Een golf van ontzetting – laat ik het zo noemen – gaat door het land.
Een jongen van 20 maakt een eind aan zijn leven omdat hij het treiteren, pesten, belagen en beschimpen niet langer verdragen kon.
Dat hij het pesten niet meer kon verdragen schreef hij in een afscheidsbrief.
Maar was dat alles?

Heeft louter het pesten deze jongen de dood ingejaagd?
Het gaat er bij mij niet zo maar in. Het roept bij mij veel te veel vragen op om dit aan te nemen.
Was er niemand die deze jongen in vertrouwen kon nemen?
Was er niemand die het zag gebeuren?
Was dit alles wat er in deze jongen zijn leven mis ging?
Hoe was het met zijn sociale omgeving, zijn geestelijke gezondheid, zijn ontwikkeling, zijn kansen, zijn school of werk, of het gezin waar hij uit kwam?
Was er dan helemaal niemand die deze jongen kon helpen?

Pesten lijkt wel een soort van primitieve drift in mensen.
Niet alleen kinderen en jongeren pesten, ook volwassenen pesten en treiteren buren, collega’s of familieleden tot die er letterlijk ziek van zijn.
Ik heb oude van dagen meegemaakt die collectief het leven van een medebewoner door pesterijen, kwaadsprekerij en het simpelweg negeren zo onmogelijk maakten dat het arme mens besloot te verhuizen uit het bejaardenhuis. En waarom?
Niemand wist het, niemand had een reden en iedereen deed mee.

Zet een grotere groep mensen een tijd bij elkaar en er ontstaat een hiërarchie die niet veel onderdoet dan die van een kippenhok. Er staat een haan op, er komen volgers en verbaas je niet als er na verloop van tijd een van de groepsleden de pisang is en massaal door de rest kaalgepikt wordt.
Pesten zie je op de school van je kinderen, je ziet het bij de sportvereniging, je ziet het op je werk en je ziet het in de buurt of op de galerij waar je woont.

Pesten is wat mij betreft net zo fout, en misschien net zo onuitroeibaar, als discrimineren.
Ik vind ook dat er in Nederland voldoende mogelijkheden zijn om hulp en ondersteuning te krijgen wanneer je het slachtoffer bent van pesterijen. Zeker wanneer dit zulke vormen aanneemt dat het je leven totaal verziekt.
Die hulp kan je zoeken, die kan je worden aangeboden en je kan er toe worden geleid.

Ik wil daarmee niet zeggen dat je dus niet hoeft te lijden onder pesten, maar dat het zulke extreme vormen aanneemt dat je als 20-jarige geen andere uitweg ziet dan de dood?
In mijn ogen is er dan meer aan de hand.
Ofwel de sociale omgeving faalt, ofwel de hulpverlening faalt ofwel het pesten was een onderdeel van veel meer problemen waar deze jongen onder leed.
Een combinatie van deze factoren kan uiteraard ook.

Maar van pesten alleen ga je in mijn beleven niet dood.
Dan zouden de slachtoffers niet meer te tellen zijn.