Maand: januari 2012

ThePiratebay toegankelijk, ook voor Ziggo gebruikers.

De uitspraak van de Rechtbank kunt u in z’n geheel terugvinden op rechtspraak.nl.

En tot die tijd gebruik je gewoon https://berendquest.nl/repress om toch naar de Piratebay te kunnen!

Deze tool is helemaal gratis geleverd door Greenhost omdat:
“We hebben deze software ondermeer geschreven in navolging van de uitspraak onlangs in de zaak Stichting BREIN tegen ISP’s XS4ALL en Ziggo. Hierin werden deze Internet Service Providers verplicht om de website Piratebay.org te blokkeren. Een eerste belangrijke stap naar censuur is hiermee gezet en voor ons is dit een stap te ver. Niet alleen schept het een precedent voor het censureren van andere websites, het is ook nog eens niet effectief; de blokkade zal, zoals deze tool laat zien, simpel te omzeilen zijn. Het internet als ‘OpenWeb‘ is te belangrijk om voor copyright belangen op een dergelijk domme manier kapot te maken.”

Voor het volledige persbericht van Greenhost klik je hier.

Om tegen de censuur op het Internet te tekenen klik je hier.

Have fun.

Deelgenoten

“Hoe is het?”
“Nou, niet zo best.”
“Ziek?”
“Ja, ik heb..”
“Ehh, sorry hoor, voor je verder gaat. Onder welke naam sta je?”
“Huh?”
“Onder je eigen naam, of die van Henk bedoel ik.”
“Ik heb..”
“Ja, dat lees ik allemaal wel, wat je hebt. Maar ik heb niet zo’n zin om het hele internet af te zoeken.”
“..”
“Snap je dat?”
“Wat?”
“Ik denk, ik bel even om te horen hoe het gaat, wat je eventueel hebt lees ik later dan wel. Kijk, als het bijvoorbeeld, ik noem maar wat, Huntington is dan ben je gemakkelijker te vinden dan bijvoorbeeld gewoon kanker.”
“Ja, maar ik heb..”
“Nee, nogmaals, dat hoeft niet. Vertel maar gewoon op welke website en onder welke naam, dan vind ik je wel. dan lees ik dat vanavond even, voor ik naar bed ga. Ik moet nu nog lunchen snap je? Ik word altijd een beetje misselijk van de bestralingsverhalen.”
“Ja maar..”
“Ja, luister eens!! Ik heb geen dagen de tijd hoor. Verdomme. Straks moet ik via het condoleance register lezen dat het blijkbaar ernstig was! Help gewoon even mee ja!!”
“GRIEP!”
“Punt NL?”
“Heh?”
“Is dat griep.nl vraag ik.”
“Nee, ik heb gewoon griep!!”
“Jezus, gewoon een griepje?”
“Ja!”
“Waar doe je dan zo hysterisch over?”
“Huh?”
“Dat kun je me toch ook gewoon vertellen? Met je internet.”

Wallànder

Ik kijk al tijden geen CSI, CSI Miami, CSI New York of CSI Kerkrade meer.
Ik weet na een paar minuten al het antwoord op de vraag ‘who did it?’ Niet alleen omdat je negen van de tien keer naar een herhaling kijkt, of omdat de serie een meters dikke betonnen format heeft, maar ook omdat je alleen maar hoeft te wachten op een gebaar, een gebeurtenis of een uitspraak die je simpelweg niet logisch kunt plaatsen. Dat is de clou namelijk. Iemand die een blik op een tafeltje werpt, of iemand die vraagt of hij even van het toilet gebruik maken mag.
Vraag je af wat dat kan betekenen en je hebt de dader en het motief.
Maar niet alleen dat.
Ik kreeg ook meer en meer last van epileptische aanvallen. Die onnatuurlijk scherpe kleuren, dat idiote helle licht en zoveel beeldwisselingen per minuut kan mijn brein niet aan.

Maar goed, ik ben een televisiejunk en gek op misdaad.

Engelse misdaadseries begin ik ook niet meer aan. Ik weet niet hoe groot een dorp als Midsommer is, maar dat moet nu toch wel een keer of tien uitgeroeid zijn.
Daarnaast, wanneer in een Amerikaanse serie iemand zegt: “Misschien moet je eens in Orlando kijken!”, dan zie je hem in het volgende shot de hand schudden van een collega in Orlando.
In een Engelse serie gaat zo’n figuur dan eerst overleggen met zijn baas, dan een taxi bestellen, naar het het station – want een Engelse rechercheur reist per openbaar vervoer – enzovoort enzovoort.
Je bent zo een half uur verder.
Nee, Engelse series zijn mij te traag en te stroperig.

Even heb ik geprobeerd CSI en Midsommer te verruilen voor het echte werk. Misdaaddocu’s gebaseerd op echte gebeurtenissen op Discovery en National Geographic. Maar daar word je ook niet echt vrolijk van.
Standaard gaan die series ongeveer als volgt:
Je ziet een nagespeelde scene waarin een voice over zegt: “Op 21 januari vertelde Ben aan Melissa dat het zo niet verder kon.”
Daarna zie je de echte Ben in beeld en die zegt: “Ik zei dus, op 21 januari tegen Melissa dat het zo niet verder kon.”
Hierna komt Melissa in beeld om te vertellen: “Ben vertelde mij, ik denk dat het 21 januari was, dat het zo niet verder kon.”
En zo dreutelt het een uurtje door.

