Jaar: 2012

Fijne feestdagen

Hij staarde naar de niet aflatende stroom auto’s die gehaast het centrum van de stad leken te ontvluchten. Hij dacht aan de komende feestdagen. Hoe hij die hier alleen zou doorbrengen. Niet omdat hij alleen wilde zijn, maar omdat hij alleen was geraakt. Hij probeerde zich voor te stellen hoe het zou zijn wanneer hij niet hier, maar daar, in een van die auto’s zat. Hij probeerde zichzelf te zien. Hij stelde zich voor dat hij naar de radio luisterde, het filenieuws hoorde en naar huis belde om te vertellen dat hij vanwege de file op de A32 een half uurtje later zou zijn. Vanuit zijn auto zou hij, terwijl hij zijn vrouw gedag zei, een blik op de flats werpen en hem zien staan. Hij vroeg zich af wat hij dan zou denken. Van de man die daar naar hem stond te staren.

Het viel niet mee om onopvallend geen haast te hebben. De laatste werkdag voor de feestdagen stond voor zijn collega’s in het teken van afronden wat afgerond moet worden, vooruitschuiven wat niet echt moet en maken dat je zo snel mogelijk het pand hebt verlaten. Telefoons werden vanaf een uur of drie al niet meer beantwoord en wanneer hij mail verstuurde kreeg hij een geautomatiseerde kerstgroet terug.
Om half zes baande hij zich per auto een weg door de stad. Op weg naar huis. Hij zuchtte. Hij zag op tegen de feestdagen. De verplichte nummers. Het bezoek aan zijn ouders. Hij kon de vragen van zijn vader al horen. Waarom zij er niet waren, bij de dienst op kerstavond en wat de buren daar van zouden denken. Het kerstdiner bij zijn schoonouders. Zijn zwager die teveel zou drinken, de politieke discussie die zou uitmonden in een ruzie tussen zijn vrouw en haar broers.
Zijn leven was voorspelbaar en de komende dagen voorspelden niet veel goeds.

Regenvlagen waaiden tegen de ramen. Hij staarde naar de achterlichten van zijn voorganger. Op de radio hoorde hij een stem die vertelde dat na een ongeluk de file op de A32 inmiddels was gegroeid tot zeven kilometer. Hij belde naar huis en vertelde dat hij wat later zou zijn. “Had je dan niet wat eerder kunnen weggaan?”, was alles wat zijn vrouw vroeg.
Hij wierp een blik op de appartementen links van hem en zag een man voor een raam staan. Het was het enige raam van het blok dat niet met slingers, lampen en nepsneeuw versierd was.
Hij bedacht zich hoe het zou zijn als hij die man was daar achter dat raam.
Alleen in een warm appartement, muziekje aan en met enig genoegen kijkend naar al die dolende zielen op weg naar niets.

Woord van het jaar

‘Project X-Feest’, is verkozen tot woord van het jaar.
Een slecht woord, een negatief woord en niet eens een woord. Omdat we in Nederland wonen zijn er ook meteen twee manieren waarop je het zou moeten schrijven. ‘Project X-Feest’, volgens het Groene boekje en ‘Project-X-Feest’, volgens het Witte boekje.

In mijn hoofd spoken andere woorden.
Woorden die strijden om de titel ‘Woord van het jaar dat het meest een betekenis heeft verloren’.
Zoals ‘kabinetsformatie’, omdat dit niet meer blijkt te zijn dan een spelletje kwartetten op een natte zondagmiddag. Of ‘regeerakkoord’, omdat er niets van overblijft.
Of ‘live show’, zoals te pas en te onpas gebruikt door de omroepen om jou de illusie te geven dat je naar iets kijkt dat zich op dat moment afspeelt terwijl in werkelijkheid wordt bedoeld dat het zich ooit ergens heeft afgespeeld.
Wat te denken van ‘verkiezingsbelofte’, het woord dat echt helemaal niets meer blijkt te betekenen.
Ik moet denken aan ‘rechtstaat’, het woord dat zou moeten betekenen dat iedereen gelijk is en gelijke rechten heeft, terwijl meer en meer blijkt dat misdadigers vrij rond blijven lopen en het leven van onschuldigen voorgoed vernield wordt omdat er nu eenmaal iemand gestraft moet worden.
Of zou het toch ‘dierenliefde’ moeten worden omdat we het leven en de dood van een gestrande walvis buitenproportioneel veel aandacht geven en het niets met dierenliefde te maken blijkt te hebben maar slechts een volgende fuck-up van tegen elkaar strijdende partijen met andere belangen blijkt te zijn?
Of moeten we het woord ‘respect’ kiezen? Omdat na de dood van een grensrechter uit ‘respect’ het voetbal een weekeinde wordt stilgelegd. Dat wil zeggen; zolang het geen betaald voetbal is. Want geld moet rollen, de kassa moet rinkelen. Een minuut stilte is tenslotte ook ‘respect’.
We zouden ook kunnen kiezen voor ‘stille tocht’, ‘nabestaande’, ‘slachtoffer’ of ‘Balkenende Norm’.
Misschien moet het wel ‘crisis’ worden, omdat dit een permanente status is waarin we blijken te verkeren.
Of ‘Europa’.

