Samen, op afstand

Ergens, tussen pakweg 70.000 anderen lig ik op mijn rug en kijk naar de wolk die traag voor de zon schuift.

Het is 1979, mijn eerste Pinkpop. Ik herinner mij het gerucht dat Mick Jagger backstage dronken aan het voetballen is. En dat hij liever voetbalt dan samen met Peter Tosh ‘Walk & don’t look back‘ te doen. En dat ik dat onbegrijpelijk vind. Dat je liever voetbalt dan op zo’n podium staan.
Ik grijns. Ik zou nu ook liever een balletje trappen.

Toen, in 1979, was ik 19. Als ik mijn ogen dichtdoe proef ik nog de sfeer. Die sfeer van ‘we zijn allemaal tof en lief’ en zo. Het intensieve gebruik van Zwarte Afghaan zal daar wel een steentje aan bijgedragen hebben. Ik weet nog dat ik toen met veel genoegen, ja zelfs een soort van trots zag dat er meerdere generaties door elkaar heen liepen. Dat het zo mooi was dat muziek verbond. Verschillen weg nam. De generatiekloof kon overbruggen. Dat niet iedere ouwe lul net zo’n zak als je vader was. Dat er ook moeders bestonden die uit hun dak gingen bij The Police.
Dat er ouders waren die jouw joint in dank aanvaarde.
Ik voelde niet zozeer de verbondenheid, maar meer het ontbreken van de verschillen.
Toen.

Vandaag ben ik met mijn dochter. Zij en twee vriendjes vliegen na het openen van de hekken naar voren. Om een paar minuten later trots te melden helemaal vooraan te staan. En waar ik dan ben. En of ik het niet erg vind, zo achteraan.
Nee meisje. Het is heerlijk zo.
Geniet er van.

Ik zie een moeder een aantal keer haar hoofd zwaaien. Alsof zij het korte gepermanente haar uit de krul wil schudden. De gêne van zich af wil werpen. Ze beweegt onwennig, en kijkt zo nu en dan om haar heen. Alsof zij bang is dat er mensen kijken en er aanstoot aan nemen. Links van mij zit een mannelijke leeftijdgenoot bijna hypnotisch gevangen aan een blonde mevrouw met enorme billen, twee blonde staartjes en kinderkleding. Zij drinkt rosé in een moorddadig tempo met een even geblondeerde vriendin. Het doet denken aan goedkope porno.
Rechts van mij zit een jongetje van een jaar of 10 verveeld met een Nintendo te spelen. Zijn oudere zus ligt met het hoofd op de buik van haar vriendje. Vriendje is een beetje ‘out’ lijkt het. Paps zit aan een biertje, moeder heeft een eigen stoeltje.
Er wordt nog maar eens bier gehaald zo links en rechts, en voor en achter me.
Dan ontstaat er drang naar voren. Nog even, dan komen de Peppers!
De ruimte tussen mij en de anderen wordt kleiner, de afstand steeds groter.
Het is me te benauwend, te close. Ik ga nog een stuk naar achteren.

Wanneer de Red Hot Chilli Peppers het eerste nummer inzetten ben ik de omgeving weer vergeten.
Ik geniet, van een afstand.
Het allermooiste moment komt wanneer op de grote schermen te zien is dat de camera zich richt op de voorste rijen.
Ik zie mijn dochter met twee handen zwaaien. Ze lacht.
En hoe onmetelijk onbereikbaar zij op dat moment ook is, we zijn samen.

1 Reactie

Zeg het maar!

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.