Zweeds dan maar?

Gisteren keek ik naar Wallànder. Ja, je moet het uitspreken alsof je iemand verbetert. Nee, niet Wallonder, maar Wallànder! Dat sluit beter aan. Dat klinkt wat minder snel.
Als Engelse series er zijn voor mensen met een traag begripsvermogen en Discovery/NatGeo voor mensen die alles drie keer moeten horen, Wallànder is bedoeld voor mensen die hersendood zijn.
Wat. Een. Gebrek. Aan. Tempo.
Na een uur vroeg ik mij echt af waar het in godsnaam ook alweer over ging.
Een Amerikaanse rechercheur is meteen in Orlando, een Engelse rechercheur gaat eerst een taxi bellen, op Discovery/NatGeo wordt drie keer verteld dat er een taxi gebeld is, maar Wallànder spant de kroon.
Daar zie je uitgebreid hoe de rechercheur van de lig- naar de zithouding gaat, zijn schoenen onder de tafel vandaan pakt, en begint met zijn schoenen aan te trekken en zijn veters te strikken!
´Wallànder heeft dat Scandinavische, dat melancholische´, wordt mij verteld.
Schei toch uit mensen, Wallànder is gewoon een depressieve, gefrustreerde jankert die last heeft van vertraagd denken!
Wallànder: “Waar… Was…. Je…. Gisteravond?”
Verdachte: “Thuis.”
Wallànder: “…..Thuis…???”
Verdachte: “Ja, Thuis!”
Wallànder: “….Hier…?”
Verdachte: “Ja, op de bank.”
Wallànder: “……De bank…?”
Verdachte: “Ja, de bank!”
Wallànder: “….Deze…..Bank…..?”
Ik dacht eerst dat het aan mijn televisie lag. Dat er storing was, dat alles in slomotion werd weergegeven.
Maar het blijkt zo te horen.
Eerlijk gezegd vind ik het afwikkelen van een wc-rol spannender.

Ik ga vanavond maar weer eens een dvd-tje doen van Bassie en Adriaan.
Kom er maar in B100!!

‘Door omstandigheden’

Vandaag tekende ik een nieuw arbeidscontract. Een goed contract voor een leuke baan.
Ik had afgesproken op de terugweg even langs een dorpje te rijden om een nieuwe – nou ja, bijna nieuwe – espressomachine op te pikken welke ik kocht via Marktplaats.
Voor een heel vriendelijk prijsje trouwens.

Onderweg bedacht ik mij wat we nu extra aan financiële ruimte zouden hebben. Niet dat het ons nu slecht gaat, maar meer ruimte is welkom. Niet meer vakantie, maar wel met meer te besteden. Niet meer boodschappen, maar wel wat meer zonder nadenken. Snellere aflossingen, meer sparen.
Mooie vooruitzichten.

In het tuintje van het adres waar ik moest zijn staat een bord van de makelaar: ‘Te Koop’.
De man die opendoet leidt mij naar de keuken en wijst op het apparaat. “Daar staat hij dan”, zegt hij monter. Het is een mooi ding en hij ziet er uit als nieuw.
De man legt uit dat hij de gebruiksaanwijzing niet kan vinden, maar dat die op internet te downloaden is. En hij geeft mij een pak ontkalker. “De originele”, zegt hij.
Ik vraag hem wat eigenlijk de ‘bijzondere omstandigheden’ zijn die maken dat hij hem verkoopt.
De man twijfelt even en zegt dan resoluut:”Ik zeg het je eerlijk. Geldgebrek. Ik heb niks. Mijn zoon zijn fiets is stuk en moet gemaakt. Ik heb het geld er gewoon niet voor.” Hij wijst op de keukentafel. Er ligt een bon van de voedselbank.
“Het doet pijn”, fluistert hij, “maar ja, die jongen moet wel naar school. Het kan niet anders.”
Ik sta in dubio. Ik heb niet meer dan het afgesproken bedrag in mijn zak bedenk ik me.
“Kut man”, zeg ik.
“Het is niet anders”, zegt de man. “Ik heb nog een Senseo, dan moet ik wel de deksel vasthouden, anders staat de keuken blank, maar ik hoef niet zonder koffie hoor.” Hij lacht er bij.
Wat moet hij anders.

Ik rijd naar huis met m’n nieuwe aankoop.
Ik had ook een nieuwe kunnen kopen, bedenk ik mij. Ik voel geen wroeging hoor, of spijt. Maar heel erg gelukkig word ik niet van dit soort ontmoetingen.
Het maakt me wel weer eens duidelijk hoe goed wij het hebben.

Thuis gaat de aankoop in de ontkalker en de Senseo en onze oude espressomachine in een doos. Met de aanwezige koffiepads, de pakken gemalen espresso en de koffiebus.
Ik breng het langs bij de man wiens mooie espressomachine nu in onze keuken staat te ronken.