Maar het meest in aanmerking voor de titel ‘Woord van het jaar dat het meest aan betekenis heeft verloren’ is misschien wel ‘vertrouwen’.

Over mijn lijk!

Lieve M,

Ik heb niets weg te geven en ik ben ook niet van plan binnenkort dood te gaan, maar ik wil toch iets helder maken. Voor het geval dat.

Stel dat die mafklapper die mij al 2 jaar digitaal stalkt en bedreigd de daad bij het woord voegt en een stelletje Amsterdamse criminelen mijn kant op stuurt om mij een kopje kleiner te maken.
Voorkom dan dat ik het gezicht word van een ‘social media probleem’.
Mocht ik tijdens de uitoefening van mijn beroep door een dolgedraaide Antilliaan aan een mes worden geregen, laat het helder zijn: ik wil geen slachtoffer zijn van een ‘Antillianen probleem’.
Wanneer ik in de file op de A9 wordt doodgeschoten door een geflipte idioot omdat ik een opmerking maakte over zijn bumperkleven, alsjeblieft, voorkom dat ik symbool wordt van een ‘verkeershufter probleem’!
De kans is de eerste tijd klein, maar toch. Als ik weer eens een voetbalwedstrijd fluit en een groepje Friese keetzuipers schopt mij van deze wereld af: ik wil niet geassocieerd worden met een ‘Fries Zuipkeetprobleem’!
Ik wil zelfs geen ‘kruis-met-bloemen-gedenkteken’ langs de kant van de weg waar een dronken automobilist mij de sloot in drukte terwijl ik ‘s avonds laat na mijn vrijwilligerswerk naar huis fietste.

Ik wil het niet.
Ik wil geen stille tocht. Ik wil geen minuut stilte. Ik wil geen foto met een slogan.
Ik wil jou of mijn kinderen niet huilend op televisie.

En iedereen die bij je aanklopt en je vertelt dat mijn dood het begin van verandering kan worden, die je vertellen dat ‘het volk’ mijn dood moet kunnen herdenken, dat mijn tragische verscheiden ‘niet voor niets’ mag zijn geweest en dat een paar woorden van mijn dochter ‘iets los zal maken’ bij het grote publiek:
Laat ze naar de duivel lopen!!

Ik wil niet geëxploiteerd worden.
Over mijn lijk!

KIA IS KUT!!!!! (En wij zijn knettergek)

Ik zie een berichtje van mijn broer op Facebook.
Mijn broer kent mij een beetje en hij verbaast zich er over dat ik KIA Motors leuk vind en dat ik dat laat weten op Facebook.
“Shit, weer es op een verkeerd knopje geklikt”, denk ik.

Denk ik, want het is niet zo.
Ik kan nergens achterhalen dat ik op een advertentie, pagina of andere uiting van KIA Motors heb geklikt om aan te geven dat ik KIA Motors ‘leuk’ vind.
Ik vind KIA Motors ook helemaal niet leuk trouwens. Ik vind ieder product van KIA Motors bij voorbaat een kutproduct. Sterker, er zijn geen beroerdere producten dan producten van KIA Motors.

KIA IS KUT!!!!! KIA IS KUT!!!!! KIA IS KUT!!!!! KIA IS KUT!!!!!
(Ik zeg het maar even, dat u niet denkt dat ik stiekem toch reclame maak voor KIA Motors.)

Ik heb maar kort aandacht voor dit soort zaken en Facebook vrolijk verder.
Tot ik vandaag opnieuw te horen krijg dat ik KIA Motors aanbeveel op Facebook.
Hoe kan dat nou toch???

Ik ben er achter. Het blijkt dat je via deze pagina (met voor mij totaal onbegrijpelijk gebrabbel) expliciet moet aangeven dat je niet wilt dat Facebook voor jou bepaalt wat je leuk vindt.
HUH????

