In 1967 was er voor het eerst een blote vrouw te zien op de Nederlandse televisie in het programma Hoepla!, van de VPRO. Het kostte de makers, onder wie Wim T. Schippers, hun baan.
Nu, in 2012, heb ik via mijn digitale Ziggo kanaal in het basispakket toegang tot porno. Voor een klein beetje extra kan ik daar nog een paar keiharde pornokanalen aan toevoegen.
Niemand die er nog om maalt.

Emoporno is voor mij begonnen in 1999, met Big Brother van John de Mol.
Big Brother had bij de start een vergelijkbaar effect als de eerste blote borst in 1967. Mensen die samen een tijd worden opgesloten, tegen elkaar worden uitgespeeld aan heftige emoties worden blootgesteld en dit alles voor het oog van de camera. 24 Uur per dag, 7 dagen per week.
Dit kon toch niet gezond zijn, en waarom willen mensen dit eigenlijk zien?

Inmiddels kijkt niemand meer op van programma’s waarbij emoties van mensen plat geëxploiteerd worden. Gezinnen met grote opvoedproblemen, mensen met bizarre medische aandoeningen, vrouwen die hun misbruikverleden wegvreten tot zij onder hun eigen gewicht bezwijken, mensen met psychiatrische stoornissen die maken dat zij hun huis volstapelen met smerig afval van de straat of mensen die zijn bezweken onder de verlokkingen van de Wehkamp en de MediaMarkt en zich huilend voor de camera overgeven aan de helpende handen van SBS en RTL.
Onvermogen, ellende en verdriet.
Het is nog slechts entertainment.

Porno leert ons niets over relaties, menselijke interactie, liefde of genegenheid. In porno is het hebben van seks de interactie. Volgens de porno wil iedere vrouw niets liever dan keihard geneukt worden, het liefst door een paar man tegelijk. Vrouwen zijn sletten die de hele dag met vriendinnen fantaseren hoe ze een man overmeesteren, van kleding ontdoen en heerlijk pijpen. Niet omdat mannen gepijpt willen worden, maar omdat vrouwen niets liever doen dan pijpen.

De emoporno staat net zo ver van de realiteit.
Verdriet is alleen verdriet wanneer je huilt voor de camera. Schaamte is alleen schaamte wanneer je uitgekleed met je zwaar verwaarloosde lichaam op een billboard staat. Onmacht is alleen nog onmacht wanneer wij zien dat je door je kinderen geslagen wordt.
Leed is alleen leed wanneer je huilend bij het graf van je kind staat.
Ellende is alleen ellende wanneer voor de camera’s de inboedel op de straat gezet wordt.
En dat alles georkestreerd in naar een climax oplopende blokjes van 15 minuten.

De nieuwe trend in emoporno op televisie is om mensen te laten zien in hun meest kwetsbare en hoogst emotionele momenten zonder dat zij zelf weten dat er gefilmd wordt. Op het Internet bestaat dit fenomeen al veel langer. Wie op Youtube rondkijkt kan beelden zien die zijn opgenomen door bewakingscamera’s of mensen die toevallig getuige waren van ongelukken, flaters, vechtpartijen, moorden, overvallen of wat je ook verder maar voor emotioneel aangrijpende gebeurtenissen kunt verzinnen.

Dat er nu een schok door het land is gegaan omdat een gerenommeerd (universitair) ziekenhuis zich in heeft gelaten met een commerciële zender en patiënten en bezoekers van de eerste hulp met verborgen camera’s zonder toestemming vooraf heeft gefilmd zal als je naar de geschiedenis kijkt – helaas – een tijdelijke verontwaardiging blijken te zijn.

Maar er is ook hoop.
De eerste blote borst op televisie heeft bakens verzet, maar heeft niet geleid tot een ‘algeheel moreel verval’. Er is bloot op televisie, maar voor harde porno moet je naar een apart kanaal.