Iedereen kent Aldith Hunkar wel èrgens van. Is het niet van een congres, waar zij de dagvoorzitter was, dan is het wel van de radio waar zij tussen 1988 en 2007 bij verschillende stations, voor verschillende omroepen heel verschillende programma’s presenteerde.
Ken je Aldith Hunkar niet van congressen of de radio dan is er nog de televisie. Kinderen voor Kinderen, de Sinterklaas intocht, het NOS journaal of als presentator van de rechtstreekse uitzending van de millenniumwisseling.
Mij is Aldith Hunkar altijd het meest bijgebleven als de presentator van het jeugdjournaal.
Ik keek altijd graag naar het jeugdjournaal. Het zat voor het ‘grote mensen journaal’ en het was voor mij als het aantrekken van een jas voor je naar buiten gaat. Het grote mensen journaal is vaak koud en kil. Hard.
Het jeugdjournaal daarentegen probeerde altijd – in mijn beleving – het nieuws niet te ‘ontmenselijken’. Houd het klein, en menselijk. Of het nu om verdrietig of vrolijk nieuws gaat. Probeer nieuws een gezicht te geven.
En daar was Aldith Hunkar voor mij precies op haar plek.
Een donkere, wat ondeugend ogende vrouw met een enorme expressie in het gezicht. Bij Aldith Hunkar kon je het geluid uitzetten en hoefde je alleen naar haar gezicht te kijken om te zien waar het over ging. Ik vroeg mij wel eens af of Aldith Hunkar aan gezichtsgymnastiek deed.
Prachtig.
Maar goed, voor hen die nooit naar congressen gaan en geen radio luisteren of televisie kijken; je kunt Aldith Hunkar ook leren kennen via Twitter.
Ook op Twitter is Aldith Hunkar zoals ik haar van de televisie ken. Expressief met haar gezicht (een zoekopdracht in Google op Aldith Hunkar levert je direct een 40-tal ava’s op) en als Aldith het niet met haar gezicht kan zeggen dan benadrukt zij het door een veelvuldig gebruik van emoticons, vraag- en uitroeptekens. bezuinigen op tekens – het blijft immers Twitter – doet Aldith Hunkar liever op woorden. Woorden kun je uitkleden, dan blijft het woord nog altijd dezelfde betekenis houden.
Het overbrengen van de emotionele lading die je aan die woorden wilt meegeven, daar gaat het om. Daar moet je ruimte voor maken.
Aldith Hunkar is energie.
Maar ook – of misschien wel juist – mensen met heel veel energie kunnen met een enorme klap tot stilstand komen. Er achter komen dat je jezelf hebt uitgehold en jezelf voorbijgelopen bent.
Bang! Tegen de muur. Niet met je rug, maar met je gezicht.
Het gebeurde Aldith Hunkar in augustus 2007.
En van alles wat deze vrouw al gepresteerd heeft is het terugkomen na een heftige ‘burn out’ misschien wel de prestatie waar ik het meest respect voor heb.
“dat kleine beestje
op mijn knie
ongemerkt
maar telkens weer
tel ik jouw stippen
één, twee, drie
Je moest eens weten
hoe blij ik ben
dat ik ze zie”
Ik volg @Aldith_Hunkar met veel genoegen. Dat zouden meer mensen moeten doen.