“Ja?”
“Ha-llo!!!”
“Ja?”
“Het is vandaag BURENDAG buurman! BU-REN-DAG!!”
“Ja?”
“Nou, hier ben ik dan! BUUR-MAN!”
“Eh, ja?”
“Mag ik je uitnodigen voor een kopje koffie?”
“Waarom?”
“Omdat het Burendag is, Buurman!”
“Ja?”
“Nou, wij zijn buren! Dus!”
“Wij zijn helemaal geen buren!”
“Jawel, buurman! Ik woon op nummer 32, en jij woont op 34. Dus zijn we buren!”
“Nee, ik woon op nummer 187!”
“Huh? Dit is toch nummer 34?”
“Ja, maar ik woon hier niet!”
“Nee?”
“Nee, ik ben de schilder.”
“Oh.”
“Verder nog iets? Ik wil graag op tijd naar huis vandaag.”
“Eh, nee. Fijne dag verder.”
Toen het ‘FacebookFeest’ in Haren gisteren zelfs een prominent onderwerp in Man Bijt Hond bleek te zijn wist ik het zeker: Haren is reddeloos verloren.
Het begon allemaal maar als een lulligheidje. Een meisje van vijftien maakt een foutje en nodigt de hele wereld uit voor haar feestje. Duizenden ‘vrienden’ gaven aan graag van de uitnodiging gebruik te maken.
Big deal.
Storm, glas en water.
Als Facebook gebruiker ontvang je iedere dag uitnodigingen. Via Facebook word je dagelijks opgeroepen om ergens heen te gaan. Sterker, als ik op alle uitnodigingen die ik ontvang via social media als Facebook in zou gaan had ik er meer dan een dagtaak bij.
Er zijn evenementen die worden geïnitieerd via Facebook waar duizenden vrienden enthousiast op reageren en waar uiteindelijk nog geen tien man op af komt. Zie bijvoorbeeld de actie tegen hoofddoeken en het protest tegen het slechte weer.
Wat maakt dan het verschil? Waarom zeggen mensen wel dat zij tegen het slechte weer gaan protesteren, en doen zij het niet? En waarom gaan mensen wel echt naar een niet bestaand feest in Haren (of all places)?
De media!
Haren werd niet alleen een social media hype, ook de oude media sprong er bovenop. De ‘pers’ van radio en televisie was geland in Haren. Lang voor er nog maar één Facebook vriend in de hele provincie Groningen te vinden was zette de pers Haren op de uitgaanskaart. Tot en met de BBC aan toe, begreep ik.
In Haren gaat het gebeuren, klonk het.
Haren is the place to be, luidde de boodschap.
Iedereen komt naar Haren!! Schreeuwde de verslaggevers.
En zo geschiedde.
En natuurlijk moeten al die klootzakken die het dorp Haren vernielden aangepakt worden.
Maar als ik burgemeester was dan ging nu reeds op zoek naar een wet of een verordening die het mij mogelijk maakt om in dit soort situaties iedereen met een perskaart tot op een kilometer of 20 van mijn gemeentegrens te houden.
Want de uitnodiging stond dan wel op Facebook, de media deelde uiteindelijk de toegangskaarten uit.
