‘Wat denk je zelf?’

“Wat denk je zelf?”
Het is de slechtste vraag die ik ken. Sterker, het is niet eens een vraag. Het is een antwoord in de vorm van een wedervraag.
Domme vragen bestaan. ‘Wat denk je zelf?’ is een hele domme vraag.

‘Wat denk je zelf?’ kan ook een antwoord zijn op een hele domme vraag. Bedoeld om de vraagsteller met de domheid van z’n vraag te confronteren. Stel dat je jezelf net in je motorpak hebt gehesen, je motorlaarzen hebt aangesjord en je hoofd in je motorhelm staat te persen. Terwijl het 30 graden is. En dat iemand dan vraagt:”Ben je op de motor?”
Je kunt natuurlijk zeggen dat je met de bus bent, en dat je geen stuiver geeft voor de veiligheid van het openbaar vervoer, maar geloof mij; er zijn mensen die dat serieus nemen.
Beter is het om gewoon ‘ja’ te antwoorden. Dan ben je van het gezeur af.
Als je dat niet kunt opbrengen zeg je: “Wat denk je zelf?”
‘Wat denk je zelf?’ is een manier om de ander duidelijk te maken dat hij een domme vraag stelt.

We zitten er ook helemaal niet op te wachten, dat iemand tegen ons zegt: “Wat denk je zelf?”
Stel je voor dat de hartspecialist dat doet. Dat je na een onderzoek vraagt of je geopereerd moet worden en dat die chirurg je dan meewarig aankijkt en zegt: “Tja, geen idee eigenlijk. Wat denk je zelf?”
Dan zoek je toch rap een andere dokter, of niet?

Als iemand iets van jou wil dan wordt de ‘Wat denk je zelf?’ vraag ook helemaal niet gesteld. Er is geen autoverkoper op de wereld die mijn gaat vragen wat ik er zelf van denk wanneer ik hem vraag of dat glimmende 7-persoons monster nou wel de juiste keuze voor mij is. Natuurlijk moet jij die auto kopen! JUIST deze auto! Die auto is perfect voor jou! “Dit is JOUW auto vriend!”
Natuurlijk staat deze jurk u perfect mevrouw, het kleed u ook zo slank af!
Maak u geen zorgen meneer, dit apparaat KAN 70 kopjes koffie per minuut maken, maar is ook uitermate geschikt voor 1-persoons huishoudens hoor!
Verkopers weten als geen ander dat ‘Wat denk je zelf?’ een hele domme vraag is.
Het brengt de klant aan het twijfelen.

Toch zijn er massa’s professionals die de vraag ‘Wat denk je zelf’ tot een soort essentie van hun werk weten te maken: hulpverleners.
Hulpverleners verdedigen de ‘Wat denk je zelf?’ vraag door te stellen dat het een gesprekstechniek is. Het is, volgens hulpverleners, een manier om hun klanten zelf te laten nadenken. Een manier om de klanten te helpen met het zoeken naar antwoorden.

Ik vind het niet meer dan een dooddoener en getuigen van een gebrek aan durf en creativiteit.