‘Schokkende’, tussen aanhalingstekens, het was het bijschrift op zie.nl. Ik denk dan aan ironie. Aan beelden die hevig schudden, zoals zoveel beelden die met telefoontjes worden opgenomen hevig schudden. Komt door de aanhalingstekens.
Wie het filmpje op zie.nl aanklikt ziet eerst een vrolijke reclame van Coolbest, en meteen daarna hoe een groep reeds bebloede mannen standrechtelijk met machinegeweren wordt afgeslacht.
Ik begrijp de aanhalingstekens niet, en ik begrijp de reclame er voor niet.
Of beter; ik wil het niet begrijpen.

Om acht uur gisteravond deed het NOS journaal het nog even dunnetjes over.
Tussen het komkommernieuws door – het is immers weer zomer – ramt ook de NOS de executies ons door de strot.
Ik weet niet welke afwegingen de NOS redactie maakt om deze beelden om acht uur ‘s avonds de huiskamer in de smijten. Er zal vast over nagedacht zijn.

Wat ik wel weet is dat mijn kinderen (twee van 13 en een van 15) het jeugdjournaal ontgroeid zijn. En dat wij, als ouders, graag zien dat onze kinderen weten wat er in de wereld gaande is. Dat er dus dagelijks het journaal gekeken wordt in ons gezin. En niet dat zij moeten kijken, maar wel dat er niet naar iets anders gekeken wordt.

Ik hoor het mensen al zeggen: “Ja, maar die filmpjes zijn overal te zien!”
Dat klopt.
Alleen, ik stuur mijn kinderen geen linken naar die filmpjes.
Ik stimuleer mijn kinderen wel om het NOS journaal te kijken.
Tot gisteravond dan.