HIER GODVERDOMME!!! HIER ZEG IK JE!!!
KOM HIERRRRRRRRRRRR!!!!!”
Ik geloof dat ook, dat Arthur Jaspers ‘geleefd’ heeft.
