Voor ik gistermiddag de vermissing van onze hond op Twitter gooide, wist ik dat er 2 dingen zouden gaan gebeuren: 1) veel mensen zouden weten dat onze hond zoek was en 2) het intrekken van die boodschap is bijna onmogelijk.

Ik leg het uit.
Regelmatig vergelijk ik Twitter met een dorp. Dat dorp wordt bevolkt door jou en jouw volgers.
Het wonderlijke van Twitter is dat jouw volgers ook weer een eigen dorp hebben, met hun volgers.
Jij woont in het dorp van jouw volgers, maar niet met dezelfde inwoners.
Volg je het nog?

In het geval dat je een bericht plaatst en dit wordt geretweet dan raak je de grip op dat bericht kwijt.
Jouw bericht vliegt als het ware jouw dorp uit, buiten jouw directe invloedssfeer.
Voor je het weet trekt zo’n bericht helemaal zelfstandig de wereld door.
Prachtig uiteraard, dat is de enorme kracht en snelheid van Twitter.
Er is echter ook een keerzijde.

Nadat een bericht is geretweet ben je de invloed op dat bericht kwijt. Je kunt een bericht nauwelijks corrigeren. Dan zou immers iedereen die jouw bericht geretweet heeft ook de correctie op dat bericht moeten retweeten. En dat het zo niet werkt beschreef ik al eens in dit stukje.

Dat ik mijn hond kwijt was is gistermiddag honderden (deze bijv. 223 en deze 204) malen geretweet. Dat is echt fantastisch om te zien. Ik kreeg daar echt het gevoel van dat met zoveel mensen die er aandacht voor hebben het wel weer goed zou komen. Als de hond nog leefde, dan kreeg ik haar terug.
Aan het begin van de avond had ik haar ook terug, niet via Twitter maar via Amivedi overigens.

En dan merkt je dat je nauwelijks in staat bent om de retweets over de vermissing te stoppen.
Je hebt al de hele middag de timeline vol staan over die hond, er zijn echt heel veel goed bedoelde en lieve reacties maar het bericht dat je de hond weer terug hebt vliegt lang niet zo hard over de muren van jouw dorp en het haalt het eerste bericht ook niet meer in.
Je bent feitelijk vrij onmachtig het retweeten van de eerste boodschap te stoppen.

Dat is lastig.
Volgers worden die berichtgeving over een zoekgeraakt hondje snel zat. En voor mij zit er weinig anders op dan of berichten te negeren – wat ik een heel erg fout signaal vind naar mensen die je proberen te helpen – of blijven melden dat de hond terug is en dat verder retweeten dus niet meer nodig is.
Ik kies blijmoedig voor het tweede.