Ik ben eigenlijk nooit echt bang geweest dat ons hier in dit kleine landje, met ons opleidingsniveau, met onze ‘beschaving’, met onze democratie en met al die andere zwaar bevochten rijkdommen iets vreselijks zou overkomen.
Nou ja, een natuurramp misschien. Maar het heeft geen zin je daar druk over te maken, dat gebeurt of dat gebeurt niet. En dijken kun je ophogen.
Maar er is iets veranderd de laatste tijd.

Al geruime tijd kruipt er tergend langzaam een koud angstgevoel van de grond langs mijn ruggengraat omhoog. Ik voelde de kou ervan, ik beleefde het ‘unheimische’ maar ik kon er met mijn hersenen nog niet echt bij.

De laatste weken dringt het tot mij door dat ik bang ben dat we echt op een doodlopende weg terecht gekomen zijn. Het lijkt wel of wij vergeten zijn hoe onze wereld, of meer specifiek, ons vrije, rijke, geciviliseerde stukje van deze wereld tot stand gekomen is. Wat als basis heeft gediend voor de vrijheid en de rijkdom die wij nu beleven.
Wij zijn niet meer van generaties die vrijheid, rijkdom en democratie bevochten hebben, wij zijn de generaties die vinden dat wij daar recht op hebben.

Wij hebben recht op werk, recht op een goed loon, recht op zorg, recht op kunst, recht op uitkeringen en recht op gelijke behandeling, vrijheid van meningsuiting en recht op bescherming.
Daar hoeft geen idee, ideaal of gedachte meer achter te zitten.
Dat staat geschreven.
Dat zegt de krant.
Dat zie je op televisie.
Dat lees je op het Internet.

Vrijheid, democratie, recht en rijkdom zijn niet meer van ons; het is er en staat allemaal ten dienste van ons.
En terwijl de Europese leiders vast blijven houden aan de leugen dat Griekenland niet failliet zal gaan en de ene na de andere bank in crisis raakt kijken wij op televisie naar ‘The Voice of Holland’ en eten nog een zakje chips.

Kredietbeoordelaars zijn de Al Gore’s van deze tijd.
Zij waarschuwen ons en wij luisteren aandachtig, spreken onze respect uit voor de berekeningen en wijze woorden en zappen snel door naar de allernieuwste kijkhit van de John de Mol’s van onze wereld: ‘The Next Hair Guru‘.

Maar waar ik heel veel vertrouwen heb in het zelfregulerende en zelfherstellende vermogen van moeder aarde ben ik erg angstig voor het zelfherstellende vermogen van zijn meest dominante bewoner: de mens.
De geschiedenis leert ons dat de mens echte crisissen, echte armoe en echte onrust uiteindelijk alleen weet te bestrijden met geweld.
Europa verdrinkt in kredieten van landen waar je zelfs bij de bakker je wisselgeld natelt. Italië heeft een seksverslaafde mafioos als leider. Spanje wordt het nieuwe Griekenland.
Het Midden Oosten is zich ‘vrij’ aan het vechten en de religieuze idioten staan op de straathoek te wachten op hun kans.
Amerika heeft een zwarte president die straks machteloos moet erkennen: ‘No I could not!’ 46 Miljoen mensen leven in de USA onder de armoedegrens, er is een niet te bevatten financiële schuld en een volk dat het ijzeren geloof in ‘The American Dream’ begint te verliezen.

En de politiek wordt harder, simpeler.
Je bent voor ons, je bent tegen ons.
‘Doe es normaal man’, roepen we tegen elkaar.

En de Grieken? De Grieken zijn een heel oud en ervaren volk.
De Grieken snappen het wel.
De Grieken kopen alvast 400 Abrams tanks.

(Noot: Het Griekse tankverhaal blijkt een Hoax te zijn maar ik laat het desalniettemin gewoon staan. Ik ben er eigenlijk niet uit of dit nu afbreuk doet aan mijn verhaal, of er juist nog een aspect aan toevoegt.)