Alsof je Wehkamp een brief moet sturen dat je niets wilt kopen.
Dat je Bol.com vooraf moet vertellen dat jij de laatste CD van Bob Dylan NIET wilt hebben.
Dat je vooraf moet tekenen dat je géén huisdieren hebt om te voorkomen dat er wekelijks een vracht hondenbrokken bij jou thuis wordt afgeleverd.

Nee, ik zeur niet.
Nee, ik overdrijf niet.
En nee, het is geen argument dat Facebook haar gebruikers heeft laten weten dat dit ging gebeuren en dat ik dit had kunnen voorkomen door mijn instellingen aan te passen.

Een VRIJ Internet??
We zijn allemaal helemaal knettergek geworden.
Dat kan niet anders, anders zou Facebook hier niet mee wegkomen.

Ik heb er geen woorden voor

Nergens worden meer woorden over gesproken als over een gebeurtenis waarvoor men ‘geen woorden’ heeft.
De gewelddadige dood van een grensrechter in het amateurvoetbal is daar een voorbeeld van.
“Er zijn geen woorden voor”, roepen bekende en minder bekende Nederlanders in koor.
Dat zij in de minuten daarna allerlei zin en onzin de microfoon in boeren waaruit blijkt dat zij er wel degelijk woorden voor hebben doet niet ter zake.
Er ‘geen woorden’ voor hebben betekent namelijk niets.
Ergens ‘geen woorden’ voor hebben is niets meer dan een populaire inleiding.
Ik heb nergens een interview gehoord dat begon én eindigde met ‘ik heb er geen woorden voor’.
“Minister President, wat is uw reactie op de gebeurtenissen in Almere?” “Ik heb er geen woorden voor.” En dat dat het dan is. Klaar. Weg is Mark Rutte. De pers in de perszaal vol verbazing achterlatend.

Ik heb ook nergens een interview gehoord dat begon met een lang verhaal waarop de verslaggever verbaasd reageerde met: “Sorry hoor, maar wat lul jij nou allemaal??” En dat de geïnterviewde KNVB-bobo, politicus, BN-er, sporter of GTST actrice antwoordde: “Ja, kijk. Sorry hoor. Maar ik heb er dus eigenlijk helemaal geen woorden voor.”

Dit geldt overigens niet voor Geert Wilders. Geert Wilders heeft altijd ergens woorden voor. Geert Wilders maakt grote zaken heel klein en begrijpelijk. Volgens Geert Wilders is het geweld op de voetbalvelden niet meer dan een “Marokkanen probleem”.
De PVV zal in de peilingen wel goed doen. Het volk houdt wel van simpele verklaringen.
En dat weet Geert Wilders.

Ik heb er ook woorden voor: het is onze eigen schuld.
Wij hebben het klootzakken gedrag in het voetbal zien komen en geaccepteerd, toegejuicht zelfs.
Iedere week kijken we met miljoenen naar zwaar overbetaalde en verwende ventjes die het als onderdeel van het spelletje zien om de wedstrijdleiding te willen beïnvloeden, te jennen, te beschimpen en te diskwalificeren.
Wij, de ‘liefhebbers’ zijn degenen die de wedstrijdleiding het verlies van ons cluppie zo graag in de schoenen schuiven.
Wij zijn de ouders langs de kant die staan te schreeuwen tegen de scheidsrechter die de wedstrijd van zoonlief van 11 tot een goed einde probeert te brengen.
Wij zijn de trainers en de coaches die dat ettertje met z’n eeuwige commentaar op de leiding in het veld laten staan omdat hij zo veel goals maakt.
Wij.

Voetballiefhebbend Nederland moet zichzelf corrigeren.
Commentaar op de leiding moet niet langer geaccepteerd worden.
Praten tegen de scheidsrechter terwijl je niet de aanvoerder bent? Wegwezen!
Na de wedstrijd geef je de wedstrijdleiding een hand en bedank je hem voor het leiden van de wedstrijd. als afsluiting. Doe je dat niet? Dan de volgende wedstrijd niet spelen.
Gedrag op en rond het veld dwing je af.
Om te beginnen met spelregels.

Dit weekeinde wordt er in het amateurvoetbal geen wedstrijd gespeeld.
Een begrijpelijke beslissing.

Dat het betaalde voetbal wel gewoon doorgaat.
Daar heb ik dan weer geen woorden voor.