Na thuiskomst zet ik een kopje verse, van bonen gemalen espresso.
Extra sterk, weinig water en fijn gemalen.
Er zit een lichte bijsmaak aan.

De politiewoordvoerder

Het is natuurlijk een nachtmerrie. Je zoon geeft antwoord op de vraag wat hij later wil worden. Alle familie en vrienden op de verjaardag van tante Beppie vallen stil. En dat je zoon dan heel hard zegt:
“Verslaggever ter plaatse!”
“Die altijd voor het Bronovo ziekenhuis staat?”, stamelt oom Henk. “Zoals Gerri?”, vraagt oma Hulsbroek, “Gerri?? Die Gerri van tv?”
Je voelt de vlekken in je nek groeien, de jeuk aan de onderkant van je rug neemt toe. Je knieën worden week.
Verslaggever ter plaatse, hoe is het mogelijk!
De verslaggever ter plaatse die dagen voor het Bronovo staat om te vertellen dat de koningin net naar binnen is gegaan, of net weer naar huis is. De verslaggever ter plaatse die ons tijdens de watersnoodramp in Groningen weet te vertellen dat de dijken nat zijn, het water is gestegen, het net is beginnen te regenen en het morgen waarschijnlijk allemaal nog véél erger wordt. Die verslaggever die nooit eens boven op het nieuws zit, die geen persmuskiet is, maar er altijd als een vette bromvlieg achteraan sukkelt. Met onzinnige feitjes en vermoedens. De verslaggever die vertelt dat het schip nèt is gezonken. Die vertelt dat de dijk nèt niet is bezweken. De verslaggever die vertelt dat het sein ‘brand meester’ al is gegeven.
De verslaggever ter plaatste, onze nationale na-blusser.
“Nou, dat is mooi jongen”, fluistert ome Gerrit, die zaken altijd positief probeert te benaderen, “is dat vrijwilligerswerk? Met behoud van uitkering?”
Uit dromen als dit wil je alleen nog maar ontwaken.

Maar het kan NOG VEEL erger!
Je zoon of dochter kan ook thuiskomen met het verhaal dat hij of zij ‘politiewoordvoerder‘ wil worden!!
Politiewoordvoerder, zo stel ik mij voor, word je als collega’s een enorme hekel aan je hebben. Wanneer je keer op keer ergens helemaal achteraan staat te leuteren over dat ‘we moeten aanvallen’ terwijl je collega’s brandend van de molotovcocktails door de straten rollen. Zo’n figuur die er stiekem van wordt verdacht van het leegroven van de verjaardagspot. Eentje die alleen geweld gebruikt tegen kleuters en bejaarden. Zo’n collega die kutmarokkanen op een scooter door het winkelcentrum laat racen, maar daar een kleuter op een driewieler een bekeuring geeft.
Je solliciteert of promoveert nooit naar de functie van politiewoordvoerder, je wordt er naar weggepest.

Politiewoordvoerders kunnen niets, weten niets, horen en zien niets. Politiewoordvoerders zijn nooit ergens zelf bijgeweest.
Politiewoordvoerders worden door niemand serieus genomen, zelfs niet in bed, door hun eigen vriend of vriendin.

“Aan de lijn hebben wij Sophie Smit, politiewoordvoerder voor de provincie Flevoland, mevrouw Smit goedemorgen. Is er al iets meer bekend over de overval?”
“Goedemorgen. Het gaat inderdaad om een overval, waarop, waarom en door wie wordt nog onderzocht.”
“Ik begrijp dat er is geschoten?”
“Er zijn inderdaad schoten gelost, maar door wie of met wat voor wapen is nog onderwerp van onderzoek.”
“Er zijn ook mensen geraakt begrijpen wij hier?”
“Dat klopt, maar hoeveel mensen waar en door wat geraakt zijn wordt nog onderzocht.”
“Zijn er agenten gewond?”
“Voor zover wij weten zijn er geen agenten gewond. Maar welke agenten dat zijn en waar zij niet gewond geraakt zijn wordt nog onderzocht.”
“Wanneer gaat de weg weer open voor verkeer?”
“Op dit moment wordt nog onderzocht welke weg er voor onderzoek zal worden onderzocht. Zo gauw als dat duidelijk is zullen wij ook die weg vrijgeven voor afsluiting door de politie ter plaatse die de weg dan zal onderzoeken. Of afsluiting daarbij nodig is is onderdeel van het onderzoek en wordt nog onderzocht.”
“Tot zo ver Sophie Smit, politiewoordvoerder voor de provincie Flevoland. Dank u wel mevrouw Smit.”
“Dat wordt op dit moment nog onderzocht.”
“Ok, duidelijk. Goedemorgen.”
“Ook daar zal de politie in een later stadium meer informatie over geven.”
“Terug naar de studio, terug naar jou Harm.”
“Of dat in een studio zal plaatsvinden of heeft plaatsgevonden kunnen wij op dit moment helaas nog niets over zeggen.”
….
“Dat wordt op dit moment nog onderzocht.”
….
“Hallo?”